(Елардай булып.) Шулай берчак балыкка баргач…
Гөлсем. Туктап тор әле, кияү, җитәр. Ярар, балалар, минем киңәшне тыңламадыгыз. Мин бөтен җаным-тәнемне биреп сезне үстердем. Яшьлегемне, көчемне кызганмадым. Шуңа күрә безгә дача, «Волга» машинасы, илле мең кала, калганын теләсә нишләтәсез.
Валера (сызгырып җибәрә). Смотрите, как свистеть научился.
Гайшә. Шул-шул. Күбрәк сызгырып утырсаң сызгырып калырсың әле. (Ногманга.) Син дә утыр сызгырып.
Ногман. Нишлим, суелып аңлата алмыйм бит инде мин…
Гайшә. Бушны учлап калсаң, суелмый кая барырсың. Балаларыңны кочаклап ачка үлим что ли? (Ногманны чеметеп ала.)
Ногман. Әйе шул… Сез, сез – җансызлар. Мин сезне баетырга уйлыйм, ә сез кире тәреләр. (Елап.) Бирегез акчаны, бирегез, дим! Бирәсезме, юкмы? (Киемен умыра башлый.)
Гайшә. Асылына күрмә инде, картым. Оятсызлар, кешене нинди хәлгә китереп җиткердегез?! Бирегез!
Хафиз. Асылынсын, безгә күбрәк тияр.
Сәкинә. Җүләр сатма әле, Ногман. Хатын колы булып яшәмә.
Ногман (әтәчләнә). Минем хатынга тел тидермә! Ул алтын хатын!
Гайшә. Дөрес, картым, дөрес! Тынычлан, җаным. (Су бирә.)
Рәшидә. Уф, Аллам, нишлисез инде?
Валера. Жена, успокойся, тебе нельзя волноваться. Теперь я начну. До сих пор молчал. Бабуля, в соседях русские живут?
Гөлсем. Яшиләр.
Валера. Очень хорошо! Во-первых, дверь открою, пусть братья по крови услышат. Да, вижу. Здесь мне не выжить! Полнейший национализм. Меня, русского зажали.
Хафиз. Акырмасана, сезне инде Чыңгыз хан заманында ук зажали. Юкны бутама.
Валера. Зажали да?! (Изүләрен ача.)
Рәшидә. Валера, нишлисең, акылыңа кил.
Валера. Уйди! Вы нацисты! Нет, вы фашисты! Хотят меня убить?! Люди!
Гөлсем. Ай Аллам, кияү, нишлисең?
Валера. Посреди России русского человека убивают. Меня, честного человека обделили, грабят! С голоду помру! Голый буду ходить! (Күлмәген салып ыргыта.) А-а-а!..
Рәшидә. Валера, дим, зинhар өчен…
Гайшә. Вәт тамаша, чистый шашкан татар булды бу, хи-хи-хи… Шаш, шаш, котылырбыз!
Хафиз. Урыс котырса, чучкадан ким түгел икән.
Ирек. Җитте сезгә!
Хафиз. Син, тюремщик, кысылма. Бу урыс, безне басып алганнары җитмәгән, безне ата малыннан мәхрүм итмәкче була.
Ногман. Талашмагыз, 50 меңне бирегез дә, мин кулымны куеп китәм, соңыннан талашырсыз.
Гайшә. Әйе, без мескен кешеләрне бутамагыз. Татулык белән бирегез.
Валера. Вот вам, пососите!
Гайшә. Ах, хайван, бәбәгеңне цокып цыгарып, форточкадан икесен ике якка томырырмын.
Валера. Не подходи! А ты, мент, 35 тысяч захотел, зарежу!
Рәшидә. Валера, дим, тукта, зинhар!
Хафиз. Ах, әле син шулаймыни?! Эчәгеләреңне актарып, койма башына элгәнне көтәсеңме? Мә алайса! (Валерага суга.)
Валера. Ах так. Убью!
Рәшидә. Нәрсә карап торасыз, үтерешәләр бит?!
Гомумбуталыш, кычкырыш.
Ирек. Yтерешмәс, куркак алар, кычкыра гына беләләр. Һе, ата малын бүлешү шулай була микәнни инде?
Сәкинә. Тәртип, җәмәгать, тәртип, культура кирәк.
Хафиз белән