Валера, кыланма инде.
Гөлсем. Йә, балалар, ни дисез? Шулай әйбәтрәк була бит, әйеме?
Хафиз. Ярый, Гөлсем апа. Шулай да булсын ди, ә кем гарантия бирә, син, например, мине алдамассың дип. Мин хәзер кул куярмын, ә соңыннан сез минем белән сөйләшеп тә тормассыз.
Гөлсем. Син нәрсә инде, кияү, минем хакта, ә?!
Сәкинә. Аптыраганнан әйтә торгандыр инде, әни, аптыраганнан…
Хафиз. Юк, нигә аптырыйм, менә, мәсәлән, миңа бары-югы утыз биш мең җитә, ди. Бүген расписка биреп җибәрәсеңме?
Валера сызгырып куя.
Валера. Абиең сизгира биламы?
Гөлсем (көлеп). Кияү, ашыкма әле син, берсен хәл итик, сөйләшербез, килешербез, уйлашырбыз. Безгә әлегә бу кәгазьне хәл итәргә кирәк.
Хафиз. Менә шул-шул, конкретно алгач – килеп терәлә.
Гайшә. Тукта әле, син нәрсә, милиция булгач та… Сразу 35 мең даулый башладың. Артык комсызланып, эчең күпереп шартламасын.
Ногман (чинап). Хатын, утыр. Әйттеләр бит сиңа. (Торып баса.) Җәмәгать! Минемчә, әнинең сүзләрендә дөреслек күп, бик күп. Әни безнең hәрберебез өчен дә борчыла, hәрберебезгә ярдәм итәргә тырыша, татулык булсын дип тә уйлый.
Сәкинә. Ярый, сузма, төп сүзеңне әйт.
Гөлсем. Бүлдермә, кызым, абыең сөйли бит, әдәпле бул.
Гайшә. Әйе, абыеңны узып, әй кешеләр!
Ногман аның башына чиртә.
Ногман. Шуңа мин тулысынча әнинең сүзләре белән килешәм, ике куллап. Бу дөньяда әни сүзен тыңлап, балаларның хурлыкка калганы юк әле. Дөрес, ул – безнең үги әниебез, ләкин миңа ул туган әниемнән дә кадерлерәк.
Гайшә. Кадерле генәме соң, изге кеше ул.
Ногман. Тик монда тагын бер ягы бар әле, әни. (Бар да сагая.) Юк, алай куркыныч түгел, сагаймагыз. Мин үзем өчен уйламыйм. Гомумән, үзем турында уйлаганым да юк.
Хафиз. Гел безнең турыда гына уйлыйсың шул. Машина алгач, аны да безгә бирерсең әле син.
Гайшә. Әй оятсыз, ни ди бит… ни ди бит…
Ногман. Көлмә, көлмә… Нәкъ сезнең турыда… Минем акчага кызыкканчы, үзең эшләргә өйрән.
Гайшә. Әйе, болай да юк акчабызны, тиеннәребезне санап, без мескеннәрне талап үтерәсез инде…
Хафиз. Син миңа акыл өйрәтмә, әйтәсеңне әйт тә…
Валера. Ну и не подерётесь…
Гөлсем. Сабыр инде, балалар.
Сәкинә. Җитте сиңа, Ногман.
Гайшә. Син нигә аңа бәйләнәсең, милицияңне тый?!
Хафиз. Лыгырдама, җуан марҗа!
Валера. Всё братцы, хватит, пусть Нугман доскажет.
Гайшә. Сөйлә, картым, сөйлә.
Ногман. Нидә калдым соң әле?
Гайшә. Yзең эшлә, дидең тегеңә. (Хафизга күрсәтә.)
Ногман. Ә, әйе, эшләү мәсьәләсендә. Шулай, җәмәгать, минем алда хәзерге көндә бик зур бер эш тора. Yзегез беләсез: әти, миндә сату-алу эшенә осталыгың бар дип, кечкенәдән әйтә килде. Андый талантны югалту безнең гаиләгә бернинди файда да китермәячәк.
Хафиз. Талант, хе!
Гайшә. Бүлдермә, кеше сөйләгәндә.
Ногман. Менә шул. Мин әти калдырган акчаның илле меңен алып, шул эшкә кертмәкче булам. Эшләгәч, акрынлап кайтарырмын.
Ирләр сызгырып куялар.
Гайшә.