Keloğlan Masalları. Неизвестный автор

istediğim her fenalığı yapabilirim. Benimle iyi geçinmeye mecbursun. Nasıl, kaybolayım mı ortadan?”

      “Aman Keloğlan! Ben ettim sen etme, bu dükkân sana feda olsun!”

      Keloğlan yumuşadı. “Hah şöyle! Yoksa az daha göze görünmez oluyordum. O vakit elimden kurtulamazdın.”

      “Ben, başında saç olmayanlara daima hürmet ederim. Ne emrin varsa derhâl yerine getirmeye hazırım.”

      Keloğlan, “Bu şehrin hükümdarı filan var mı?” diye sordu.

      “Var fakat sarayı şehrin içinde değildir.”

      “Nerededir?”

      “İki saat uzaklıkta.”

      “Hükümdarınızın kızı var mı?”

      “Hem öyle güzel bir kızı var ki yeryüzünü karış karış dolaşsan eşini bulamazsın.”

      “Ben....” dedi. “O kızın nişanlısıyım. Yavukluma kavuşup murada ermeye geldim. Onu sıkıntılı saray hayatından kurtarıp rahat köy hayatına alıştıracağım.”

      Kahveci bir kere yere kapanıp doğruldu. “Evet, tabii!” dedi.

      Keloğlan, devam etti: “Eğer hükümdar bana kızını vermek istemezse koca sarayın içinde bir tane canlı bırakmayacağım; hatta belki bu şehri yıkacağım.”

      “İnanırım sultanım! Yalnız, senden rica ederim, bana, çoluğuma çocuğuma kıyma!”

      Şafak sökerken Keloğlan eşeğine bindi; kahvecinin tarif ettiği yere doğru ilerlemeye başladı.

      Nihayet hükümdarın sarayına varmış, eşeğini sarayın kapısı önündeki ağaçlardan birinin altına bağlamış ve içeri girmişti. Sanki babasının evindeymiş gibi koridorlarda dolaşıp duruyordu. Kendisine hiç kimse bir şey söylemiyordu.

      Bir aralık dolaşmaktan canı sıkıldı; ıslık çalmaya başladı. O sırada da karşısına dev yapılı bir adam dikildi; korkunç bir sesle:

      “Burası saraydır; ıslık dağ başında çalınır küstah adam!” dedi.

      “Sen ne karışıyorsun? Bu saray benim sevgilimin sarayıdır. Islık çalmak şöyle dursun, yüksek sesle türkü bile söylerim. Bana kimse karışamaz!”

      “Vay! Demek bu saray sevgilinin sarayıdır ha? Söyle Allah aşkına, senin sevgilin kimdir, ne biçim biridir?”

      Keloğlan kısaca macerasını anlattı ve hükümdarın kızı ile evlenmek üzere geldiğini söyledi.

      Dev yapılı adam bir kahkaha savurdu:

      “İyi ama, bakalım hükümdarımızın kızı seni isteyecek mi? Bana kalırsa o, kellerden hiç hoşlanmaz.”

      Bu cevap üzerine Keloğlan çok kızdı; dev yapılı herifin göğsüne şiddetli bir yumruk indirdi. Dev öfkelenip Keloğlan’ı belinden yakaladı, bir bebek gibi havaya kaldırdı; başının üzerinde birkaç kere döndürdükten sonra yere fırlattı.

      Keloğlan bayılmıştı, yerde hareketsiz yatıyordu. Başına belki yirmi kişi toplanmıştı. Onu ayıltmaya çalışıyorlardı.

      O sırada hükümdarın kızı çıkageldi. Baktı ki koridorda bir kel oğlan yatıyor; ses seda çıkarmıyor. Oradakilere sorup soruşturdu; meseleyi öğrendi. Sonra dev yapılı adama dedi ki:

      “Aklı başında olmayan bir zavallıyı bayıltmak kolaydır ama ayıltmak kolay değildir. Bunu derhâl benim odama götür. Orada kendi kendine ayılır.”

      Nice zaman sonra odasına dönen hükümdarın kızı, Keloğlan’ı hakikaten ayılmış buldu. Ona saraya niçin geldiğini sordu. Keloğlan anlatmaya başladı:

      “Ben buraya sebepsiz gelmedim. Seni babandan istemek için geldim. Verirse ne âlâ, vermezse ne yapacağımı ben bilirim.”

      Hükümdarın kızı bir kahkaha attı.

      “Ne yaparsın, Keloğlan?”

      “Ne mi yaparım? Başımı alır giderim ve bir daha semtinize uğramam, hatta adınızı bile ağzıma almam! Dünyada benim kadar inatçı adam yoktur.”

      Hükümdarın kızı, bir kahkaha daha savurmaktan kendisini alamadı.

      “Farz edelim ki evlendik, hiçbir yuvaya benzemeyen bir yuva kurduk; bana bakabileceğine emin misin?”

      Keloğlan, ciddiyetle cevap verdi:

      “Bunu merak etme. Seni bizim köye götüreyim. Orada yiyebildiğin kadar ekmek, içebildiğin kadar su.... Canın tatlı istedi miydi verirsin sekiz on yumurta, alırsın bir çanak dolusu pekmez. Sonra iş yok güç yok…”