Ali Baba ve Kırk Haramiler. Неизвестный автор

binlerce altın sikkeden bahsediyorum. Karım bir tanesinin terazinin kefesine yapıştığını görmüş…” diye cevap vermiş.

      Bu sözleri duyan Ali Baba, ağabeyinin ve karısının, sahip olduğu altınlardan haberleri olduğunu anlamış. Meseleyi saklamanın faydadan çok zarar getireceğini düşündüğü için de eşkıyalardan tut mağaranın içindeki hazineye kadar her şeyi tek tek anlatmış. Bunun üzerine Kasım:

      “Paraları bulduğun o yer nerede bilmek isterim. Kapıyı açıp kapamanı sağlayan o sihirli sözleri de… Ha bir de seni ikaz etmem lazım. Olur da bütün bunları bana söylemezsen seni valiye şikâyet ederim, haberin olsun. Hem sahip olduğun her şeyi kaybedersin hem insanların gözünden düşersin hem de hapislerde çürürsün.” demiş.

      Bunun üzerine Ali Baba sihirli sözleri söylemiş. Mağaranın yerini de en ince teferruatına kadar anlatmayı ihmal etmemiş. Kardeşinin söylediklerini büyük bir dikkatle dinleyen Kasım, on tane katır kiralamış ve erkenden mağaranın yolunu tutmuş. Ali Baba’nın bahsettiği ağacı ve kayayı da görünce mağaranın olduğu yere geldiğinden iyice emin olmuş. Kayanın önüne gelerek büyük bir sevinçle:

      “Açıl susam açıl!” demiş.

      Mağaranın ağzı derhâl açılmış ve Kasım içeri girer girmez kapanmış. Altınlar, mücevherler… Her şey yerli yerindeymiş.

      Heyecandan kendini kaybetmiş bir vaziyette dolaşmaya başlamış mücevherlerin arasında Kasım. Bir süre hayran hayran baktıktan sonra on katıra yükleyebileceği kadar altın toplamış ve kapının yanına koymuş. Ancak hikmetinden sual olunmaz yüce Allah unutturuvermiş ona sihirli sözleri. Bizimki:

      “Açıl arpa açıl!” demiş fakat kaya azıcık bile oynamamış. Kafası karışmış ve şaşkın bir vaziyette aklına gelen bütün tahılların adını söylemiş tek tek Kasım. Susam hariç tabii… Bu kelime kafasından öylece uçup gitmiş. Müthiş bir sıkıntı içindeymiş. O kadar ki mağaranın girişine yığdığı altınları umursamıyormuş bile. Bir ileri bir geri, şaşkın bir vaziyette dolanıp duruyormuş. Görüntüsüyle içine müthiş bir sevinç dolduran hazine onun için büyük bir keder sebebiymiş artık.

      Kasım, kıskançlık ve açgözlülüğü yüzünden tehlikeye attığı hayatından tüm ümidi kesmiş. Öğle vakti mağaraya doğru yaklaşan haramiler, civardaki çalılıklarda gezinen katırları fark etmişler. Hayvanların oraya nasıl geldiğini çok merak ediyorlarmış. Talihsizliğinden olsa gerek Kasım, hayvanları bağlamayı ihmal etmiş meğer. Her yere dağılmış katırlar, başıboş bir vaziyette dolanıp duruyorlarmış; haramiler, hayvanlara hiç önem vermemişler. Bu hayvanların şehirden bu kadar uzak bir yere nasıl geldiğini merak ediyorlarmış sadece.

      Haramiler nihayet mağaranın kapısına ulaşmış. Reislerinin sihirli sözcükleri söylemesiyle kapının açılması bir olmuş.

      Yaklaşan nal seslerinden haramilerin içeri girmek üzere olduğunu anlayan Kasım, korkudan bayılıvermiş. Eşkıya sürüsünün kendisini öldüreceğinden endişe ediyormuş. Bütün bunlara rağmen mağaranın kapısı açılınca aradan sıyrılıp buradan kurtulabileceğine dair bir ümit varmış içinde. Fakat bu kaçma teşebbüsü karşısına çıkan haramibaşının kendisini düşürmesi ile son bulmuş. En yakındaki eşkıya keskin kılıcını çıkarıp onu ikiye bölmekte gecikmemiş. Daha sonra bütün haramiler koştura koştura mağaradan içeri girmiş ve Kasım’ın yığdığı altınları yerine koymuşlar. Karşılarına bir anda çıkıveren bu adam onları öylesine şaşırtmış ki Ali Baba’nın götürdüğü altınların farkına bile varmamışlar. Çok sarp olan kayalıklara çıkmanın, tavandan aşağı sarkmanın ya da çok kaygan zeminde hareket etmenin mümkün olmadığını hepsi çok iyi biliyormuş. Bir de sihirli sözler var tabii… Mağaradan içeri girme cüretinde bulunanlara ibret olsun diye Kasım’ın cesedini dörde ayırmışlar ve her bir parçayı kapının iç kısmındaki farklı köşelere asmışlar. Sonra da mağaranın kapısını kapatıp yollarına koyulmuşlar.

      Gece olup da Kasım eve dönmeyince karısı endişelenmeye başlamış ve soluğu Ali Baba’nın evinde almış.