Mutlu Bir Son. Мемдух Шевкет Эсендал

gibi?”

      “Öyle ya, yaşım yirmi beş. Çocuk değilim. Şimdiye kadar istediğim gibi bir adam beni istemedi. İsteyenlere de ben inanmıyorum. Bir tanesi olsun doğru dürüst oturmuyor ki! E, ne olacak? Ben düşünüyorum. Hadi ablam ne ise birini buldu. Ona da inanmıyor. Ben onun bulduğu kocaya da inanmam. Eninde sonunda bir kocaya varmak ister. Ne olur, siz beni alsanıza!”

      “Kim, ben mi?”

      “Siz! Ne olur, beni alın! Ben düşündükçe hep sizi hatırlarım!”

      “Ben, kızım, nasıl olur, senin babandan büyüğüm. Ben evlenseydim senden büyük kızım olurdu.”

      “Ne olur evlenmemişsiniz, olmamış. Ben sizi otuz yaşında delikanlılara değişmiyorum. Bakınız, size her şey için söz vereceğim. Beni hiç bu kadınlar gibi görmeyeceksiniz. Sonra, belki size tuhaf gelir, ben genç adamların ahlaksızlıklarıyla uğraşamam. Sizi de kendime koca olarak düşündüğüm zaman pek uygun, pek münasip buluyorum. Sizin kadar güzel, temiz, şerefli, terbiyeli koca ben nerede bulurum? Siz nasıl düşünüyorsunuz? Sizi bu yaşta, bu kıyafette artık kadınlar, kızlar sevmezler mi sanıyorsunuz? Eğer böyle sanıyorsanız, aldanıyorsunuz. Ben size varacak olursam çokları hasetlerinden, kıskançlıklarından öleceklerdir. Eğer sizce başka bir mahzuru yoksa, ne olur beni alsanıza! Ben de kurtulmuş olurum.”

      “Yavrum, evladım, beni şaşırtıyorsun. Ben bugüne kadar evlenmemiş adam, bugün senin gibi genç bir hanım alırsam herkes bana ne der? Ben herkesin yüzüne nasıl bakarım? İlkin, senin ananın babanın yüzüne nasıl bakarım? Seni ne diye onlardan isterim?”

      “Yok, istemezsiniz. Ben onları düşündüm. Siz istemezsiniz. İsteseniz de vermezler. Ben sizi isterim. Onları mecbur ederim. Bak görürsünüz, nasıl verirler…”

      “Peki ama insaf et. Ben sana layık mıyım? Olur mu? Sen bunu nereden düşündün? Tabii olan, senin kendine genç bir koca aramandır, değil mi?”