Erenler Dîvânında. Ali Akbaş

bulmak için

      Bir Beyaz Gemi’ye binerek geldi,

      Ilık bir süt deryasını geçerek geldi…

      Tanrı katına yüzüm ak çıkmak

      Ve senin namını yaşatmak için

      Gözüm gibi baktım ona

      Korudum emânetini…

      Mayasını Manas’tan alan

      Ölümsüz destanlar yazan

      Oğlun geldi!

      Tanımadın mı oğlunu?

      Cengiz,

      Cengiz’imiz geldi!.. ” diyecek

      Ve Törekul,

      Hâlâ kanayan yarasını kavrayarak

      Yavaş yavaş uyanacak

      Asırlık uykusundan

      “Yaaa…

      Isık Göl kıyısında oynayan

      O küçük çocuk bu mu!..

      Nasıl da büyümüş böyle,

      Ne kadar da benziyor bana…

      Berhüdâr ol evlat,

      Berhüdâr ol!

      Şehitlere ayan ol ur

      Yavrularının yaptıkları…” diyerek

      Alnından öpecek oğlunun!..

      Ve Cengiz,

      Babasının ellerinden öpecek

      Atabeyt’te bayram olacak o gün

      Şehitler derilecek başlarına

      Her taraf çiçek…

      Armağan

      Hey! Verhoyan dağlarında geyik yayan ve alın terinden başka kazanç bilmeyen çekik gözlü, yağız yüzlü çobanlar ve buzullar arasından bir kardelen gibi fışkıran Saha Yurdu’nun masum çocukları; benim yiğit kardeşlerim!.. Bu şiiri sizlere armağan ediyorum.

      Bir büyük ozan ve ulu bir kamdı o. Buzullar içinde yanan bir odlu yürekti… En eski destanlar çınlıyordu kopuzunun tellerinde ve en içli nağmeler canlanıyordu. Şimdi sizler, onun bir sinsin alevi gibi yanan ve külleri bütün dünyaya savrulan kitaplarının alevleriyle ısınacak ve şavkıyla aydınlanacaksınız.

      Bilsinler ki, toprağa düşmeden yeşermez tohum. Şimdi Oyunskiy’nin toprağından yeni fidanlar fışkıracak ve yeni ozanlar doğacaktır!

      Oyunskiy Sagusu

Eşinin rüyası

      Hey

      Benim aziz anam

      Cebcekiey!

      Oğlunu destanlarla besleyen udagan kadın

      Ve ben Olonho Destanı’nı yazarken

      Tuttuğu şamdanla uğrumu aydınlatan

      Can yoldaşım, yorgun karım

      Beni bir alaca şafakta astılar

      Mevsim kıştı

      Her taraf kardı

      Elimde kelepçe

      Dilimde Olonho’dan mısralar vardı

      Bir anda çevremi sardı saldatlar

      Apansız çekildi pusatlar

      Namlular üstüme ateş kustular

      Ağır ağır akıyordu Lena

      Gökyüzü göz kesilmiş bize bakıyordu

      Olup bitenleri yazdı mavi defterine

      Şimşekten bir kalem

      Ve sütten bir mürekkeple yazdı

      Gördükleri insanlığa sığmazdı

      Ferişteler yeryüzüne küstüler

      Ant olsun ki Tanrı’ya

      Sizi hiç utandırmadım

      Ölene dek hep dik tuttum başımı

      Görmeliydiniz kâtillerin telaşını

      Bilmem nereye attılar nâşımı

      Hangi çukura bastılar!..

      O yıllar, kırgın yıllarıydı zaten

      Kana susamıştı saldatlar

      Hiç kılı kıpırdamadan

      Şâir, edip, kahraman

      Binlerce başı kestiler

      Ve bir sam yeli gibi estiler

      Dünyamızın üstünden

           Onlar KGB

                Onlar Gestapo

                     Onlar SS’tiler

Küçük kızı Sardana’nın rüyası

      Sardana!

      Melek kızım

      Buzullar içinde açan karçiçeğim

      Korkma ölmedim daha

      Oyun yaptım onlara

      Saldatları aldattım

      Bir yada taşı attım göğe

      Sesimi rüzgârın sesine kattım

      Topraktan geleni toprağa verdim

      Kurtuldum ağırlıktan

      Üç beş litre kan

      Ve bir torba kemik

      Gökten aldığım bende kaldı

      Bir demet ışık

      Ve bir kucak mavilik

      Bak işte

      Kırıldı kafes

      Uçtu kuş

      Ne iniş dinliyorum artık ne yokuş

      Ses oldum, ışık oldum ben şimdi

      Ufukları aşıyorum