Aşk-ı Memnu. Халит Зия Ушаклыгиль

ederim, biraz düşünelim. Maksat piyanoya çalışmak değil mi? Aynı temrini bir saat durmadan çalmak beyhude yorulmaktan başka bir şey değildir…”

      Nihal atıldı:

      “İşte yine çelişki… Bana daima parmakların başka suretle çeviklik kazanamayacağından yine siz bahsederdiniz.”

      İhtiyar kız küskün tavrıyla “Bana itaat etmemek için bu kadar ısrar edeceğinizi bilseydim ihtara hiç lüzum görmezdim.” dedi.

      Nihal sustu. Önüne bakıyordu, sonra gözlerinin eğri bir bakışıyla mürebbiyesine baktı, dedi ki:

      “Matmazel! Beni artık sevmiyor musunuz?.. İşte bakınız, cevap vermiyorsunuz…” İskemlesinden kalktı, Mlle de Courton’un yanına, kanepenin üzerine oturdu. “Matmazel! Ne vakit derslerimize başlıyoruz? Artık sıcak havalar bitmedi mi? İşsizlikten ne kadar sıkılıyorum biliyor musunuz? Şimdi istiyorum ki sabahtan akşama kadar odamızda okuyalım, okuyalım. Okumak hiç bitmesin…”

      Nihal’de şimdi evin içinde bir uzak durmak, tenha köşeler aramak, kendisini saatlerce odasından çıkarmayacak işler bulmak merakı başlamış idi. Bu merak babasının evde bulunduğu zamanlar hükmünü icra ederdi. O gittikten sonra Nihal eski kıpırdak çocuk olur, evin içinde gezer, özellikle Bihter’in yanından ayrılmazdı. Garip bir his hadisesiyle bu izdivacın bütün kini babasına hasretmiş, asıl Bihter’le onun arasına bir soğukluk koymamış idi. O günden beri babasından kaçıyor, güya biçare ruhu, kendisini aldatan bu kalbin hıyanetinden intikamını ondan uzak kalmakta arıyordu.