чиқмас ташвишдан,
Тўқмоққа қолар кунинг.
Кўнгил инсонисан, ёш,
Тўқмоққа қолар кунинг.
Номардлар ўнгида тиз
Чўкмоққа қолар кунинг.
Фақат ўзига кўзни,
Тикмоққа қолар кунинг.
Аҳли зако ер элда,
Аҳмоққа қолар кунинг.
Дуолар тошни тешиб,
Йиқмоққа қолар кунинг.
Алал қаро тупроққа,
Тиқмоққа қолар кунинг.
9. Ер ҳаммани кўтаради ёхуд инсон каби инсонлик
Яхшиликка яхшилик,
Ҳар кишининг ишидир.
Ёмонликка яхшилик,
Мард кишиниг ишидир.
Ёмонни кўрмай туриб,
Яхши қадрин билмассан.
Отасўзлари
"Жиззах ҳақиқати" газетасида бўлим мудири бўлиб ишлар эдим. Гўзал қалбли инсон ва раҳбар Содиқ Аҳмедович Нишонов мени вилоят партия қўмитасига лектор бўлиб ишга ўтишга таклиф қилдилар. У киши обкомнинг мафкура бўйича котиби эди.
Ишга ўтдиму,асосий ишим область партия комитетининг биринчи секретари, ғоят мағрур ва бурни кўтарилган Саид Мамедович Тоировга доклад тайёрлаш эканлигини англадим. Мен каби йигирма уч ёшли журналистнинг бу лавозимда ишлаши жуда катта омад саналарди.
Фарғона давлат университети тарих факультетининг кундузги бўлимига кира олмай сиртдан ўқиганлигим учун мактабда пионервожатий, ўқитувчи, Бахмал район ва вилоят газеталарида ишлаб тузуккина тажрибага эга эдим.
У пайтда лекторлар гуруҳи дея аталадиган бўлимда икки киши бўлиб, бошлиғим ғаллаороллик содда ва дўлвор киши Неъмат Абдусаидов эди.
Етмиш олтинчи йилнинг бошларида Иттифоқдаги барча республика, автоном республика ва вилоятларнинг лекторлари Москвада малака оширадиган курсга чақирилди.
Шунда илк бор Душанбе-Москва поездига ўтириб Москвага йўл олдим. Бошлиғим, улфат инсон Неъмат ака коньякни отиб, қазини газак қилиб яйрар, мен эса у кишининг ажойиб ҳангомларини тинглаб, хизмат қилардим.
Еттинчи қават навбатчисидан ўзимга тегишли хона калитини олиб эшикни очдим. Жомадонимни ерга қўймоқни унутиб деразадн кўзим тушган манзарага лолу ҳайрон тикилиб қолдим.
Қаршимдаги меъморий ҳариқа, чиройли черков ва унинг орқа томонидаги Кремль манзараси сўз ила ифодалаб бўлмас даражада гўзал, бетакрор эдики, илк кўрган киши ҳайратдан қотиб қоларди.
Китобларда кўрганим Василий Блаженний собори ва ундан наридаги Кремль миноралари манзараси оппоқ қор фонида антиқа кўринарди.
Сизга ҳикоя қилажагим воқеа содир бўлганда биз "Россия" меҳмонхонасининг Кремлга қараган иккинчи қаватидаги ресторанда оқшом емагини еб ўтирар эдик. Ресторан икки қанотли бўлиб, ўнг томони халқ учун, сўл томонидаги зал халқ депутлари учун эди. Биз депутатлар томонида ўтирардик.
– Мен сизга айтаётган воқеа худди мана шу залда содир бўлган, – дея латифа сўйламоқда давом этарди Неъмат ака.
Даврамизда Самарқанд вилояти партия комитетининг лектори, иқтисод фанлари номзоди, йигирманчи асрдаги дўстимиз Нурислом Тўхлиев ҳам бор эди.
– Бизнинг сариқумлик машҳур чўпон, Социалистик