dunyodan kechganlar,
Haqning sharobin ichganlar,
Otasiga yosh bachchalar
Suv ko‘tarib, ravon kelar.
Ummatlarga shafqati deb,
Muhammadning ummati deb,
Uchmoh ichra kiringlar deb,
Xudoyimdan farmon kelar.
Jahondan o‘tdi ne jonlar,
Munda qilib xayr-ehsonlar.
Ey yoronlar, musulmonlar
Anda taxti-ravon kelar.
Maxtumquli, xayrot etsang,
G‘ariblar ko‘ngliga yetsang,
Pulsirotdan omon o‘tsang,
Munda bergan qurbon kelar.
BO‘LMAS ISHLAR BARI BO‘LA BOSHLADI
Avval bu dunyoga ne ish bitildi,
Bo‘lmas ishlar bari bo‘la boshladi.
Payg‘ambar vaqtida aytib ketgan so‘z,
Bari birin-birin kela boshladi.
…Maxtumquli, ani olam chog‘lasin,
Bu ishlarni Egam O‘zi haqlasin,
Bunday balolardan Egam saqlasin,
Sudxo‘rlar imonsiz o‘ta boshladi.
YOMON FE’L BILAN
Ey yoronlar, bu bir shunday ayyomdir,
Odamlari kezar yomon fe’l bilan.
Davlat ketib, bedavlatlik kelmishdir,
Uy uyga yog‘iydir, ellar el bilan.
Qozilari shariatga boqmaslar,
Darvishlari «huv!» deb sano chekmaslar,
Mullalari Kalom so‘zna43 boqmaslar,
So‘filari yurar qiylu qol bilan.
ICHAR BIR KUN
Bunda «menman» degan odam,
Mavt og‘usin ichar bir kun.
Etsa davron, tugasa dam,
Yer qo‘ynini quchar bir kun.
Nomusini, ham orini,
Sevgili nozli yorini,
Yiqqanlarining barini
Tuproq aro sochar bir kun.
Liboslaring aylab ipak,
Muncha takabbur ne kerak,
Oqil, senga qahba falak,
Kafan to‘nin bichar bir kun.
Bu dunyo kimga jovidon,
Baqosiz, angla, bu makon,
Bu Saroyga tushgan karvon
Besh kundan so‘ng ko‘char bir kun.
Bu libosingni so‘yarlar,
Lahadda seni qo‘yarlar,
Ustingdan ilon, chayonlar,
Har taraf yo‘l ochar bir kun.
Bir dam tinmay ro‘zi, shabi,
Bul ishing ajab ajabi,
Qul Maxtum, iqbol kavkabi
Gumon yo‘qdir, o‘char bir kun.
TUSHDI BIR XO‘SHLUG‘ JAHONA…
Tushdi bir xo‘shlug‘44 jahona nusrating ko‘rgach, Rasul,
Sarnigun bo‘ldi sanamlar oyating ko‘rgach, Rasul,
Kulli olam bo‘ldi iqror suhbating ko‘rgach, Rasul,
Rohi-zulmat bo‘ldi ravshan lam’ating ko‘rgach. Rasul,
Topdi do‘zaxdan omon sunnating ko‘rgach, Rasul.
Sen-ki kelding dunyoya butlar bo‘ldilar sarnigun,
Ortdi islom shuhrati, kofir dahi bo‘ldi nigun,
Ham Abu Bakr, Umar, Usmon chu bo‘lgach rahnamun,
Bo‘ldi kofir zid sanga ismi mukring mo‘‘minun,
Ikki dunyo bo‘ldi xushnud rahmating ko‘rgach, Rasul.
Hurmat ila Haq salom bergan Safiyulloh kabi,
Olamni g‘arq aylagan Nuhi Nabiyulloh kabi,
Ko‘kda Kunga yor o‘lgan Iyso-Bariulloh kabi,
Necha ming payg‘ambar, ul Muso-Kalimulloh kabi,
Qoldilar hayratda lavlok, hil’ating ko‘rgach, Rasul.
Ul shabi Me’roj xabar yetgach Senga Ma’shuqdan,
Arshu farsh bo‘lmish tajalliy, chun muningdek, shavqdan,
Bu muqarrablar basi bobahradurlar bu zavqdan,
Ham bisoti-qurb uza bording, o‘tirding favqdan,
Qo‘ydi tish barmoqda munlar qurbating ko‘rgach, Rasul.
Davri-sabukda o‘tganlar, yo jamoling chun ishin,
Gardishi sha’nina qolgan mu’taqidlardan yaqiyn,
Qullug‘inda Kun xijolat ichra qolmish ham Zamin,
Ham falak uzra malaklar dedilar: «Sad ofarin!»
Bu maqom a’lo bila himmating ko‘rgach, Rasul.
Yo, Habibo, ishqing ila tanda jonim so‘z eta,
Kun yuzin Haq do‘ndara bir ayri mayl ro‘z eta,
Erta mahshar olam ahlin yuz yigirma g‘uz45 eta,
Istasa noru saqar ummatlaring ma’xuz eta,
Daf’ o‘la noru jahannam haybating ko‘rgach, Rasul.
Hamdingdir tillar g‘ururi, arshu farshlar yig‘ladi,
Bedahanu bezabon o‘tlar, sog‘ochlar yig‘ladi,
Ashki-obin jo‘shdirib, bu tog‘u toshlar yig‘ladi,
Etti kun Ka’ba tashinda qurt, qushlar yig‘ladi,
Aytadir Maxtumquli, bu firqating ko‘rgach, Rasul.
CHIN JONDAN SEVARMAN SENI
Yo, Habib, Haq Rasuli San,
Chin jondan sevarman Sani,
Darvishlar qadr kechasin
Sevgandek sevarman Sani.
Aylabon sayr-sayronni,
Gasht etsam kulli Eronni,
Misli Ibrohim Sorani
Sevgandek sevarman Sani.
Ya’qub yurt etdi Kan’onni,
O‘g‘li Misrning sultoni,
Misli Yusuf Zulayxoni,
Sevgandek sevarman Sani.
Bu dunyoni tutdi oti,
Alardir ishqning bunyodi.
Majnun, layli parizodi
Sevgandek sevarman Sani.
Tildi tog‘larning zirhini,
Topmadilar bir-birini,
Oshiq Farhod ul Shirinni
Sevgandek sevarman Sani.
Egdi