ўтирди.
– Таълим-тарбия ишларини нафас олишга улгурмасингдан бурун бошлаб юборишибди-да, – дея гапини давом этказди Фаррухнинг ёнидан жой олган маҳбус ёнатрофига қараб оларкан. – Исминг Фаррухми?
– Ҳа, – деди йигит овқатидан кўзини узмай.
– Бировнинг қарз гапини ўз вақтида етказмаслик яхшимас.
"Бунисиям ўйинини бошлади-ку", дея хаёлидан ўтказган Фаррух "Тушунмадим" маъносида келгувчига қаради.
– Босснинг саломини нега ўз вақтида етказмадинг?
Бу саволни эшитиши билан Фаррухнинг кўнглида қаршисидаги кишига нисбатан қандайдир илиқлик пайдо бўлди. Унинг ички ўзгариши ташига ҳам кўчиб, юзига табассум югурди.
– Сиз Чувалчангмисиз? – деган савол беихтиёр оғзидан чиқиб кетди.
Чувалчанг ўзини бундай аташларини ёқтирмасди. Буни билган танишлари унинг ҳақиқий исмини айтиб чақиришарди. Лекин "авторитетлар" ўзлари қўйган лақабни афзал билишар эди.
– Бундан бу ёғига, – деди Чувалчанг қошини чимириб, – мени Баҳодир ака деб чақирасан. Уқдингми?
– Хўп, – деди қизариб кетган Фаррух.
– Босс тузукмилар?
– Ҳа, яхши. Мен у кишининг гапини келганимданоқ сизга етказмоқчи эдим. Лекин имкони бўлмади. Бирдан фалончи ким деб сўраш ноқулай бўлди.
Чувалчанг унинг ёш болаларга ўхшаб гапиришидан кулди. Бошини силаб қўйди.
– Ноқулайлик "гражданка"да бўлади. Бу ерда нимаики гапирсанг, ҳаммаси қулай. Фақат нима гапиришни яхши билиш зарур. Бўпти, сен билан бошқа гапларни эртага гаплашамиз. Энди сени безовта қилишмайди, – дея Чувалчанг ўрнидан турди-да, тўғри Кобра ўтирган жойга кетди.
Илон Чувалчангнинг Фаррухнинг ёнига борганлигини, у билан гаплашганлигини ва ҳатто "тойчоқ"нинг бошини силаганлигини кўрганди. "Чувалчангга унинг нима алоқаси бор? Нега у билан ҳол-аҳвол сўрашди? Нима ҳакда гаплашишди улар?" каби саволлар унинг миясида ғужғон ўйнар эди. Азалий рақиб саналган Чувалчангнинг ўзи томонга келаётганлигини кўрганидан кейин эса, бирдан ҳушёр тортди. Ёнида ўзи каби ҳушёр ўтирган йигитини ҳар эҳтимолга қарши туртиб қўйди.
– Менинг чегарамни буздинг, – деди Кобра гўё овқатланаётгандай олдидаги косадан бир қошиқ луқмани оғзига солаётиб.
– Сен Босснинг дарахтини юлибсан, – деди пинагини бузмай Чувалчанг.
Босснинг номини эшитиб, Кобранинг кўзлари олайиб кетди. Вужудига енгил титроқ кириб, ичидан бир нима чирт этиб узилгандай бўлди. Оғзидаги луқмасини ҳам ютолмай қолди.
– Боссга тегишли эмас у, – деди Кобра ўзида содир бўлган ўзгаришни сездирмаслик мақсадида.
– Тегишли ё тегишли эмаслигини эртага билиб оласан. Унгача унинг ёнидан ел ҳам ўтмаслиги керак. Яна бир нарса: эртагача унинг жароҳатларини тузатиб қўйишни ҳам эсингдан чиқарма, – деди Чувалчанг ва Кобранинг олдидаги нондан бир бурда синдириб олди-да, оғзига солганча ундан нари кетди.
Кобра ўтирган жойида музлаб қолганди. Нигоҳи бир нуқтага қадалган, хаёли даҳшатнинг минг бир кўчасига кириб чиқарди.
Бугунги олган хабари унга амалдордан,