зацягнулі хмары далягляд
І грымнуў гром над лёсам і над часам.
Мы верылі, сумневу не было:
Наш кожны крок наперад – пераможны,
Ды толькі нас жыццё ў тупік вяло,
Бо мы ішлі дарогаю бязбожнай.
Бог беражэ, штодня ратуе нас.
Ён бачыць: ходзім мы па полі мінным…
І нам дае на роздум пэўны час
Перад судом за ўсе грахі, правіны.
«На вачах свет мяняецца …»
На вачах свет мяняецца —
Не мяняемся мы.
Незалежна ад нацыі,
Ад вясны ці зімы.
Грымне гром – перахрысцімся.
Пакуль ціха – грашым.
І гадамі не чысцімся,
Носім бруд у душы.
Засвярбела – пачэшамся,
Хіба ж гэта бяда?
Над памылкамі цешымся —
Звянуць, як лебяда.
Чырванеем ад сораму? —
Не пра нас і наш век,
Скінуў лапці з аборамі
З ног даўно чалавек.
Значыць, шмат нам дазволена,
Як вясновай траве.
А душа не аголена —
Яна ў целе жыве.
Ёй, душы, абыякава
Да таго, як жывеш,
Дачынення ніякага —
Што ты сееш і жнеш.
І кідаемся фразамі:
«Як і ўсе, хлеб жуём.
Мы ж у Бога за пазухай
З нараджэння жывём…»
А душа не змянілася
Ні на йоту, ні-ні.
Цела, цешся і мілуйся —
Сыты шанц не міні.
І ўчынілі спаборніцтва:
Хто найбольш украдзе,
Ашукае, ці шкодніцтва
На каго навядзе.
Што ў душы такой вырасце?
Мы сябе, малайцоў,
Не лупцуем ні шчырасцю,
Ні вярбовым дубцом.
Не жыццём мы ўсе стомлены,
Не сяўбой, не жнівом —
Дух наш дзікасцю зломлены,
Так жылі і жывём.
Пэўна, так і звякуем мы
З поўным мехам правін.
Бачыць Бог, што бракуе ўсім
Спавядальных хвілін.
Апраўданне: «Мы вольныя…
Суд жа будзе пасля…»
Так істотай жывёльнаю
Можна стаць спакваля.
Вальналюбства аматары,
Падпявалы хлусні…
Адчуваю, што ў аўтара
Паляцяць камяні.
«О, колькі ў душах чалавечых плесні! …»
О, колькі ў душах чалавечых плесні! —
Нібыта на дрывотнях паміж дроў
Пасля зімы завейнай напрадвесні,
Як снег вадою талай збег з двароў.
О, колькі ў людзях нарасло каросты
Нахабства, хамства, зайздрасці, хлусні! —
Яе, на жаль, не менее з узростам,
А больш і больш у кожным новым дні.
О, колькі ў словах чалавечых дзёгця! —
Абмазаць, зганьбіць з галавы да пят
Хто пад руку трапляе, хоць кагосьці, —
Паўсюль палюе ўсемагутны мат.
О, колькі ўсюды варажнечы, злосці! —
Да бойкі, мардабою – толькі крок.
Як слова праўды