Vahid Məmmədli

Qarabala


Скачать книгу

ендирилмиш ресторана гирди. Хозейинин онду гапыда гаршыламасындан эялян адамын бюйцк нуфуз сащиби олдуьунун бариз эюстяриъиси кими дяйярляндирмяк оларды. Ресторана эирян адам хозейинин саламына башы иля ъаваб верди. Онун дцзэцн ъизэили сифяти чох эярэин эюрцнцрдц. Бу эярэинлик хозейиня дя йансыды.

      Ресторанын ичи йары гаранлыг иди. Йари гаранлыгдан кечиб кабинетя эирдиляр, эирдиляр дейяндя ки, хозейин мусафирини кабинетин гапысына гядяр мцшаийят еляди.

      Кабинетдя цч адам отурмушду. Ортада ясяби бир сцкут щюкм сцрцрдц. Кабинетин диварлары эцзэцлярля сцслянмишди. Бцтцн конфортуна рясмян бу кабинет «эцлцш отаьына» бянзяйирди. Эцлцш отаьынын эцзэцляри эерчяклийи неъя деформасийа етдийини хатырлайан адам бу ресторанда эялдийиня пешман олду. Дцшцндц ки, эяряк башга мяканда эюрцшяйдиляр, амма даща эеъди, сонракы пешманчылыг файда вермяз.

      Кабинетин гапысы ачылан кими цч адам бирдян айаьа чыхды.

      Аллащ рящмят елясин! – гара ейнякли адамын щцзцнлц сяси санкы эцзэцлярдя якс-сяда вериб эери гайытды.

      Даь бойда киши эетди – адам юз сясиндян диксинди.

      – О ахшам сиз бир йердя олмусунуз – саггаллы киши аьыр сцкуту позду.

      Чалсаггал кишинин сясиндя мястянтиг амиранялийи дуйулурду. Баш вермиш бядбяхт щадисядя щеч бир сучу олмамасына бахмайараг щардаса, гялбинин дяринликляриндя юзцнц эцнащландырырды. Чалсаггал кишинин сюзляри ону шилля кими тутду. Юзцнц о йеря гоймады.

      – Мяндян шцбщялянирсиниз? – деди

      Сонра ейняйини чыхарыб масанын цстцня гойду. Онун эюзляри гыпгырмызы иди. Еля бил индиъя эюзляриндян ган дамаъагды. Бу эюзлярин сащиби гатил ола билмязди. Маса ятрафында отуранлар бу щягигятини ялбял анладылар.

      Чалсаггал киши кящраба тясбещи бармаглары арасында ойнада-ойнада – Ястяфуллащ – пычылдады.

      – Щя, о ахшам бир йердяйидик. Рящмятлийин кефи кюк иди, деди эеряк Надирин кабабханасына, отуруб дярляшяк. Кющня мящяллядя шофери бурахды. Отурдуг ордан-бурдан сющбят елядик, бир гисмят чюряк кясдик.

      – Рящмятлик щейля йерляри хошлайырды – кимся диллянди.

      – Ушаглыьы йадына дцшмцшдц, еля юз ушаглыьындан, тялябялик илляриндян данышырды.

      – Бялкя бир дярди – филани, дцшмяни-зады вармыш. Бир сюз демяди?

      – Йох, яшши. Дцнйа веъиня дейилди.

      Йеня чалсаггал тясбещ чевиря-чевиря сющбятя гарышды.

      – Ала, онун гарнынын алтыны билмяк оларды бяйям. Шаир демишкян, залым оьлу сяр верярди, сирр вермязди. Еля сяр дя верди… Юлцм Аллащ ямриди. Бир бяндя Аллащ ямириндян чыха билмяз. Амма беля юлцм олмаз ахы. Кцчянин ортасында…

      Йахшы… мян ушаглара тапшырмышам, ня лазымдырса едяъякляр.

      – Бизим евин габаьында дедим эял галхаг йухары, бир кофе ичяк. Галхмады. Эечди дед. Еля бизим евдян дюрд-беш йцз аддым аралыда вурублар… щеч няйиня тохунмайыблар… пулу-парасы, цзцйц, сааты…. О эеъя йаьыш йаьырды… йаьышын алтында кишини ган апарырмыш…. Билсяйдим ону щеч тяк бурахардым… о мяним гардашым иди…. гардашым…

      * * *

      Закир