τότε, περίπου 9 ετών και δεν ήξερα πως, όταν θα μεγαλώσω θα θυμάμαι πολύ συχνά εκείνη την εικόνα με το Ουράνιο Τόξο, από τη παιδικά μου χρόνια! Βέβαια, τότε ακόμα, δεν ήξερα, ότι αυτές οι μνήμες θα με βοηθούσαν να αντιμετωπίσω πολλές δοκιμασίες της μοίρας. Δεν είχα ιδέα, ότι ο Φύλακας – Άγγελός μου, έτσι ονομαζόταν: Ουράνιο Τόξο! Αυτό το έμαθα αργότερα, όταν μεγάλωσα και διάβασα σε ένα βιβλίο, ότι σύμφωνα με τη ημερομηνία της γέννησής μου, έχω αυτόν τον Ουράνιο Προστάτη. Αυτός ο Ουράνιος Φύλακας – Άγγελος στάλθηκε για να μου εμπνεύσει τη δημιουργικότητα. Να φέρω την ελπίδα και τη χαρά, τη φώτιση και τις γνώσεις στους ανθρώπους. Φυσικά, δεν είχα ιδέα, για την άποψη, πως όταν ένα άτομο αμέσως μετά τη βροχή, δει ξαφνικά το Ουράνιο Τόξο, αυτό θεωρείται πως είναι το πιο ισχυρό σημάδι από τις Ανώτερες Δυνάμεις. Είναι ένας σπουδαίος οιωνός, πως αυτός ο άνθρωπος θα γίνει ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο.
Με την οικογένειά μου, ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα που ήταν κάτω του μετρίου, μπορώ να πω φτωχικό. Στο σπίτι μας είχαμε παλιά έπιπλα, και αντί για κανονικά χαλιά είχαμε μικρά και στενά χαλάκια ραμμένα από τα χρωματιστά κομμάτια των υφασμάτων. 'Oταν ήθελαν να έρθουν να με επισκεφθούν οι φίλες μου, προσπαθούσα με διάφορους τρόπους να βρω δικαιολογίες για να μην τις αφήνω να μπαίνουν μέσα. Στο δωμάτιο που έκανα τα μαθήματά μου, υπήρχε μια παλιά ντουλάπα. Η πόρτα αυτής της ντουλάπας, γινόταν πολλές φορές για μένα ένας σχολικός πίνακας. Θυμάμαι, πως, πριν να φύγω από το σχολείο, έπαιρνα κρυφά, μικρά κομματάκια από κιμωλίες. Πίσω στο σπίτι, πάνω στην πόρτα της ντουλάπας, έκανα ασκήσεις, ζωγράφιζα και φανταζόμουν ότι είμαι δασκάλα. Πριν έρθει η μάνα μου από τη δουλειά, πάντα πρόσεχα να καθαρίζω καλά αυτή την πόρτα, όμως μια φορά δεν τα έμειναν σημάδια από τις κιμωλίες και το μυστικό μου αποκαλύφτηκε! Μόλις τα είδε η μάνα μου, έβαλε τις φωνές γιατί θεώρησε ότι της κατέστρεψα την ντουλάπα ζωγραφίζοντάς την.
Μετά από λίγο καιρό, μάλλον επειδή κουράστηκε να με μαλώνει, έφερε έναν καινούργιο μικρό πίνακα που είχε φτιάξει μόνη της. Ήταν ακριβώς ίδιος με αυτόν που είχαμε στο σχολείο. Ήμουνα τόσο χαρούμενη! Αυτό ήταν για μένα, το πιο όμορφο δώρο. Πολύ καλύτερο κι από το να μου είχαν αγοράσει μια όμορφη κούκλα. Είχα μια κούκλα, με ένα πόδι και την είχα για μαθήτριά μου, αφού φανταζόμουν ότι ήμουν δασκάλα! Τη μια μέρα, το όνομά της ήταν Μαρίνα και ήταν δήθεν άριστη μαθήτρια. Την άλλη μέρα της είχα δώσει άλλο όνομα: 'Oλγα. Η 'Oλγα δεν ήθελε να κάνει μάθημα και για αυτό το λόγο έπρεπε να τιμωρηθεί. 'Oταν μιλούσα με την κούκλα ποτέ δεν ένιωθα μοναξιά. Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά, είναι πως τότε είχα ένα περίεργο συναίσθημα. Ένιωθα, ότι εκτός από εμένα στο δωμάτιο υπήρχε και κάποιος άλλος, ο οποίος παρατηρούσε πολύ προσεχτικά τί λέω και τί κάνω. Υπήρχαν στιγμές, που νόμιζα πως μέσα στο δωμάτιο καθόταν ολόκληρη τάξη από μαθητές οι οποίοι με άκουγαν με πολλή προσοχή. Για αυτό, πολύ συχνά μιλούσα μόνη μου και δεν αισθανόμουνα μοναξιά.
Μια φορά η μάνα μου με ρώτησε: -Λένα, με ποιους μιλάς συνέχεια;
– Με αυτούς, απάντησα τότε εγώ.
– Ποιοι είναι