για το κλειδί και για αυτό το τραγούδι με τις λέξεις: “Θα σε αγαπώ για πάντα”.
Ο οιωνός: η ευκαιρία
Στη ζωή μου ξεκίνησε μια νέα περίοδος φροντίδας για τον εαυτό μου. Κάθε πρωί, στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη και πολύ – πολύ ήσυχα, έτσι, για να μην ξυπνήσω κανέναν, άρχισα να λέω τις νέες μου προτεραιότητες. Μερικές φορές χρειαζόταν να επαναλάβω πάνω από τρεις φορές την ίδια φράση: “Ζωντανή δύναμη της Επιτυχίας πάντα με γεμίζεις! Ο πλούτος είναι μέσα μου”! Από την αρχή ερχόμουν σε αντίφαση με τη λογική μου. Φράσεις όπως αυτή: “Λένα, πώς μπορεί να σε γεμίζει η Επιτυχία; Αφού εσύ τώρα, στέκεσαι μπροστά σε αυτόν τον καθρέφτη και προσπαθείς να δώσεις στον εαυτό σου δύναμη”! Μου φαίνεται, ότι δεν πας καλά στο μυαλό σου! Πού μπορεί να είναι ο πλούτος μέσα σου; Τα χρήματα; Αυτά, ναι, είναι ο πλούτος αλλά πώς αυτός ο πλούτος μπορεί να είναι μέσα σου”; Άρχισα να μαθαίνω να ελέγχω καθημερινά τις σκέψεις μου, και να αποφεύγω τη κριτική και τις κατηγορίες που είχα πριν για τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, άρχισα να συγκρατώ τα αρνητικά μου συναισθήματά. Προσπαθούσα να είμαι πιο χαλαρή και να νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ένα πρωί, όπως καθόμουν και κοιτούσα από το παράθυρο, ήρθαν στη μνήμη μου, όλες οι επιθυμίες μου από τα παιδικά μου χρόνια. Θυμήθηκα, πως ονειρευόμουν μαζί με τα κορίτσια, ότι θα γινόμασταν πλούσιες και ευτυχισμένες και ότι εγώ θα γινόμουν δασκάλα. Τώρα, ξέρω ότι το όνειρο εκείνο είναι αδύνατον να γίνει, αφού πέρασαν τα χρόνια και είναι πια πολύ αργά. Αν βρίσκεσαι κιόλας σε ξένη χώρα, το πράγμα δυσκολεύει περισσότερο. Θα έπρεπε να μελετήσω από την αρχή και σε βάθος την ελληνική γλώσσα. Μετά να γράψω εξετάσεις για να περάσω στο πανεπιστήμιο, και αν ήμουν τυχερή, θα έβρισκα κάποια δουλειά. Με λίγα λόγια, οι πιθανότητες να γίνει η επιθυμία μου αυτή πραγματικότητα ήταν μηδενικές. Είχα ένα οικονομικό πτυχίο από το πανεπιστήμιο που είχα τελειώσει στην χώρα μου, όμως αυτό καθόλου δεν είχε ταυτιστεί με το όνειρό μου. Φυσικά, ήθελα ακόμα να αγοράσω ένα διαμέρισμα στην πόλη επειδή τώρα ζούμε στο χωριό, και εκεί τώρα νοικιάζουμε ένα σπίτι. Θέλαμε να ζούμε ξεχωριστά, και όχι στο ίδιο σπίτι με τον αδελφό του συζύγου μου.
Έβγαλα το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και άρχισα να τις κοιτάζω. Μια φωτογραφία, μου θύμισε όλα τα παιδικά μου χρόνια! Δεν είναι ασυνήθιστο, μπορεί να συμβεί στον καθένα, ένα πρωί να αρχίσεις να αναρωτιέσαι για διάφορα πράγματα: Γιατί γεννήθηκες; Ποιος είναι ο λόγος που ζεις σε αυτό τον κόσμο; Ποια είναι η ουσία της ζωής;
Κοιτάζοντας μια συγκεκριμένη φωτογραφία, άρχισα να κλαίω. Στη πίσω πλευρά της φωτογραφίας, είχα γράψει: “Ναι, είσαι χαζή, ναι, είσαι ηλίθια, όμως προσπαθώ όσο μπορώ”. Εκείνη τη στιγμή, η ψυχή μου πονούσε πάρα πολύ με αυτές τις λέξεις. Η φωτογραφία, έδειχνε ένα κοριτσάκι που είχε μια επιθυμία: Ήθελε να γίνει δασκάλα! Το κοριτσάκι, που ήταν μόνο 9 χρονών, έτρεχε ξυπόλυτο, χοροπηδούσε μέσα στις λακκούβες, τραγουδούσε ένα χαρούμενο τραγουδάκι και χαιρόταν όταν έβλεπε το Ουράνιο Τόξο. Μέσα μου είχα πάρα πολύ θλίψη και πόνο. Ήθελα όταν κοιτούσα αυτή τη φωτογραφία, να πιστέψω ξανά στον εαυτό μου, να αποκτήσω εσωτερική δύναμη και να σκέφτομαι θετικά. Εκείνη τη στιγμή, γύρισα