Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

Հոգուդ,

      Եւ խաւարահողմ խարդախող չարի

      Խաբեութեան դէմ անհաղորդ մնան:

      Զսպուած այս լոյսով` կենտրոնանում ենք,

      Երեկոյան պաշտամունքի

      Գոհաբանական նուագերգութեան,

      Աստղերի հետ, որ նշանն են

      Մեր մէջ վառուող քո շնորհի:

      Սրանով են եւ փրկութեան բարի յուշարկումները

      Տնկւում մեր սրտում ու պտղաբերում,

      Քո մեծ գալստեան վերջին գիշերի

      Ընթրիքի համար

      Այս լոյս ճրագն ենք, ահա` կիրառում:

      ԻԲ

      Իսկ այժմ տառաթուերի գումարով դիտենք.

      Թէ քսանը չորսով մենք բազմապատկենք,

      Եւ գտնենք տառը քսաներկուերորդ`

      Կբացատրենք խորին իմաստը [սրբալոյս] իւղի,

      Որ թարգմանւում է ճաշակ հեշտալի,

      Եւ պատրաստում ենք այն ընկալելումենք ամբողջապէս:

      Երբ ութսուն նշող գրի փոխարէն դնենք չորս հարիւրը,

      Ստուգաբանենք`

      Ձէթի անուան հետ նիւթ է ստացւում,

      Որ կերպարանքն է թթու խմորի:

      Սա զանգուածն իրեն ենթարկել գիտէ,

      Որ ոչ թէ քիչն է շատի ընդերքում,

      Այն ամէն ինչը իր կողմն է ձգում` աճեցնելով,

      Ինչպէս ասում է աւետարանը:

      ԻԳ

      Այս համեստ իւղը միշտօրինակն ու նմանութիւնն է

      Համբարձման եւ խոնարհութեան:

      Երբեմն իբրեւ կակուղ պատառ է տրւում, ընկալւում,

      Համակշիռ ու յարմար խօսքի պէս,

      Երբեմն, սակայն, գերափառ է նա,

      Բոլոր լուծական, հոսանուտ, ծորող նիւթերի վրայ

      Շրջում է իբրեւ

      Այն հրաշափառ խորհրդի պատկեր:

      Երբ որ լցւում է կաշուէ պարկի մէջ`

      Ոչ թէ գինու կամ ջրի պէս թրջում,

      Այլ պահպանում է հին պատշաճ ձեւը:

      Այսպէս ստանալով առաւելական

      Այս բարիքը քո,

      Որդիդ կենդանի Աստծու,

      Սրբանուէր այս օծելութիւնը

      Մեր ճակատին ենք գրում քո արեամբ,

      Ու քո Հոգով տպաւորում ենք մեր սրտում,

      Եւ հաւատում ենք խորապէս,

      Որ նա մի օր թէ յայտնուի

      Բազմաճաճանչ շառայլներով`

      Տարածուելու բազմատեսիլ,

      Զարմանահրաշ ընդլայնումով,

      Լոյս կընծայէ գալիք օր ու սերունդներին:

      Երջանիկ ու վերնանշոյլ ճարպն հոգեւոր

      Թող իմ դէմքին քո նշանով լուսավառուի:

      ԻԴ

      Եւ կարծես անհաս, անըմբռնելի

      Մեծ զօրութիւնն այս

      Մտքի սլացքի թեթեւ թեւերով,

      Որ շա՜տ, շատ վեր է մեր ըմբռնումից,

      Անկանգ շարժումով, անհետ փախստեամբ

      Ու լայն տարածքով տարաբաժանուած,

      Թաքնուեց ինձնից եւ չօրինակուեց,

      Կամ զուգորդաբար չնմանակուեց,

      Կամ սահմանումով չձեւակերպուեց,

      Եւ չկշռուեց զուգակցի չափով,

      Այլ աստուածային խաչի նշանիդ հաւասարութեամբ

      Եւ, կեցուցիչ, քո արեան հետ միայն

      Հոգեւորապէս գերազանց եղաւ:

      Եւ հիմա օրհնիր մեզ, տէր, սրանով:

      Նաեւ ահաւոր, լուսեղ, երկնային եւ զարմանալի

      Քո անունը, Տէր, թող փառաբանուի,

      Մաքրակրօնների բուրվառով խնկուած,

      Սուրբ, սուրբ անքնին, անպատում, բարձրեալ,

      Ողորմած, երգուած, ճշմարիտ,

      Բարերար եւ սուրբ,

      Սրանով փրկագործիր, եւ քաւութիւն տուր,

      Բժշկութիւն