Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

էլ հաստատուն ծնկներով` իբրեւ ոտքի գարշապարով` չընթացաւ,

      Քանզի անկանգնելի էր.

      Զի կիսամեռ ասել կենդանուն` հեռու չէ այնքան մեռելութիւնից:

      Մանաւանդ որ խօսքով քո խրատուելուց,

      Ողորմութեամբդ բարերարուելուց

      Եւ քո փառքով լուսաւորուելուց յետոյ էլ դեռ,

      Ոչ միայն չդադարեց քեզ հակառակ ընթացք բռնելուց,

      Այլեւ չենթարկուելով, գլուխ բարձրացրած` իր թշնամեաց կողմն անցաւ

      Եւ նրանց հետ մէկտեղ դաշն կնքած միաբանեց քեզ ատողների հետ:

      Գ

      Իսկ դու, բազմապարգեւ բարերար, անոխակալ եւ ամենափրկիչ,

      Ոչ միայն չյիշեցիր մեղքերն այդ չարագործի,

      Այլեւ ոչ իսկ խօսքով յանդիմանեցիր.

      Չոտնահարեցիր ընկածին, այլ կարեկցաբար մօտենալով նրան,

      Ծայրագոյն խնամք ցուցաբերեցիր:

      Քահանայապէս, ըստ ահարոնեան տկար օրէնքի, -

      Որ զօրաւոր է մահ գործելու մէջ,

      Դատապարտիչ անէծքներով եւ բռնալիր քարաձգութեամբ, -

      Դու չփութացիր վիրաւորուածին խորտակելու.

      Եւ ոչ էլ, ինչպէս ղեւտական առաջնորդն այն թերապաշտօն,

      Որը երկուսի միջեւ իբրեւ բաժանող անջրպետ`

      Հնի լրումն էր եւ սկիզբը նորի,

      Եւ որ հոգեզուրկ ապաշխարութեան հրաւիրակ հանդիսացաւ, -

      Վիրաւորեալի տագնապը տեսար.

      Որ չլինի թէ արմատակտուր տապարի օրինակով

      Քո մէջ չարատանջ մահուան պաշտօնը նկատելով`

      Սատակի գալիք փորձութիւններին դեռեւս չենթարկուած.

      Այլ պահպանանուն ասորեստանցի հեթանոսներին,

      Որոնք ստացան իրենց օրէնքը հրեաներից

      Ու պահեցին միշտ, մինչդեռ նրանք մոռացան, -

      Կցորդուելով` մեր բնութեամբ խառնուած մարմնիդ վերարկուով,

      Օտար ազգերին էլ ազատութեան աւետիս համբաւեցիր

      Եւ աստուածային քո ներգործութեամբ անապական` ձեռք երկարելով`

      Մահացու կերպով մեղանչած մարդուն կանգնեցրիր դարձեալ իր սերունդներով:

      Տխրաբեկ սիրտն ուրախացրիր եւ վհատեալին յուսադրեցիր,

      Եւ թշուառին զուարթացրիր դարձեալ.

      Աւազանի կենարար օծմամբ եւ բաժակով լոյսի` լցրիր.

      Նորոգեցիր հացով քո երկնային` արարչական մարմնով.

      Երջանիկների եւ ընտիրների վերակացութեամբ

      Խնամարկեցիր ու փայփայեցիր ու դարմանեցիր,

      Եւ հանդարտընթաց գրաստի խնամքին յանձնելով նրան`

      Անփորձ պահեցիր, մինչեւ հանեցիր յարկը լուսեղէն:

      Առաջին եւ երկրորդ կենդանատու կտակարանների միջնորդութեամբ դարման տարար դու մարդասիրաբար:

      Եւ, ինչպէս երբեմն Մովսէսին թեւատարած արծուի պէս ընդունեցիր

      Եւ բարի երկրի խաղաղ հանգստին առաջնորդեցիր,

      Հրամայելով վարդապետներին` խօսքի կերակրով սնել նրան:

      Դ

      Եւ արդ, դու, որ ողջ առաւելագոյն լոյսդ բարութեան

      Ամէն բանի մէջ բովանդակապէս հրաշագործեցիր,

      Ցրուողի գանձը սեփականելով` քո ստացուածքը վերադարձրիր քեզ, -

      Ինձ էլ ապրեցրու, մեղքերի պարտքերն իմ մաքրելով,

      Ո՜վ դու, որ պարգեւում ես ձրի եւ հանպատրաստից,

      Շնորհիր եւ ի՛նձ քաւութիւն ու բժշկութիւն,

      Բարեգո՜ւթ, զօրեղ, անքնին, անեղծ, ահաւոր,

      Օրհնեալ միշտ, յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:

      ԲԱՆ ԺԵ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՕՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Արդ, նոյն ցաւագին հեծեծանքներով