але гультаяватага празаіка, які займаўся ў Доме літаратара творчай працай з моладдзю. І атрымлівалася нядрэнна. З-пад яго лёгкай рукі выйшаў ужо не адзін цікавы паэт.
– Я. Здароў, Косця, – адгукнуўся Корбут.
– Прывітанне. Мікіта, ты ж не забыўся пра сённяшні вечар?
– А што сёння ўвечары? – не зразумеў Корбут.
– Ну, блін… – нязлосна вылаяўся Цімашэнка. – Мы ж з табой яшчэ калі дамовіліся, не памятаеш?
– А, наконт тваёй тусоўкі літаб’яднання? – дапяў Корбут. – Не хвалюйся, я буду.
– Толькі ж не прывалачыся на аўтапілоце, – папярэдзіў яго Цімашэнка. – Усё-ткі школьніцы будуць, студэнткі… Які ты ім прыклад падасі?
– Твае школьніцы, Косця, бачылі не тое, што п’янага пісьменніка, а…
– Добра, добра, нічога не маю супраць, – спыніў яго Цімашэнка, – але абяцай, што прыйдзеш цвярозы.
– Ты дрэнна мяне ведаеш, Косця, – прамовіў Корбут. – Я магу і пакрыўдзіцца. Апошні раз я піў на тваім дні нараджэння, калі ты памятаеш…
– Ды добра, Мікіта, я жартую, – рассмяяўся ў трубку Цімашэнка. – Папярэдне рыхтуйся да шквалу пытанняў. Абяцаю, што цябе імі засыплюць, як снегам.
– Не сумняваюся.
– Ну, тады давай!
– Шчасліва.
Корбут асцярожна паклаў трубку на апарат і выйшаў на балкон. Звычайна свежае паветра і павевы ветру яму дапамагалі засяродзіцца і адшукаць патрэбныя словы для новага твора, але не ў гэты раз. Корбут змерз, стоячы на холадзе ў адной цяльняшцы, а ў галаве замест думак гуляў вецер.
З Веранікай Берднік ён пазнаёміўся восенню. Здаецца, у верасні, у самыя апошнія дні верасня, калі было ні халодна ні цёпла і, не спыняючыся, ішлі дажджы. Тады Корбут ужо вучыўся ў тэатральным і быў заняты ў спектаклі пра дзекабрыстаў аматарскага тэатра аднаго з рэжысёраў-мецэнатаў-альтруістаў, якому цікавей працавалася з непрафесійнымі і абавязкова маладымі артыстамі. На рэпетыцыю, як і звычайна, Корбут прыйшоў а васямнаццатай без спазнення. Па зале ўжо і па сцэне насіліся акцёры, па ходу абмяркоўваючы нейкія свае праблемы.
Не прымусіў сябе чакаць і рэжысёр, высокі, плотны мужчына гадоў пад сорак з хвалістымі валасамі і сівой барадой. Нечым ён нагадваў ката з мульціка пра папугая Кешу.
– Мікіта тут? – яшчэ з парога пачуўся яго грамавы бас.
– Тут, – адгукнуўся Корбут, скідаючы куртку на спінку крэсла.
– Ларыса тут? – спытаўся рэжысёр ужо са сцэны, адолеўшы за некалькі секунд даволі доўгі праход сваімі аграмаднымі кінг-конгаўскімі крокамі.
Няпоўная трупа акцёраў азірнулася па баках у пошуках Ларысы, але той нідзе не было.
– Мне гэта вельмі падабаецца! – задумліва прамовіў рэжысёр. – Праз два тыдні – спектакль!..
– Сяргей Міронавіч, Ларыса не зможа граць у гэтым спектаклі, – прамовіла нікому не знаёмая дзяўчына, што хутка набліжалася да сцэны.
– Гэта яшчэ чаму? – здзівіўся рэжысёр. – А хто будзе граць? Я?
– Яна дзіка прабачаецца, –