са мной дагары на ложак – трук-та-рук паадляталі і пасыпаліся з халата гузікі. Я аказаўся на ёй і амаль адначасова, у тое ж імгненне ў ёй – яна яшчэ ці не ў палёце злавіла майго раманчыка і проста ўтыркнула яго ў сябе, як моркаўку ў снежную бабу! Я і здзівіцца не паспеў з яе спрыту, нават не ўцяміў, што гэта адбылося. Гоп-гоп-гоп-гоп – пачала яна падкідваць мяне, абдымаючы аберуч, каб не ўзляцеў і не зваліўся, і я зразумеў нарэшце, што гэта якраз тое – бездань, шчыліна, таямніца, што тут і цяпер, падкідваючыся, я і спазнаюпытку, але нічога такога, каб быць там, быць і быць, не адчуваў, заварожана гледзячы на тварожныя гурбы, якія матляліся і калыхаліся перад маімі вачыма і з якіх, здавалася, вось-вось пырсне малінавая кроў.
“Гух!” – абваліўся пад намі спачатку ў нагах, пасля адразу “гах!” – у галовах абваліўся, даламаны ў нейкай, можа быць, і ў нашай палаце, ложак, і склаліся на мне, балюча ўдарыўшы, ягоныя нікеліраваныя спінкі.
Да ўсяго, што балела, мне яшчэ і гэта! – а Таццяна Савельеўна хоць бы запынілася! Закочваючы вочы і раздзімаючы ноздры, яна падскоквала пада мной і падскоквала, і жалезныя спінкі ложка бразгалі на мне і бразгалі, стук і грук стаяў, як у кузні, і нарэшце:
– Таццяна Савельеўна, што ў вас там?.. – настойліва грукнулі ў дзверы. – Дзе гэты падшыванец падзеўся, з міліцыі разбірацца прыехалі!..
Голас за дзвярыма быў голасам начальніка лагера, з якім Таццяна Савельеўна ці не штоночы сустракалася ў лесе за мурашнікамі, – і Таццяна Савельеўна замерла на скаку. Яна ўся сціснулася, сцялася, учапілася ўся за ўсяго мяне. Мы склешчыліся.
Я не знаў, што мы склешчыліся, я наогул не ведаў, што такое бывае, што так іншым разам здараецца, калі жанчына нечакана і глыбінна, да жудасці палохаецца. Тады яшчэ не ведала гэтага і Таццяна Савельеўна, якая хоць і была студэнткай медыцынскага інстытута, але вучылася на педыятра, а не на сексапатолага. Яна спіхвала, скідвала мяне з сябе нагамі, жыватом, рукамі і грудзямі, але тым, чым трымала, не адпускала. Там мне ўжо балела найбольш, і, відаць, не меней і ёй балела – і яна стала бялець і без таго белым тварам, глядзець на мяне з жахам, пачала нешта такое ўспамінаць і пра нешта такое здагадвацца…
І пакуль ламалі дзверы і ўрываліся начальнік лагера з міліцыяй, і пакуль ехалі дактары хуткай дапамогі з насілкамі, я ўсё быў, быў і быў у ёй, як некалі ўяўляў і марыў, утыркнуўся, увагнаўся, увайшоў і не выходзіў з яе – і нас разнялі, раз’ядналі, разлучылі навек толькі ў бальніцы.
Гідка было, страшна і сорамна. Але тое, што гідка, што страшна, што сорамна – забылася. Як і тое, што прычыніўся я тым днём да смерці чалавека. Я не хацеў, я жартаваў, я быў хлапчуком. І, можа быць, некалі я і памру з тым днём, абняўшыся ў ім са студэнткай медыцынскага інстытута Таццянай Савельеўнай. Увайду ў яе і не выйду, і буду ў ёй, і буду, і буду… Дзе яна цяпер, пухленькая мая?..
Шкада, што ўтапіўся Блонька. Ён не прамінуў бы мне адпомсціць, ён злаўчыўся б неяк і сфатаграфаваў мяне, яшчэ трынаццацігадовага і ўжо