пакой. Трэба было абраць нешта, што мела для яго значнасць, што паўплывала на лёс, ― шараговая рэч не падыдзе. Ён не адрозніў бы праўду ад скажэння, калі б глядзеў, як учора гатаваў яечню. Бо ён не памятаў такіх дробязяў.
Дыск бліснуў адлюстраваннем лямпачкі. Юнак задумліва крутануў яго на пальцы. Тое, што трэба. Заціснуў паміж далоняў. Апошні раз, калі ён слухаў «N.R.M.»…
Нарэшце ён мог слухаць музыку гучна, не затыкаючы вушы навушнікамі. Бацька трэці дзень быў у камандзіроўцы, маці працавала дапазна. А значыць ― ніякага кантролю. Ніякіх папрокаў і дакораў.
Калi за мною прыйдуць санiтары,
Маю гiтару iм не аддавай.
Глядзi, не аддавай маю гiтару.
Вазьмi маю гiтару ды спявай.[4]
Званок у дзверы. На ганку стаяла светлавалосая прыгажуня ў лёгкай сукенцы. Дакранешся ― адчуеш гарачыню цела. Ён толькі пра гэта і мог думаць. Пакласці рукі на талію, блізка да крутых сцёгнаў, крыху сабраць пальцамі мяккую тканіну. Прыцягнуць да сябе, сціснуць у абдымках, каб яна ажно піскнула. У жарт, канешне.
Няхай мая ўдача зноўку плача,
I зноўку мне гамон, няхай, няхай.
Пакуль трубiць труба i вочы бачаць,
Спявай, спявай мне песнi пра каха…
Спявай мне песнi пра каханне.[5]
– Ты опять это слушаешь? Оу, ты один дома? ― яна, здымаючы ў калідоры абцасы, гарэзліва ўсміхнулася.
Ён кіўнуў. Кінула ў жар, запалалі шчокі. Глыбокі ўдых. Крок наперад.
– Я тебе принесла кое-что… Разбирали вещи, что остались от бабушки. Я подумала, тебе понравится.
У руках яе з’явілася кніга. Пацёртая, растрапаная, са скрыўленымі ад вільгаці і чалавечых пальцаў старонкамі ― відаць, чытаная шмат разоў. На вокладцы: «Забіць нягодніка, альбо гульня ў Альбарутэнію», Людміла Рублеўская. Ён глядзеў на яе здзіўлена і захоплена. Не пабаялася ж. А потым пацалаваў. Моцна, па-сапраўднаму.
Сэрца тахкала недзе ў скронях. Дыск выслізнуў са спацелых далоняў. Па спіне бегалі агідныя мурашы. Усё было зусім не так.
У той дзень Машка сапраўды зайшла да яго. І была апранутая неверагодна спакушальна. Толькі адзінымі яе праўдзівымі словамі былі першыя. «Ты опять это слушаешь?»
Пасля гэтага яна не дарыла кніг, не смяялася і не цалавалася. Яна крычала ды плакала. Казала, што ён з’ехаў з глузду, што яна прабачыла б нават здраду, але на гэта за- плюшчыць вочы не зможа, што на памерлых мовах гутараць толькі апантаныя вычварэнцы і што ён аднойчы стане нацыстам. Ён маўчаў. Не апраўдваўся, не прасіў, не супакойваў. Толькі калі яна скіравалася да дзвярэй, калоцячыся ад злосці, замест «Застанься», якое так хацелася вымавіць, ціха заўважыў: «Яна не памерла».
Калі б яна не сышла, ён бы ніколі не з’ехаў з Эдам у Мінск. Ён бы да галаўнога болю выціскаў з сябе рускія словы. Ён бы бясконцую колькасць разоў прызнаваў сябе вінаватым і прасіў прабачэння, каб толькі быць з ёй. А значыць, ніколі не трапіў бы ў «Лабірынт». І не прачытаў бы «Гульню ў Альбарутэнію». Якую яму насамрэч падарыла Ліка.
Конец ознакомительного