Акно ў замежжа (зборнік). Зоя Доля

нібы арангутанг.

      Віктор выпаўз з залы.

      – Ты гатовая?.. Мне сабрацца пяць хвілін, – прыспешваў ён Веру.

      – Не бубні. Ідзі ў ванную, – адказала Вера.

      У ванным пакоі Вера адгаблявала Віктору зарослую патыліцу, скалаціла ручніком валасы з плячэй і далонямі пяшчотна прайшлася па яго спіне.

      – Апранайся. Я амаль гатова.

      І яшчэ хвілін пятнаццаць правіла фрызуру, падбівала расчоскай валасы і ляпіла да прычоскі пад рознымі вугламі заколку са шклярусам. Нарэшце за непатрэбнасцю адшпурнула яе на туалетны столік перад люстрам. Кропелька духоў «Кліма».

      – Бягу, бягу, – паведамляла Віктору. Віктор у зале чытаў газету, трэці артыкул.

      – Можна выклікаць таксі? – нецярпліва спытаў ён ў Веры.

      – Канечне, можна.

      Віктор адклаў газету і набраў нумар, выклікаў таксі.

      Выйшлі з кватэры і Вера спахапілася: памада засталася на туалетным століку. Трэба вярнуцца. Без памады – ніяк.

      Да Пончыка яны спазніліся. Госці сядзелі за сталом.

      – Дзе вы падзеліся? – сустрэў іх у пярэдняй гаспадар дома Валера Пончык і рассунуў усмешкай хамяковыя шчокі.

      Вылузгалася з кухні жонка Пончыка, рослая энергічная кабета.

      – Праходзьце, праходзьце. Хуценька да стала, – запрасіла яна прыпазніўшыхся гасцей.

      Віктор зрабіў знак вачамі, паказваючы Веры на сумку. Там ляжаў падарунак. Вера дастала прадаўгаваты карабок з фірмовым надпісам на фасадзе. Галоўнае – не падарунак, галоўнае – увага. Імянінніку трэба рабіць выгляд, што ён бязмерна рады гасцям, а не падарунку. Пончык спакваля цікаваў за карабком: а што ж там прынеслі? Віктор раскрыў ларчык. У сярэдзіне ляжаў новенькі, бліскучай скуры партманет.