Насамрэч, калі ў яе няма вачэй, то і яе самой не існуе. Не існуе ў тым разуменні, у якім мы яе баімся.
Тамара Бунта
На балконе
Усе падзеі – выдуманыя, любыя супадзенні – выпадковыя.
Вераніка ступіла на балкон і літаральна захлынулася свежым паветрам ад захаплення. Перад ёю аж да самага гарызонту прасціралася мора. З дзявятага паверха жылога санаторнага корпуса не было бачна ні пляжа, ні кіёскаў і кавярняў на пляжным узбярэжжы, ні паўголых аматараў ранішняга купання – адразу за зялёнымі верхавінамі дрэў раскошнага парку разлівалася агромністая марская сінь, якая зіхацела мірыядамі сонечных блікаў. А яна браць не хацела гэты нумар – маўляў, завысока!..
– Добры дзень, мора! – усклікнула Вераніка і ўскінула ўгару рукі, як у кіно.
Хтосьці б сказаў, што яна зрабіла гэта ненатуральна, занадта артыстычна, а на самой справе ўсё было шчыра. Яе сэрца перапаўняла радасць. Нарэшце яна на моры ды яшчэ разам з мужам, і наперадзе – амаль два тыдні адпачынку!
– І вам добры дзень! – адказаў прыглушаны мужчынскі голас.
Вераніка войкнула і азірнулася. Вялікі і шырокі балкон быў зроблены адразу для двух нумароў, і злева, за невысокай драўлянай перагародкай, сядзеў на крэсле сталы мужчына з сівымі, коратка стрыжанымі валасамі і смуглым тварам. Адчувалася, што загар не свежы, курортны, а даўнішні: мусіць, мужчына – паўднёвы жыхар.
– Выбачайце, я вас не заўважыла! – прамовіла Вераніка, радуючыся, што, узняўшыся з ложка, не забылася накінуць на голае цела шаўковы халацік. А то ж магла б пасля рамантычнай ночы з мужам на новым месцы выскачыць на балкон голая: апошні паверх, рагавы нумар, маўляў, хто тут убачыць?!.
Яна падышла да перагародкі і ўсміхнулася:
– Значыць, мы з вамі – суседзі?.. Будзем знаёмыя!
Назвала сваё імя і сказала, што прыехала з Мінска.
– Сяргей, – мужчына адказаў прыязна, але з крэсла не ўзняўся.
Ён быў значна старэйшы за Вераніку, і, безумоўна, лепей было б даведацца адразу і яго імя па бацьку, але перапытаць яна пасаромілася. Ды і на курорце – усе роўныя.
Перад Сяргеем на маленькім століку стаяла шклянка з віном. У руцэ ён трымаў цыгарэту.
«Сем гадзін раніцы», – міжволі адзначыла ў думках Вераніка.
– Цудоўнае мора, праўда? – спытала яна суседа, каб завязаць гаворку.
– Звычайнае, – адказаў Сяргей.
– Вы, напэўна, тутэйшы, з поўдня?.. Калі мора для вас – не дзіва…
– З поўдня, але не тутэйшы, – ён назваў адзін невялікі, але добра вядомы паўднёвы ўкраінскі горад і глытнуў віна са шклянкі.– А мора для мяне звычайнае, таму што я ўжо дваццаць гадоў езджу адпачываць у гэты санаторый і дваццаць гадоў гляджу на мора з гэтага балкона.
– Вы таксама ваеннаслужачы? – пацікавілася Вераніка.
Хаця было зразумела, што сусед не толькі ваеннаслужачы, але і немалы начальнік, калі дваццаць гадоў запар ездзіць кожнае лета ў ваенны санаторый, які яшчэ з савецкіх часоў носіць статус