са шпулек. І гэта скончыцца самаразбурэннем.
Мой Шлях – цішыня. Толькі ў ёй ваяр чэрпае раўнавагу і сілу. Мая крэпасць – храм.
Але мне давядзецца выйсці адсюль – на слату і вецер, насустрач мітусні і бюракратыі. А значыць, мне застаецца толькі адно: насіць сваю цішыню і свой храм усярэдзіне.
Таму што шуму, які наўкола, – не існуе.
Я глыбока ўдыхнула лёгкае, цёплае паветра і заплюшчыла вочы. На сцяне нада мною вісеў гадзіннік. Апроч нечых з глыбокаю пашанай прыглушаных крокаў і рухаў чулася толькі яго нягучнае ціканне.
І тут я зразумела: яго таксама не існуе.
Няма часу – ёсць вечнасць. І яна таксама ўсярэдзіне нас, бо душа несмяротная.
Тады які сэнс увесь час заломваць рукі і панікаваць, калі штосьці не паспяваеш, ганяючыся за ілюзорнымі секундамі і хвілінамі? Вядома, на зямлі нам адмераны свой тэрмін – часцяком кароткі, ды яшчэ з непрадказальным фіналам. Тады чаму б не расставіць прыярытэты і спыніць пагоню абы за чым?
Я ўпэўнена, што калі звярнуся да Бога, то Ён ужо падкажа мне, што галоўнае, а што – другараднае, што дапасуецца з Яго воляй, а што – не вельмі.
У мяне ёсць цішыня і вечнасць. У мяне ёсць унутраны замак. Каб не страціць ключы ад яго, трэба часцей прыходзіць у дом Божы – вось і ўсё.
Я ўстала з лавы, закінуўшы торбу на плячо, пралезла паміж лавамі, міжволі ступаючы на дыбачках, перажагналася, стоячы на каленах тварам да алтара, устала і выйшла, акуратна зачыніўшы за сабой высокія дубовыя дзверы.
На вуліцы было ўсё тое ж надвор’е, на парадку дня – тыя ж пытанні. Але мне было добра.
4. Ліфт на поўдзень
Горад зваўся Сан-Марціна. Але пра гэта я ўспомніла ўжо днём, пахадзіўшы, пазаймаўшыся справамі, больш-менш неадкладнымі, і выклікаўшы ў памяці перажытую прыгоду.
Нейкі час мне больш падабалася лічыць, што гэта проста Горад з вялікай літары, дзіўны і адначасна звыклы, таму што многія гарады са старажытнымі вуліцамі і архітэктурнымі помнікамі бываюць падобныя. Асабліва – тыя, што валодаюць такім няўлоўным, падступным зачараваннем. Вось ты ідзеш па вуліцы, напоўненая глыбокай павагай, убіраючы хараство вакол сябе. Захапляе літаральна ўсё: медальён з хітрым тварыкам купідона, завіткі ляпніны, строгі каваны балкон, сам будынак з чыстымі лініямі ў стылі класіцызму, калоны, шрыфт аптэчнай шыльды, рэстаранчык пад маркізай, а на ліхтарах пры ўваходзе – збаны з геранню, што чамусьці вісяць дагары нагамі, кветкамі ўніз – як, дзе вы такое бачылі? І саму герань язык не паварочваецца назваць проста «ружовай» – не, ты ведаеш, што гэтыя раскошныя адценні завуцца «маджэнта» і «сальферына».
І вось рука звыкла цягнецца да фотаапарата, ты хочаш адлюстраваць тое, што ўбачыла і адчула. Вось ужо шукаеш ракурс і пстрыкаеш, але… Атрымліваецца не тое. Хоць забі – не тое. Уздыхаеш. Выходзіць выява без уяўлення, невыразны эрзац, і вось зразумей, у чым прычына: у адсутнасці ў цябе майстэрства? Ці ў тым, што такую вуліцу ў прынцыпе немагчыма сфатаграфаваць з выгаднага ракурсу?
Як бы там ні было – усё гэта