вялікасць зробіць ласку і раскажа пра сваю праблему, – сказаў ён, – мне будзе нашмат прасцей нешта параіць.
Госць ускочыў з крэсла і пачаў мераць крокамі пакой, не могучы стрымаць хваляванне. Потым адчайным жэстам сарваў з твару маску і шпурнуў яе на падлогу.
– Вы маеце рацыю, – усклікнуў ён, – я кароль! Навошта было гэта хаваць?
– І праўда, навошта? – ціха прамовіў Холмс. – Вашая вялікасць не сказала яшчэ і слова, як я ўжо зразумеў, што перада мной Вільгельм Готсрайх Сігізмунд фон Армштайн, вялікі герцаг Касель-Фельштайнскі і спадчынны кароль Багеміі.
– Але вы ж разумееце, – сказаў наш дзіўны наведнік, зноў сеўшы і правёўшы рукой па высокім белым ілбе, – вы разумееце, што я не прывык сам займацца такім. Аднак справа такая далікатная, што я не магу даверыцца нікому, не рызыкуючы трапіць пад чужую ўладу. Я прыбыў з Прагі інкогніта, каб папрасіць у вас парады.
– Калі ласка, прасіце, – сказаў Холмс, зноў заплюшчваючы вочы.
– Карацей кажучы, рэч вось у чым: гадоў пяць таму падчас доўгага візіту ў Варшаву я пазнаёміўся з добра вядомай авантурысткай Ірэн Адлер. Імя гэтае, несумненна, вам вядомае.
– Прашу вас ласкава пашукаць яе ў маёй картатэцы, доктар, – ціха сказаў Холмс, не расплюшчваючы вачэй.
Шмат гадоў таму ён завёў сістэму рэгістрацыі ўсіх фактаў, датычных розных людзей і рэчаў, а таму цяпер складана было знайсці штосьці, пра што ён не змог бы адразу здабыць інфармацыю. Я адшукаў біяграфію, заціснутую паміж біяграфіямі габрэйскага рабіна і аднаго каменданта штабу, які напісаў працу пра глыбакаводных рыбаў.
– Так-так, паглядзім, – сказаў Холмс. – Хм… Нарадзілася ў Нью-Джэрсі ў 1858 годзе. Кантральта, хм… «Ла-Скала», хм… Жыве ў Лондане – усё правільна! Як я разумею, гэтая маладая асоба зацягнула вашую вялікасць у пастку, вы напісалі ёй некалькі лістоў, якія могуць вас скампраметаваць, і таму прагнеце вярнуць іх сабе?
– Усё менавіта так, але якім чынам…
– Вы прабраліся таемным шлюбам?
– Не.
– Ніякіх дакументаў ці сведчанняў?
– Ніякіх.
– Тады я вашую вялікасць не разумею. Калі гэтая маладая асоба наважыцца шантажаваць вас ці яшчэ што, як яна давядзе іх сапраўднасць?
– Мой почырк.
– Глупства! Фальшыўка.
– Мая прыватная папера.
– Скрадзеная.
– Мая пячатка.
– Падробленая.
– Мой фотаздымак.
– Куплены.
– Мы фатаграфаваліся разам.
– О, а вось гэта кепска. З боку вашай вялікасці гэта было неасцярожным учынкам.
– Я звар’яцеў, страціў розум!
– Вы сур’ёзна сябе скампраметавалі.
– Тады я быў толькі кронпрынцам. Я быў малады. Мне і цяпер усяго трыццаць.
– Фотаздымак трэба вярнуць.
– Мы спрабавалі – не атрымалася.
– Вашая вялікасць мусіць заплаціць. Купіце яго.
– Яна не хоча прадаваць.
– Тады трэба скрасці.
– Мы зрабілі пяць спробаў. Нанятыя мной