Deniwelacja. Remigiusz Mróz

ludowy zwyczaj wymaga, żeby tak nie robić.

      – Prowadzisz sprawę, Aleks…

      – Ale nie po nocach. Poza tym sam Tischner mawiał: „żeby górale nie pili, toby się wyzabijali”.

      – Nie jesteś góralem.

      – I? – odburknął, drapiąc się po głowie. – Zasada jest uniwersalna. Poza tym tu się pije twórczo.

      Wadryś-Hansen szczerze w to wątpiła, choć musiała przyznać, że sama zakończyła poprzedni dzień kieliszkiem wina. Do osiągnięcia względnego stanu relaksu ważniejsza od niego była jednak płyta Portishead. Trip-hopowe dźwięki skutecznie wyciszyły chaos w głowie. Przez moment nie myślała ani o Forście, ani o ofiarach spod Giewontu.

      – Coś wynikło z tego twojego twórczego picia?

      – Tak.

      – Więc może się tym ze mną podzielisz?

      Pokiwał głową, a potem skrzywił się, szybko żałując zbyt gwałtownego ruchu. Kiedy skinął w kierunku Krupówek, powoli ruszyli przed siebie. Gerc oznajmił, że najpierw musi napić się kawy.

      Usiedli w pierwszej kawiarni po minięciu banku PKO, wchodząc w niewielkie podwórze. Aleksander wbrew zapowiedziom chciał zamówić alkohol, ale w odpowiedzi usłyszał, że bar otwierano dopiero o piętnastej.

      Oboje skończyli z filiżankami parującej kawy. Wadryś-Hansen poczekała, aż towarzysz weźmie pierwszy łyk. Na moment zamarł, zawiesił wzrok gdzieś w oddali, a potem powoli skinął głową z uznaniem.

      – Co ustaliłeś? – zapytała.

      Westchnął ciężko. Najwyraźniej ciężar niewiedzy, jaki dźwigał, był dotkliwszy od kaca.

      – W sprawie trupa z placu budowy kompletnie nic – odparł. – Kobieta to zupełny N.N.

      – Nie zgłoszono żadnego zaginięcia?

      – Żartujesz? – bąknął. – Dziennie zgłasza się w tym pieprzonym kraju przeszło pięćdziesiąt zaginięć.

      – Mam na myśli…

      – Nie, nikt w tym wieku ostatnio nie znikł w okolicy.

      – Trzeba sprawdzić szerszą perspektywę czasową.

      – Policja działa. Podobno zajmuje się tym niejaki Gomoła. Kojarzysz?

      Kojarzyła aż za dobrze. I jeśli wcześniejsza styczność z tym człowiekiem mogła o czymkolwiek świadczyć, to nie należało spodziewać się szybkich rezultatów.

      – Mhm – potwierdziła i napiła się kawy. – A jednak coś dla mnie masz, Gerc.

      – Tak sądzisz?

      – Tak. Widzę w twoich oczach ten znajomy irytujący cień satysfakcji.

      – Nie odczuwam żadnej.

      Było wprost przeciwnie. Aleks był jak dziecko, które z jakiegoś powodu przeżywa stan euforycznego uniesienia tylko dlatego, że przez moment wie więcej niż inni.

      – Więc? – ponagliła go. – Zdradzisz mi, o co chodzi?

      Gerc w końcu pozwolił sobie na pełen zadowolenia uśmiech. Zmarszczki w kącikach oczu się uwydatniły, a pijacko wysuszona skóra napięła.

      – Przede wszystkim technicy ściągnęli materiał genetyczny z koszuli – oznajmił. – Jest zbieżny z próbkami, które należą do Forsta.

      – Co znaleźli?

      – Kawałek włosa, naskórek, nie wiem dokładnie.

      – Nic świeżego?

      – Eee…

      – Nic, co dowodziłoby, że Wiktor miał kontakt z tą koszulą w ostatnim czasie? Ślina, krew, cokolwiek?

      Aleksander odłożył filiżankę i się skrzywił.

      – A po co to wykazywać? – żachnął się. – Manifestum non eget probatione.

      Już drugi raz w ciągu ostatnich dni przywołał zasadę, którą prokuratorzy starali się traktować jak najszerzej, a adwokaci jak najwęziej. Stanowiła jedną z przyczyn tego, że praktykowanie prawa w istocie było ciekawe.