Galicja 1914-1915. Ferenc Molnar

styczeń 1915

      W dolinie, za linią ognia piechoty znajdujemy jedną z kompanii honwedów. Odpoczywają. Za to inna kompania siedzi pośród mroźnej nocy w rowach strzeleckich na szczycie wzgórza. Ta tutaj robi w tej chwili wrażenie, jakby składała się z zaciągniętych do wojska rzeźników. Z zakasanymi rękawami, z nożami i kotłami w rękach, biegają wokół ogniska – zabili świniaka. W kompanii tej jest pewien honwed o nazwisku Jágerszki, cichy, poważny chłopak, o rzucającej się w oczy kobiecej twarzy. Do wczoraj razem z innymi wzorowo spełniał swoje obowiązki, nigdy nie było na niego skarg.

      Jágerszki był takim samym porządnym honwedem, jak ci, którzy stoją koło mnie. Aż tu wczoraj po południu Jágerszki nagle zniknął. Szukali, lecz nigdzie go nie było. Zameldowano kapitanowi o zniknięciu kolegi, stamtąd meldunek poszedł do pułkownika, potem do brygady i dalej do dywizji. Tam zarejestrowano, że Jágerszki zaginął.

      Wczoraj wieczorem wrócił, w przebraniu kobiecym. Po południu, bez żadnego rozkazu lub polecenia poszedł do wsi Bobowa, zdobył od pewnej wieśniaczki ubranie, przebrał się i po zapadnięciu zmroku, długą okrężną drogą, przedostał się do jednej z wiosek na tyłach rosyjskiego frontu. Tam łamaną polszczyzną wypytał kobiety o wszystko, co go interesowało. Potem przyszli do kobiet rosyjscy żołnierze, przekomarzali się z nimi, a jeden, nie spostrzegłszy, że Jágerszki kiepsko mówi po polsku, nawet z nim wdał się w rozmowę.