miejsce za kierownicą samochodu i zatrzasnęła drzwi. – Nie wiem, kiedy wrócę. Jak skończysz przepisywanie manuskryptu, prześlij go do mnie i zacznij pracować nad następnym. Nagrałam go na dyktafon. Okay?
– Okay. – Kate uścisnęła smukłą dłoń pisarki przez opuszczoną szybę. – Dziękuję.
– Za co?
– Za to, że mnie pani zatrudniła… Za okazywaną mi sympatię… I za tolerowanie mnie.
– Kto kogo toleruje? – zaśmiała się Maud. – Moja droga, naprawdę cię lubię. Gdybym w młodości miała tyle rozumu, żeby wyjść za mąż, miałabym córkę w twoim wieku. Samotni ludzie lgną do siebie…
– Ja nie jestem samotna. Już nie.
– Jesteś – powiedziała lekko chlebodawczyni dziewczyny. – Samotna i zraniona. Ale po burzy wychodzi słońce. Nie rozpamiętuj przeszłości, a słońce zaświeci o wiele prędzej.
– Szczęśliwej podróży – odrzekła cicho Kate.
– Jestem niezniszczalna, nie wiedziałaś? – roześmiała się Maud.
– Mam nadzieję, że wszystko ułoży się dobrze.
– On ma siedemdziesiąt osiem lat – przypomniała. – Żył długo i pełnią życia. Nie mówię, że rozstanę się z nim bez łez, ale potrafię przeprawić się przez most, kiedy trzeba. Tymczasem muszę być przy nim. Pamiętaj o tym, co powiedziałam, i nie szalej motorówką.
– Psuje mi pani zabawę – roześmiała się Kate. – Stary niedźwiedź mocno śpi…
Maud wzniosła oczy ku niebu.
– Powiadają, że Bóg ma w opiece głupców i dzieci. Mam nadzieję, że to prawda. Do widzenia, kochanie.
Ruszyła gwałtownie, wzbijając tuman pyłu na drodze. Kate patrzyła dopóty, dopóki samochód nie zniknął z jej pola widzenia.
Po odjeździe Maud wielki dom z drewnianych bali wydał się Kathryn pusty. Snuła się z kąta w kąt z filiżanką kawy, wpatrzona w obrzeżone drzewami jezioro, połyskujące w słońcu jak kawałek srebrzystej, powiewnej tkaniny.
Pomyślała, że Maud miała rację, nie powinna rozpamiętywać przeszłości. Ale jak to zrobić, skoro ile razy zamyka oczy, widzi pociągłą, roześmianą twarz Jessego i jego niebieskie oczy przepełnione zachwytem i miłością.
Poznali się w Austin. Przyjechała tam z ojcem, który przywiózł bydło na sprzedaż. Kathryn od razu poczuła z Jessem więź, a zanim skończył się dzień, zaprzyjaźnili się. Miał polor, z jakim Kathryn nigdy nie zetknęła się w wiejskim towarzystwie, w którym się obracała, i obezwładniający urok osobisty. Kiedy odprowadził ją do hotelu, jej serce już należało do niego. Pożegnalny pocałunek dał jej nadzieję, że może liczyć na wzajemność.
Aukcja trwała trzy dni. Kate, córka ranczera, i Jesse, syn właściciela przetwórni mięsa, byli nierozłączni. Zachowywali się jak turyści, zwiedzali osobliwe miejsca w mieście i poza nim, odkrywali, ile ich łączy, i lgnęli do siebie z desperacją i zapamiętaniem, stanowiącym zapowiedź czekającego ich przyszłego szczęścia. Trzeciego dnia poprosił ją o rękę, a ona zgodziła się bez wahania. Była pewna, że czekała właśnie na niego, chociaż znali się tak krótko.
Nie zdawała sobie jednak sprawy, z jak różnych pochodzą światów i jakie to przyniesie konsekwencje.
Jesse chciał ją zabrać do domu i przedstawić rodzicom. Początkowo Kate była temu niechętna, lecz rozumiała, że to nieuniknione. Ojciec życzył jej szczęścia i bez żadnych obiekcji dał jej zgodę, mimo że na podróż do Chicago musiała wydać wszystkie oszczędności.
Kiedy tylko przyjechali do podmiejskiej rezydencji rodziców Jessego, Kate zaczęły otwierać się oczy na rzeczywistość. Dom był stary, o pięknej architekturze. Z sufitu zwisały kryształowe żyrandole, oryginalne wiktoriańskie meble zdobiły pomieszczenia i dopełniały wrażenia całości. Matka Jessego zeszła na jej powitanie w sukni od Olega Cassiniego. Nosiła staranną fryzurę i wokoło rozsiewała zapach drogich perfum.
Nietrudno było się domyślić, że niczym niewyróżniająca się córka hodowcy bydła nie zaimponowała jej. Podczas powitania ujęła rękę Kate, manifestując niechęć wyrazem twarzy, a potem głosem pełnym oburzenia wezwała męża.
Kathryn była bliska płaczu, mimo że Jesse starał się ratować sytuację, żartując i dodając jej otuchy ciepłymi spojrzeniami. Kiedy jednak przy kolacji jego ojciec spytał wprost o wielkość rancza jej rodziny, a ona przyznała, że liczyło ledwie 80 hektarów, Jesse wyglądał, jak gdyby miał zemdleć. Zrozumiała, że brał ją za jedną „ze swoich”; dziedziczkę rodzinnej fortuny. Tymczasem okazała się prawie bez grosza.
Następnego dnia matka Jessego wezwała Kate do gabinetu i powiadomiła z lodowatym uśmiechem, że Jesse był zmuszony wyjechać w pilnych sprawach. Wyraziła też nadzieję, że nie traktowała tej znajomości zbyt poważnie. Określiła syna mianem młodego i niedoświadczonego chłopca, który łatwo ulega ładnej buzi. Na koniec pocieszyła Kate, że na pewno szybko o nim zapomni, zwłaszcza u boku miłego kowboja, i dodała lekceważąco, że przynajmniej spędziła noc w domu ze służbą.
Zraniona do głębi, zdobyła się na właściwe słowa, spakowała torbę i za resztę oszczędności kupiła bilet na autobus do Teksasu. Wyrzucała sobie naiwność. Pieniądze wydane na podróż mogły pomóc ojcu w spłacie długu obciążającego hipotekę rancza. Od komornika uratowała ich reklama zamieszczona przez Kate w gazecie w Austin.
Od tamtego czasu upłynęło kilka miesięcy, ale rana nie zagoiła się. Na każde wspomnienie o rodzinie Jessego jej serce krwawiło i budził się w niej gniew.
Bogaczom wszystko uchodzi na sucho, pomyślała. Wydaje im się, że świat należy do nich razem ze wszystkimi biedniejszymi ludźmi. Pożałowała, że nigdy nie zazna takiej władzy, aby odpłacić Jessemu za poniżenie, jakiego doznała ze strony jego rodziców.
Gnana niewidzialną siłą złości poszła na pomost, przy którym była zacumowana motorówka. Odpaliła silnik i wyprowadziła łódkę z zatoczki. Kiedy znalazła się na otwartej przestrzeni, dodała gazu.
O tej porze niewiele było łodzi na jeziorze. Kate miała niemal cały błękitny przestwór dla siebie i ruszyła z pełną prędkością. Łódź skakała po falach, zastawiając za sobą fontannę wody.
Pęd powietrza i bryza na twarzy ostudziły emocje Kate i uśmierzyły ból upokorzenia. Zamknęła oczy, upajając się wdychanym głęboko, chłodnym powietrzem, przesyconym zapachem kapryfolium. Podmuchy wiatru i rozpryskana woda odegnały smutne wspomnienia.
Otworzyła oczy i zamarła z przerażenia. Szarpnęła gorączkowo dźwignię przepustnicy. Ciemny punkt na torze, którym mknęła łódka, rósł w oczach w zastraszającym tempie. Rozpoznała go.
– Panie Cambridge, uwaga! – krzyknęła, widząc tuż przed dziobem ciemną głowę i opalone ramię.
Odwrócił się i zauważył ją za kołem sterowym. Zanim wpłynęła na niego, zanurkował.
Kathryn wpadła w panikę. Kilka razy okrążyła miejsce, w którym Garet zniknął pod wodą, ale nie wypływał. Wyłączyła silniki i zaczęła dryfować. Jej serce waliło jak młotem, puls przyspieszył. Przewiesiła się przez burtę i zrozpaczona patrzyła w spienioną wodę.
Boże, błagam, abym go nie zabiła! – modliła się w duchu.
ROZDZIAŁ DRUGI
Było to najdłuższych dziesięć sekund w jej życiu. Ciemna głowa Gareta Cambridge’a