Hiszpański książę. Майя Блейк

dłońmi rozpostarła płachtę gazety i czytała:

      Traktat handlowy Santo Sierra‒Valderra zerwany… Gospodarka zagrożona!

      Jęknęła głośno i właściciel kiosku przeraził się nie na żarty.

      ‒ Proszę pani, dobrze się pani czuje?

      Drżącymi rękami wygrzebała pieniądze i wcisnęła mu, odmawiając przyjęcia reszty.

      Pospiesznie przecisnęła się przez tłum, biegiem dotarła do biura, rozłożyła gazetę na biurku i czytała chciwie.

      Rozmowy Santo Sierra‒Valderra zostały zerwane po tym, jak książę Reyes Navarre nie był w stanie przedstawić swojej kopii traktatu. Książę Mendez z Valderry zgodził się kontynuować negocjacje pod warunkiem uwzględnienia jego wcześniejszych żądań. Kiedy mu odmówiono, przerwał negocjacje i oba królestwa znalazły się w gospodarczym impasie.

      Ciąg dalszy okazał się jeszcze gorszy, a winę za całe to zamieszanie ponosiła tylko i wyłącznie ona.

      Zastanawiała się tylko chwilę, potem znalazła w internecie adres ambasady Santo Sierra w Londynie i pospiesznie opuściła biuro. Szef na szczęście wyjechał na kilkudniową konferencję.

      Kiedy taksówka stanęła przed ambasadą, była już spokojniejsza. W środku podeszła wprost do recepcjonistki, choć jeszcze nie była pewna, jak to rozegra.

      ‒ Czym mogę służyć? – spytała recepcjonistka.

      ‒ Czy mogłabym się zobaczyć z ambasadorem?

      ‒ Jest pani umówiona?

      ‒ Nie… ale to ważne…

      Kobieta patrzyła na nią sceptycznie.

      ‒ Proszę podać imię i nazwisko, a także cel spotkania. Umówię panią.

      ‒ Nazywam się Jasmine Nichols. Chodzi o traktat Santo Sierra‒Valderra.

      Sceptycyzm zastąpiła podejrzliwość.

      ‒ Tak? O co chodzi?

      ‒ Przeczytałam w prasie o jego zerwaniu. Może mogłabym jakoś pomóc…

      Recepcjonistka spoglądała na nią w milczeniu. W końcu sięgnęła po słuchawkę telefonu. Krótka rozmowa została przeprowadzona po hiszpańsku i zakończyła się zwrotem: Tak. Tak, Wasza Wysokość.

      ‒ Proszę usiąść, panno Nichols. Zaraz ktoś do pani przyjdzie.

      Jasmine odetchnęła z ulgą.

      ‒ Bardzo pani dziękuję.

      Nagle zrobiło jej się słabo i chwyciła się rogu biurka.

      ‒ Czy mogłabym skorzystać z łazienki?

      Recepcjonistka wskazała mały korytarzyk.

      ‒ Tamte drzwi.

      Zamknęła się tam i od razu zwymiotowała. Kiedy potem spojrzała w lustro, jęknęła. Wyglądała fatalnie. Zmoczyła garść chusteczek i wytarła sobie twarz.

      Wysuszyła ręce i zmusiła się do uśmiechu. Potem otworzyła drzwi łazienki i stanęła twarzą w twarz z księciem Reyesem Navarrem.

      Kiedy Reyes usłyszał, że Jasmine Nichols jest w ambasadzie, przez chwilę był naprawdę wściekły, a potem zaszokowany jej zuchwałością.

      Ambasador chciał ją odesłać, a gwałtowny sprzeciw Reyesa sprowokował kilka zdumionych spojrzeń wśród uczestników spotkania przy stole konferencyjnym. Ale nie zamierzał niczego tłumaczyć.

      Ukaranie Jasmine to była tylko i wyłącznie jego sprawa.

      Jej blady wygląd sprawił mu niejaką satysfakcję.

      ‒ Re… Książę Navarre?

      Czyżby głos jej drżał? Bardzo słusznie.