Kopciuszek w Singapurze. Monika Hołyk-Arora

musiała przynajmniej raz się przesiąść. Wsiądź w linię fioletową, a na przystanku Chinatown przesiądź się do niebieskiej. Do Marina Bay będzie ci znacznie wygodniej dojść od strony stacji Downtown.

      – To niedaleko, pójdę pieszo – stwierdziłam, nie mając ochoty zamykać się w metrze, gdy dystans nie był zbyt duży – Muszę wreszcie zacząć robić zdjęcia – dodałam, wskazując na torbę ze sprzętem fotograficznym.

      – Zatem udanych kadrów – pożyczyła mi Ann-Marie, machając na przejeżdżającą taksówkę.

      Zostałam sama pośrodku zupełnie obcego mi świata i, co ciekawe, nie stanowiło to dla mnie problemu. Poczułam się jak Kopciuszek, który nagle odkrył potegę czarów swojej dobrej wróżki. I chociaż żadna mysz nie przemieniła się w rumaka ciągnącego dyniową karocę, to stwierdziłam, że nawet zwykła rzeczywistość potrafi być zaczarowana. Wyciągnęłam z torby aparat i zaczęłam robić upragnione zdjęcia.

      Mijający mnie przechodnie reagowali na aparat tak różnie, iż trudno by mi było opisać te wszystkie postawy w zaledwie kilku słowach. Widząc wycelowany w nich obiektyw, niektórzy z nich zasłaniali nerwowo twarze, przyśpieszając kroku, inni uśmiechali się życzliwie, przystając na moment, by umożliwić mi uchwycenie lepszej statyki kadru. Wielu okazywało serdeczność względem zabłąkanej turystyki, swoją postawą udzielając wsparcia mojej pasji. Inni, krzycząc coś w niezrozumiałym języku, próbowali przegnać mnie ze swego sąsiedztwa.

      Najmilszym zaskoczeniem było dla mnie zachowanie dzieci. Te drobne istotki, niezależnie od szerokości geograficznej, w której przyszło im żyć, zawsze skore są do zabawy i pozowania przed obiektywem. Mała dziewczynka z długimi włosami zaplecionymi w staranny warkocz, ubrana w żółty kaftan, sama podeszła do mnie i spróbowała zwrócić na siebie moją uwagę, ciągnąc za brzeg koszuli.

      – Lady! Photo! Photo!

      Jej bezpośredniość oraz umiejętność pokonania bariery językowej urzekła mnie na tyle, iż zrobiłam kilka ujęć jej uśmiechniętej buzi. Na koniec podarowałam mojej małej modelce jedną z czekoladek schowanych do tej pory w przepastnej torbie, czym wywołałam szeroki uśmiech, ukazujący kilka miejsc, w których po utracie mleczaków nie wyrosły jeszcze stałe ząbki.

      – Thank you! – wyszeptało dziecko i z okrzykiem radości ruszyło w stronę swoich rówieśników.

      To ja dziękuję – szepnęłam w ślad za małą – pokazałaś mi radość, którą dorośli tracą wraz z uzyskaniem pełnoletności. A przecież każdy dzień mógłby być wypełniony takim entuzjazmem, jak twój.

      Rozdział VI

      Sentosa

      Do China Town dotarłam dopiero późnym wieczorem, marząc jedynie o chłodnym prysznicu i miękkiej poduszce, na której mogłabym jak najszybciej złożyć głowę i zasnąć. Nie chcąc przeszkadzać Ann-Marie, cicho otworzyłam drzwi i skierowałam się w stronę swojego tymczasowego pokoju.

      – Adrianna, czy to ty? Jak się udała randka z księciem?

      No tak, zapomniałam, iż jej zdaniem pan Collins powinien był skontaktować się ze mną w celu kontynuowania dobrze zapowiadającej się znajomości.