Ćwiczenia propriocepcji w rehabilitacji. Отсутствует

czuciowe i oczekuje się odpowiedzi. Uzyskuje się informację na temat rodzaju bodźca, który jest zaburzony i na jakim obszarze ciała, test wykonuje się symetrycznie.

      Niektóre poziomy unerwienia (czucia) można wyznaczyć orientacyjnie:

      ● Th₄ przebiega przez linię sutków,

      ● Th₁₀ przebiega na poziomie pępka,

      ● Th₇ przebiega na poziomie dolnych kątów łopatek,

      ● Th₁₀ – to linia łącząca szczyty talerzy biodrowych,

      ● L₁ – to linia łącząca pachwiny.

Czucie dotyku

      Czucie dotyku bada się za pomocą pędzelka lub waty; czucie bólu czubkiem igły, czucie temperatury przy użyciu próbki z ciepłą lub zimną wodą, albo zimnym metalowym przedmiotem.

Badanie czucia głębokiego

      Czucie głębokie odbiera bodźce z receptorów zlokalizowanych w ścięgnach, torebkach, mięśniach i na powierzchniach stawowych. Przekazuje informacje o położeniu ciała w przestrzeni, kierunku ruchu, nacisku na powierzchnie stawowe. Propriocepcja obejmuje czucie ułożenia w spoczynku i podczas ruchu (kinestezja).

      Badanie wymaga współpracy z pacjentem. Badając czucie ułożenia, wykonuje się ruch bierny w stawie z zatrzymaniem go w odpowiedniej pozycji, a następnie prosi się pacjenta, aby określił położenie kończyny lub wykonał ruch drugą kończyną.

      Przy badaniu kinestezji wykonuje się ruch bierny i prosi pacjenta, żeby określił kierunek ruchu lub go powtórzył.

Stereognozja

      Podaje się pacjentowi do ręki przedmiot i prosi o określenie jego kształtu i rozmiaru bez kontroli wzroku.

Badanie czucia wibracji

      Używa się widełek stroikowych o częstotliwości 128 Hz i po wprowadzeniu w drgania przykłada się podstawą do leżących na powierzchni kości: wyrostka sutkowatego, wyrostka rylcowatego kości promieniowej, obojczyka i rzepki. Dla porównania przykłada się stroik bez drgań, a pacjent określa, czy odczuwa drgania stroika.

Badanie palpacyjnie tkanek miękkich i pni nerwowych

      Celem badania jest rozpoznanie zmian patologicznych w tkankach.

      Odczucia pacjenta należy badać po prawej i lewej stronie ciała. Zmiany tkankowe powinny być rozpoznawalne na powierzchni i w głębi ciała.

      W badaniu palpacyjnym ocenia się:

      ● ciepłotę skóry,

      ● potliwość,

      ● przesuwalność względem powięzi,

      ● zwiększony opór przy przesuwaniu i rolowaniu.

      Rycina 1.38. Test Kiblera.

Punkty spustowe

      Są to miejsca w tkankach o zwiększonej gęstości i nadmiernej wrażliwości. Występują w mięśniach, powięziach i ścięgnach. Punkt spustowy jest wyczuwalny jako punkt zwiększonego napięcia w tkankach, który wyzwala ból miejscowy lub rzutowany do innej okolicy ciała.

      Lokalizacja punktów spustowych:

      ● okolica kręgosłupa,

      ● okolica talerzy biodrowych,

      ● okolica kości krzyżowych,

      ● okolica mięśni pośladkowych.

      Badanie pni nerwowych

      Badanie pni nerwowych polega na drażnieniu, sprawdzaniu napięcia i ruchomości.

      W warunkach prawidłowych adaptacja układu nerwowego niweluje zwiększone napięcie, a w warunkach patologicznych dodatkowym objawem jest ból.

      Testy napięciowe kończyny górnej dotyczą nerwu pośrodkowego, łokciowego i promieniowego.

Test napięciowy dla nerwu pośrodkowego

      Stawy kończyny górnej muszą znajdować się w odpowiednich pozycjach – z obniżeniem łopatki, odwiedzeniem i rotacją zewnętrzną, supinacją przedramienia, wyprostem stawu promieniowo-nadgarstkowego i palców. Głowę przechyla się w stronę przeciwną – badanie wykonuje się w pozycji supinacyjnej. Napięcie zwiększa się poprzez pogłębienie wyprostu w stawie nadgarstkowo-promieniowym i palców lub w stawie łokciowym albo przez pogłębienie rotacji i zgięcie odcinka szyjnego kręgosłupa.

      Test napięciowy dla nerwu łokciowego

      Test napięciowy dla nerwu łokciowego wykonuje się przy obniżeniu łopatki, ustawiając kończynę górną w odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej w stawie z pronacją przedramienia, z odchyleniem łokciowym nadgarstka i zgięciem palców. Napięcie zwiększa się przez pogłębienie zgięcia nadgarstka i palców, wyprost w stawie łokciowym lub rotację i przechylenie głowy w stronę przeciwną.