Koma. Aleksander Sowa

jest napisany w narracji pierwszoosobowej, to istnieje związek między autorem powieści a jej bohaterem. Że prowadzę z nimi grę. Co za prostactwo! Humbert Humbert w Lolicie też łapał motyle, a jakoś Nabokov nie poszedł siedzieć za związek z nimfetką.

      – Ale był o pedofilię oskarżany.

      – Literacko, owszem, ale nie w życiu. Bo nie było dowodów. Tak samo jak nie ma żadnych dowodów, że zabiłem Jankowskiego.

      – Biegli orzekli, że istnieje związek pana osobowości z charakterystyką postaci Dereka.

      – A czy to coś złego, że autor portretuje w swojej powieści część siebie? Dlaczego nie powołano biegłych, historyków literatury chociażby, którzy wypowiedzieliby się, w ilu utworach literackich pojawia się alter ego autorów.

      – Dlaczego więc?

      – Nikt tego nie zrobił, bo to nie pasowało do układanki. Łatwiej było uznać sądowi, że pisarz opisał zbrodnię, a policji, że sprawcą będzie właśnie ten pisarz, skoro nic nie wskazuje na kogoś innego. Mało twórców pisze o zbrodniach? Dlaczego nie idą za to siedzieć? Taka jest prawda o mojej książce w tej sprawie. Wsadzili mnie, bo tego chcieli, bo mieli w tym interes. A ja im pasowałem.

      12.

      – Z tego, co wiem, aresztowaliście Labę dwukrotnie?

      – Tak było – odpowiada policjant. – Pierwszy raz chwilę po tym, jak odkryliśmy, że sprzedał telefon ofiary. Dokładnie we wrześniu dwa tysiące piątego roku.

      – To prawda, że złożył doniesienie do prokuratury, kiedy go wypuściliście?

      – Owszem, ale prokurator nie dopatrzył się uchybień w naszej pracy. Niestety sąd odmówił tymczasowego aresztowania Laby.

      – Dlaczego?

      – Laba nie przyznał się do zamordowania Jankowskiego. Twierdził nawet, że nie zna tego człowieka.

      – Przecież ustaliliście, że miał telefon należący do ofiary zabójstwa?

      – Dla sądu to było za mało. Co najwyżej można go było oskarżyć o kradzież, ewentualnie paserstwo.

      – To rzeczywiście chyba za mało.

      – Nie do końca. Panie redaktorze, każdy morderca, który zabija z premedytacją, zostawia ślady. Musi je zostawić, choćby nie wiadomo jak je zacierał. Wiedziałem, że będziemy mieć więcej. Wkrótce okazało się, że mam rację.

      – To znaczy?

      – W trakcie przeszukania mieszkania jego rodziców znaleźliśmy długopis reklamowy z logo firmy Jankowskiego. Informatycy przeszukali komputer i znaleźliśmy informacje, że interesował się tym człowiekiem, a może nawet go znał.

      – Jakie to były informacje?

      – Fotografie tego człowieka. I jakieś zapiski, podobne do tego gówna z pierwszej książki.

      – Rozumiem. Może pisał następną?

      – Bardzo możliwe.

      – Czyli następna książka?

      – Nie wiem. – Policjant, zaciągnąwszy się dymem, chwilę mierzy wzrokiem chłopaka. – Ważniejsze, że świadczyło to o planowaniu mordu na Jankowskim i że kłamał na przesłuchaniach. Prawdopodobne było, że wyjaśnienia, skąd wziął telefon ofiary, mogą być nieprawdziwe. W końcu nikt ich nie potwierdził. Tym bardziej że ostatecznie Laba je zmienił. Nie mieliśmy tylko dotąd motywu, związku mordercy z osobą Jankowskiego. Po wywiadzie środowiskowym sąd wydał nakaz aresztowania.

      – Kiedy dokładnie?

      – W styczniu dwa tysiące szóstego. Szesnastego stycznia. Odetchnęliśmy z ulgą. Odtąd mogliśmy działać spokojniej. Zresztą od początku byłem pewny, że to on zabił tego człowieka.

      – Skąd taka pewność?

      – Jak tylko go namierzyliśmy, sprawdziłem, czy jest w kartotece. Okazało się, że owszem. Ukradł kiedyś figurkę św. Antoniego z kościele św. Bartłomieja.

      – Figurkę?

      – Tak. Poszedłem potem przespacerować się na Ostrów Tumski. Posiedziałem na ławce, wpatrując się w Odrę. Pomodliłem się też w kościele do św. Antoniego.

      – Jest patronem policji?

      – Widzę, że nie jest pan religijny. To niedobrze, wiara pomaga człowiekowi w życiu. Św. Antoni jest patronem ludzkich spraw. Głównie zagubionych rzeczy. Prosiłem go, aby dopomógł mi przyskrzynić Labę.

      – Interesujące.

      – Żartuję oczywiście. – Uśmiecha się glina, jakby trochę zawstydzony. – Ale faktycznie modliłem się i wymodliłem – dodaje szybko.

      Dziennikarz nie może oprzeć się wrażeniu, że glina powie-dział o jedno zdanie za dużo. Nerwowy śmiech Jagodnikowa wcale mu się nie podoba. Choć facet przy pierwszym spotkaniu zrobił wrażenie nieudacznika i co najwyżej dobrodusznego pantofla, to z każdym kolejnym zdaniem okazuje się, że ma w sobie więcej z gnidy, niż na początku sądził. Jego uśmiech wygląda jak przyklejony, a w niespokojnie rozbieganych oczkach nie ma ani krzty szczerości.

      – Jakie zarzuty postawiono Labie?

      – Artykuł sto czterdziesty ósmy, paragraf drugi.

      – Nie znam Kodeksu karnego, panie komisarzu. To zabójstwo?

      – Tak, ale ze szczególnym okrucieństwem – szybko dodaje z niemałą satysfakcją – i w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie. Do tego jeszcze w związku z wzięciem zakładnika.

      – Jakie widełki?

      – Wtedy było od dwudziestu pięciu lat do dożywocia.

      – Powiedział pan „w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie”?

      – Tak.

      – Chodzi o zazdrość?

      – Tak. To przez nią wpadł. Ona doprowadziła do drugiego przełomu.

      – To znaczy?

      – Nasz Hemingway w marcu dwa tysiące szóstego jednak się przyznał.