Perfumy. Beata Hoffmann

op. cit., s. 123.

288

Ibidem, s. 124.

289

Właśc. Lavoslav Stjepan Ružička.

290

M. Aftel, Essence and Alchemy…, op. cit., s. 49.

291

Warto nadmienić, że jeszcze pod koniec XVIII wieku Houbigant wprowadził Eau de Chypre – nowe perfumy, których nazwa stała się później określeniem typu zapachu (ponad sto lat później, w 1882 roku również Houbigant wprowadził Fougère Royale – tworząc kolejny typ zapachu – fougère, a w 1917 roku Coty stworzył nową wersję Chypre i to określenie, jako potoczny termin, weszło do języka perfumiarzy). W.S. Brud, I. Konopacka-Brud, Podstawy perfumerii, op. cit., s. 49.

292

A. Wasilenko, Świat perfum, Świat Książki, Warszawa 2004, s. 34.

293

Omawiam je w rozdziale Ekskluzywne kompozycje niszowe jako przykład próby indywidualizacji wonnej kompozycji.

294

C. Newman, Perfumy…, op. cit., s. 81.

295

Więcej na ten temat: C. Newman, Perfumy…, op. cit.; A. Hurton, Erotyka perfum…, op. cit.

296

W tej części wykorzystałam: A. Jabłońska-Trypuć, R. Farbiszewski, Sensoryka i podstawy perfumerii, op. cit., rozdz. II; A. Hurton, Erotyka perfum…, op. cit., s. 121; M. Aftel, Essence and Alchemy…, op. cit., s. 30–31.

297

Czyli rozdzielenie składników w zależności od temperatury wrzenia.

298

A. Jabłońska-Trypuć, R. Farbiszewski, Sensoryka i podstawy perfumerii, op. cit., s. 90.

299

Czasami nieco dłużej.

300

Włosy nieco inaczej „przechowują” zapach.

301

A. Wasilenko, Świat perfum, op. cit., s. 17–18.

302

Opisane zostały dokładniej w rozdziale Społeczno-kulturowa historia pachnideł.

303

A. Wasilenko, Świat perfum, op. cit., s. 178.

304

Wiele wypowiedzi kreatorów na ten temat można usłyszeć w mediach.

305

R. Genders, A History of Scent, op. cit., s. 76.

306

P. Descola, Par-delà nature et culture, „Bibliothèque des sciences humaines”, NRF, Gallimard, Paris, 2005, cyt. za: D. Dubois, Des catégories d’odorants à la sémantique des odeurs. Une approche cognitive de l’olfaction, „Terrain” 2006, 47, s. 89–106, dostęp: 12.03.2013.

307

M. Krajewski, Kultury kultury popularnej, op. cit., s. 310.

308

Więcej na ten temat w części I (poświęconej opisowi zapachu).

309

Jak to było w przypadku typologii Crockera–Hendersona (1927).

310

Więcej na ten temat: D. Dubois, Des catégories d’odorants…, op. cit.; N. Godinot, G. Sicard, D. Dubois, Categories, Familiarity and Unpleasantness of Odours, „Odour’s and VOC’s Journal” 1995, 1, s. 202–208.

311

Ponieważ ta część poświęcona jest perfumom i ich pochodnym, nie koncentruję się na ogólnych klasyfikacjach, a osoby zainteresowane odsyłam do rozdziału Kultura i nauka a zapach.

312

Więcej na ten temat: R.A. Miller, I. Miller, The Magical and Ritual Use of Perfumes, Destiny Books, Rochester, Vt. 1990.

313

E. Rimmel, The Book of Perfumes, Kessinger Publishing LLC, Whitefish 2004.

314

Ibidem.

315

Twórcą pierwszej wodnej (nazywanej też wodno-ozonową) kompozycji – Cool Water – była w latach dziewięćdziesiątych XX wieku marka Davidoff. Więcej na ten temat w części poświęconej historii.

316

Smakowa rodzina zapachowa powstała w 1992 roku wraz z pojawieniem się w sprzedaży perfum Angel – Thierry’ego Muglera. Jest bardzo bliska zapachom orientalno-słodkim, jednak różni się od nich zawartością nut wcześniej w perfumiarstwie niewykorzystywanych – aromatów pralinek, cukierków toffi, waty cukrowej, lukrecji, śmietanki i wielu innych. Do najbardziej znanych perfum smakowych można dziś zaliczyć kompozycje: Lolita Lempicka (marki Lolita Lempicka) – pachnącą anyżkiem i lukrecją, Theorema (marki Fendi) – emanujące wonią słodkiej śmietanki, oraz karmelowe Mauboussin (firmy Mauboussin) (na podstawie: A. Wasilenko, Świat perfum, op. cit.).

317

Można zapoznać się z nimi na: www.answer.com.

318

W.S. Brud, I. Konopacka-Brud, Podstawy perfumerii, op. cit., s. 65.

319

Haarmann-Reimer: www.leffingwell.com.

320

www.haarmann-reimer.com.

321

W.S. Brud, I. Konopacka-Brud, Podstawy perfumerii, op. cit., s. 65–68.

322

Więcej informacji: www.fragrancefoundation.org.

323

Więcej na ten temat: W.S. Brud, I. Konopacka-Brud, Podstawy perfumerii, op. cit., s. 69.

324

A. Gilbert, Co wnosi nos…, op. cit., s. 44.

325

Ibidem.

326

Tak wynika z przeprowadzonych przeze mnie badań na grupie kobiet, których rezultaty zostały upowszechnione w trakcie wystąpień konferencyjnych, a także w mediach. Będę one podstawą innej mojej publikacji.

327

M. Aftel, Essence and Alchemy…, op. cit., s. 151.

328

Projektant mody, kreator – „nos” zapachów. Od lat sześćdziesiątych XX wieku tworzy własne kolekcje.

329

Więcej na ten temat w: W.S. Brud, I. Konopacka-Brud, Podstawy perfumerii, op. cit., s. 50.

330

A. Gilbert, Co wnosi nos…, op. cit., s. 28.

331

Ibidem, s. 30.

332

R.R. Calkin, J.S. Jellinek, Perfumery. Practice and Principles, John Wiley & Sons, New York 1994, s. 24.

333

Byung-Chan Min et al., Analysis of Mutual Information Content for EEG Responses to Odor Stimulation for Subjects Classified by Occupation, “Chemical Senses” 2003, 28, s. 741–749, cyt. za: A. Gilbert, Co wnosi nos…, op. cit., s. 112.

334

A. Gilbert, Co wnosi nos…, op. cit., s. 112.

335

R.R. Calkin, J.S. Jellinek, Perf