Treny. Jan Kochanowski

dziedzicznym prawem spaść miała:

      Tęś nadzieię iuż po sobie okazowała,

      Nowe piosnki sobie tworząc, nie zamykaiąc

      Ustek nigdy, ale cały dzień prześpiewaiąc:

      Jako więc lichy słowiczek w krzaku zielonym,

      Całą noc prześpiewa gardłkiem swym ucieszonym.

      Prędkoś mi nazbyt umilkła: nagle cię sroga

      Śmierć spłoszyła, moia wdzięczna szczebiotko droga.

      Nie nasyciłaś mych uszu swemi piosnkami

      I tę trochę teraz płacę sowicie łzami:

      A tyś ani umieraiąc śpiewać przestała,

      Lecz matkę, ucałowawszy, takeś żegnała:

      Już ia tobie moia matko służyć nie będę,

      Ani za twym wdzięcznym stołem mieysca zasiędę:

      Przyidzie mi klucze położyć, samey precz iachać,

      Domu rodziców swych miłych wiecznie zaniechać,

      To, i czego żal oycowski nie da serdeczny

      Przypominać więcey, był iey głos ostateczny.

      A matce, słysząc żegnanie tak żałośliwe,

      Dobre serce, że od żalu zostało żywe.

      TREN VII

      Nieszczęsne ochedostwo, żałosne ubiory,

      Moiey naymilszey cory:

      Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie?

      Żalu mi przydaiecie:

      Już ona członeczków swych wami nie odzieie.

      Nie masz, nie masz nadzieie.

      Uiął ią sen żelazny, twardy nie przespany:

      Już letniczek1. pisany,

      I uploteczki wniwecz, i paski złocone:

      Matczyne dary płone.

      Nie do takiey łożnice moia dziewko droga,

      Miała cię mae uboga

      Doprowadzić: nie takąć dać obiecowała

      Wyprawę, iakąć dała.

      Giezłeczko2. tylko dała, a lichą tkaneczkę:3.

      Oyciec ziemie breleczkę

      W główki włożył: niestetyż: i posag, i ona,

      W iedney skrzynce zamkniona.

      TREN VIII