Szatan. Powieść wschodnia. Михаил Лермонтов

głos tak cudny, taki rzewny!

      Już dawno dusza jej w rozterce,

      Choć nie wie sama: zkąd?… dla czego?

      Do świętych modli się, a serce…

      Serce jej modli się do niego.

      Zmęczona walką tą bez końca –

      Już się pochyla na swe łoże,

      Lecz wnet się zrywa – cała drżąca –

      I uspokoić się nie może:

      Goreją plecy, pierś się wznosi,

      Tchu braknie, oczy zamierają,

      Ciało uścisków szuka, prosi,

      Na ustach pocałunki tają…

      ................................

      ................................

VII

      Pagórki Gruzii i doliny

      Już mgłami okrył płaszcz wieczorny.

      Pod klasztor przybył w odwiedziny

      Szatan potrzebie swej pokorny.

      Lecz długo, długo duch niesforny

      Świątyni ciszy i pokuty

      Naruszyć nie śmiał; w te minuty

      Już gotów był-jak się zdawało –

      Porzucić zamiar swój okrutny;

      Koło klasztoru brodzi smutny,

      A serce żądzą w nim pałało;

      Od kroków jego drżą drzew liście.

      Wzniósł oczy; widzi w jej pokoju

      Lampę płonącą promieniście;

      A ona czeka w niepokoju.

      I wśród milczenia powszechnego

      Słychać czyngara brzęczącego

      Dźwięk… tony pieśni się rozległy,

      Za nimi inne biegły, biegły,

      Jak łzy spokojnie i miarowo;

      Były to takie dźwięki pieśni,

      Jak gdyby dla tej ziemskiej cieśni

      Stworzyć je mieli niecieleśni.

      Może to anioł, – chcąc na nowo

      Odrodzić w druhu przyjaźń starą,

      Przeszłości dzieląc się z nim marą,

      Napełnił celę pieśni gwarą,

      Żeby osłodzić mu cierpienie?…

      Jej miłość smętną, jej wzburzenie

      Raz pierwszy pojął duch pomroku…

      Chce lecieć: skrzydło się nie rusza!

      Do głębi trwoży się mu dusza…

      I cudo! błysła kropla w oku,

      W oku, co łzą się nie zaprósza…

      Po dziś dzień widać koło celi