Kuala Lumpur. Przewodnik. Magdalena Nowakowska

w winie. Bez większych problemów dostaniemy także dania z ryb, często podawane na liściach banana (ikan panggang) lub pieczone z sosem curry i ziarnami tamaryszku (ikan assam). Nie sposób nie wspomnieć o pikantnej zupie z owoców morza tom yam, mającej tajski rodowód.

      Malezyjska kuchnia chętnie łączy różne, zdawałoby się przeciwstawne smaki. Słodycz może przeplatać się z pikantnością, nuta słona z kwaśną. Generalnie jednak królują ostre przyprawy, szczególnie przywieziona przez Hindusów papryczka chili. Na jej bazie przygotowuje się sos sambal, który miejscowi stosują niemal do każdej potrawy. W jego skład – obok chili – może wchodzić nawet kilkanaście przypraw (m.in. trawa cytrynowa, kurkuma, kminek, anyż, goździki, cynamon, kardamon), a każdy kucharz stosuje ich własną mieszankę, decydując w ten sposób o smaku swoich dań.

      Oprócz pikantnych potraw, Malezyjczycy uwielbiają desery, racząc się w trakcie dnia sprzedawanym na ulicach bananem smażonym w cieście (pisang goreng) lub okupując cukiernie serwujące miejscowy specjał: ais kacang. Pod nazwą tą kryje się smakołyk z lodu, skondensowanego mleka i ziaren zbóż bądź fasoli. Podobną popularnością cieszy się cendol  – mleko kokosowe z syropem karmelowym, pokruszonym lodem, mnóstwem cukru i liśćmi pandanowca (pochutnika).

      Szukając nieco mniej kalorycznych słodkości, udajmy się na jeden z licznych w mieście targów owocowych. Znajdziemy tu nie tylko duriana – duży owoc w kolczastej łupinie, znany z nieprzyjemnego, dusznego zapachu i kremowego, lekko waniliowego smaku – ale także świeże rambutany liczi, pomelo, mangustynki, karambole, cziku, guajawy, papaje, czy owoce chlebowca (nangka). W tym egzotycznym bogactwie, pospolite banany, ananasy, pomarańcze czy mango mogą wydawać się już mało atrakcyjne. Warto jednak i po nie sięgnąć, gdyż stopień ich dojrzałości, a co za tym idzie smak i aromat są nieporównywalne z tymi, które oferują owoce przywiezione z dalekich krajów do Polski.