Krew to włóczęga. James Ellroy

pomiędzy konsolą a dziurką był napięty. Crutch przyciągnął krzesło i poprawił się. Zapamiętać: jutro zaszpachlować dziurkę.

      Dzwonek do drzwi. Fred O. otworzył. Sacre Frog – to Jean-Philippe Mesplède.

      Punkt zbieżny. Słowo Clyde’a Dubera. To jego znasz, jego dmuchasz, z nim jesteście wszyscy powiązani.

      Wayne przedstawił Freda O. Żabojadowi. Pogadali trochę za zakłóceniami. Fred O. przedstawił Dwighta Żabojadowi. Podał jego nazwisko – Holly.

      Punkt zbieżny. Dwight Holly znał Clyde’a. Dwight Holly wysłał Clyde’a do śledzenia Marsha Bowena w Chicago.

      Crutch się zastanowił. Słuchawki przylegały ciasno, judasz miał na poziomie oczu. Ekipa z 308 przysunęła krzesła do lampy. Fred O. podszedł do barku i wrócił ze szklankami whisky z wodą i z chipsami. Dwight Holly odmówił drinka. Pozostali sięgnęli. Crutch miał sygnał: to nie ma nic wspólnego z jego sprawą.

      Czas – 15.18. Uruchom taśmę, na żywo.

      Panowie się rozsiedli. Fragmenty zdań się zlewały. Dwight i Żabojad zapalili papierosy. Fred O. wyglądał pulchnie i pyskato, wrócił do swoich normalnych rozmiarów. Wayne wyglądał na zrąbanego i za chudo.

      – Dość pieprzenia – zdecydował Freddy O. Doskonale to zabrzmiało w słuchawkach.

      – Sześciu mężczyzn – zaczął Dwight Holly. – Zawsze zostają po zamknięciu. Zawsze wszyscy oni i tylko oni, i nie sądzę, żeby zmienili zwyczaj w wieczór, kiedy przyjedziemy.

      – Kiedy? – spytał Wayne.

      – Z mojej strony jesteśmy gotowi – powiedział Fred O. – Mam te spluwy do podłożenia. Dwight ma prochy. Myślę, że możemy to załatwić w pięć minut.

      – W cztery. Nalot będzie prosty. Oni będą nawaleni i zaskoczeni. Chodzi o zmontowanie śladów. Policja w St. Louis ma gówniane laboratorium, ale i tak chcę, żeby rozkład ran, trajektorie i takie tam się zgadzały.

      Crutch zaczął się pocić. Słuchawki mu się zawilgociły, dobywały się syki zakłóceń. „Sześciu ludzi”, „podłożone spluwy”, „rozkład ran”…

      – Grapevine – powiedział Mesplède. – Winorośl. Jest takie amerykańskie powiedzenie, prawda? Usłyszeć coś przez winorośl, czyli dowiedzieć się pocztą pantoflową. To frazeologizm. A tutaj winorośl staje się nazwą miejsca, w którym spotykają się bandziory.

      Fred O. zarechotał. Dwight też. Wayne się wzdrygnął. Crutch zajarzył z opóźnieniem.

      20 czerwca. TAMTA NOC. Fragmenty rozmowy – Grapevine/Tommy/wtyka – Joan i Gretchen/Celia.

      Słuchawki zalał pot. Crutch je zdjął, wytarł do sucha i założył z powrotem. Usłyszał warkoty, szumy, piski, stuki i syki. Cholera, pot zablokował słuchawki.

      Znowu piski i syki. Odgłosy jedzenia – Fred O. i Żabojad wciągali chipsy. Crutch zdjął słuchawki, potrząsnął nimi i założył z powrotem. Przycisnął oko do judasza. Zmrużył oko. Próbował czytać ruch warg i gesty i połączyć je z sykiem. Miał piski, trzaski i słowa tam i tu w mieszance.

      Usłyszał „Memphis”. Zobaczył, że Wayne drgnął. Usłyszał „Patsy”, „King”, „Ray”. Dwight Holly i Wayne wymienili niespokojne spojrzenia. Usłyszał jedzenie. Zmrużył oko bardziej. Oddychał ciężej. Zaparował judasza. Całą minutę stracił na bip-bip-bipy.

      Usłyszał „świadek”.

      Usłyszał znowu „Grapevine”.

      ZACZĄŁ KUMAĆ.

      Fred O. monologował. Jego basowy głos przedostawał się przez syk na linii. Crutch usłyszał „Sirhan”. Crutch usłyszał „Bobby K.”. Fred O. naśladował strzelanie – bam, bam, trup. Wayne i Dwight H. wymienili très niespokojne spojrzenia.

      SKUMAŁ WIĘCEJ. Rozsadzało mu pęcherz. Zacisnął się, zassał i wytrzymał.

      Judasz zaparowało. Podsłuch zablokowało. Pierdolony chrzęst chrupanych chipsów jeszcze bardziej wszystko spierdolił. Crutch ściągnął słuchawki, potrząsnął nimi i założył z powrotem. Crutch splunął na judasz i przetarł go koszulą.

      Teraz widział lepiej. Teraz słyszał lepiej. Zobaczył, jak poruszają się usta Żabojada. Usłyszał nieskładne ple-ple i „Dallas”. Usłyszał francuskie przekleństwo, „Kuba”, „odwet”.

      Dźwięk całkiem zamarł. Crutch potrząsnął głową. Słuchawki zadziałały i podsłuch ożył. Słyszał syk, trzask, pisk, stuk, szum. Usłyszał „Le grand putain Jack”. Zobaczył, jak Jean-Philippe Mesplède przybiera pozę snajpera.

      I naszczał w spodnie.

      I nasrał w spodnie.

      I zwymiotował, i dyszał.

      Ściągnął słuchawki. Podbiegł do konsoli, szarpnął główny kabel i zerwał gips ze ściany. Uzyskał niewielki otwór. Łączył się z 308 bezprzewodowo. Gips rozsiał się po jego pokoju. Zmrużył oczy i przyłożył ucho do otworu – Boże, błagam błagam błagam.

      Spotkanie dobiegło końca. Mężczyźni stali przy drzwiach.

      – Jeszcze jedno – powiedział Dwight Holly.

      Pozostali kiwnęli głowami.

      – Żadnych kobiet – powiedział Dwight Holly. – Jeśli będą tam jakieś kobiety, wycofujemy się.

      Fred O. z oporem kiwnął głową. Mesplède wzniósł oczy do nieba. Wayne Tedrow ścisnął Dwighta Holly’ego za nadgarstek.

      30

      (St. Louis, 3.09.1968)

      Spluwy do podrzucenia – są. Igły do insuliny – są. Płynna kokaina – jest. Jedna ostatnia fotka – zerknięcie dla utrwalenia.