และเธอก็ไม่ต้องการยอมอ่อนข้อ เพื่อทำให้ทหารของลอร์ดฮึกเฮิม ไม่อยากทำให้คนของเธอต้องอับอาย ทำให้พวกเขาดูอ่อนแอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เอนวินและคนอื่น ๆ ออกมายืนแสดงตัวอย่างกล้าหาญ
เธอรู้ว่าพ่อของเธอฉลาดที่ผลักภาระการตัดสินใจมาให้เธอ เขาทำให้เหมือนกับว่าการตัดสินใจนี้เป็นของพวกเขา ไม่ใช่ทหารของลอร์ด และสิ่งนี้จะช่วยกู้หน้าคนของเขา เธอรู้ว่าพ่อผลักการตัดสินใจมาให้อยู่ในมือของเธอ เพราะเขารู้ว่าสถานการณ์นี้ต้องการเสียงเพื่อช่วยรักษาหน้าของทุกฝ่าย และพ่อเลือกเธอเนื่องจากเธอเหมาะสม พ่อรู้ว่าเธอไม่ผลีผลาม เสียงของเธอเป็นกลาง ยิ่งครุ่นคิดมากเท่าไร ไคร่าก็ยิ่งตระหนักได้ว่าทำไมพ่อถึงเลือกเธอ ไม่ใช่เพราะไม่อยากจุดชนวนสงคราม ถ้าเป็นเหตุผลนั้นพ่อคงเลือกเอนวิน แต่พ่อต้องการพาคนของเขาออกมาอย่างไร้ร่องรอย
เธอตัดสินใจได้แล้ว
“สัตว์ร้ายต้องคำสาป” เธอพูดออกมาโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น “มันเกือบฆ่าพี่น้องของข้า มันมาจากป่าแห่งหนามและทำลายวันหยุดในช่วงเหมันต์จันทรา วันต้องห้ามสำหรับการล่า การนำมันเข้ามาในประตูคือความผิดพลาด มันควรถูกทิ้งให้เน่าเปื่อยในป่า อยู่ในที่ของมัน”
เธอหันไปหาทหารของลอร์ดอย่างเย้ยหยัน
“นำไปให้ลอร์ดผู้ว่าของเจ้า” เธอพูดและยิ้ม “เจ้าจะได้ช่วยเรา”
ทหารของลอร์ดมองเธอและมองไปยังสัตว์ร้าย สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขาทำหน้าขยะแขยง พวกเขาไม่ต้องการมันอีกแล้ว
เอนวินและคนอื่น ๆ มองไคร่าด้วยสายตายอมรับอย่างสุดซึ้ง