ทหารจักรวรรดิฉลาดกว่าที่เจ้าชายเคนดริคทรงคาดไว้ พระองค์ทรงหวังว่าจะสามารถเดินไปจนถึงตัวแอนโดรนิคัส แต่เห็นได้ชัดว่าคงจะไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนั้น เจ้าชายเคนดริคพระหทัยเต้นเร็วขึ้น พระองค์ทรงหวังว่าระยะห่างนี้จะไม่ทำให้แผนผิดพลาด
ขณะที่ทุกคนยืนนิ่งเงียบ มองหน้ากัน เจ้าชายเคนดริคทรงกระแอมขึ้น
“พวกเรามาเพื่อยอมจำนนต่อแอนโดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่” เจ้าชายเคนดริคตรัสด้วยสุรเสียงดัง พยายามใช้น้ำเสียงที่น่าเชื่อถือ ขณะที่ทรงประทับนิ่งอยู่พร้อมกับคนอื่น ๆ ไม่เคลื่อนไหว เงยพระพักตร์ขึ้นสบพระเนตรแอนโดรนิคัส
แอนโดรนิตัสทรงใช้นิ้วพระหัตถ์แตะศีรษะย่อส่วนที่ร้อยไว้กับสร้อยพระศอ ก้มมองดูพวกเขาด้วยสีพระพักตร์ราวกับแสยะหรืออาจะแย้มสรวล
“พวกเรายอมรับข้อเสนอของท่าน” เจ้าชายเคนดริคตรัสต่อ “พวกเราขอยอมแพ้”
แอนโดรนิคัสทรงเอนมาด้านหน้าเล็กน้อย พระองค์ประทับอยู่บนม้านั่งหินตัวใหญ่ ทอดพระเนตรมองทุกคนด้วยพระพักตร์ราวกับแย้มสรวล
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องยอม” พระองค์ตรัสด้วยสุรเสียงดังก้องไปทั่วลาน “เด็กสาวอยู่ที่ไหน?”
เจ้าชายเคนดริคทรงเตรียมคำตอบสำหรับเรื่องนี้
“พวกเราแต่งขบวนมา มีทั้งอัศวินอาวุโสและผู้มียศสูง” เจ้าชายเคนดริคตรัสบอก “พวกเรานำมาก่อน เพื่อประกาศการยอมจำนนต่อท่าน เมื่อพวกเราทำเสร็จแล้ว คนอื่น ๆ จะตามมา หากท่านจะอนุญาต”
เจ้าชายเคนดริคทรงคิดว่าการเพิ่ม “หากท่านจะอนุญาต” เข้าไป เป็นส่วนที่ดี และจะช่วยให้ฟังดูน่าเชื่อถือมากขึ้น