dinge moet jy met tyd leer.”
Thor dink oor iets na.
“Beteken dit dat ek by die Koning se Legioen mag aansluit?” vra hy, opgewonde. “Sekerlik, as ek ‘n Sybold kan vrek maak, sal ek my man kan staan teen die ander seuns.”
“Natuurlik kan jy,”antwoord hy.
“Maar hulle het my broers gekies---hulle het my nie gekies nie.”
“Jou broers sou nie hierdie gedierte kon vrek maak nie.”
Thor staar hom aan, ingedagte.
“Maar hulle het my alreeds verwerp. Hoe kan ek by hulle aansluit?”
“Van waneer af het ‘n vegter ‘n uitnodiging nodig?” vra Argon.
Sy woorde sink diep in. Thor kry ‘n gevoel van warmte wat oor hom spoel.
“Se jy ek moet net daar opdaag? Ongenooid?”
Argon glimlag.
“Jy is in beheer van jou bestemming. Nie ander nie.”
Thor knip sy oë---en ‘n oomblik later, was Argon weg. Weer.
Thor tol in die rondte, kyk in elke rigting, maar daar was geen teken van hom nie.
“Hierso!” kom die stem.
Thor draai en sien ‘n reuse rots voor hom. Hy voel aan dat die stem van bo af gekom het, en klouter dadelik teen die rots uit.
Toe hy bo kom, was hy verbaas dat daar geen teken van Argon was nie.
Van waar hy nou staan, kan hy egter bo-oor die boomtoppe van die Donkerwoud sien. Hy kon sien waar Donkerwoud eindig, sien hoe die tweede son sak in ‘n donker groen, en anderkant dit, die pad wat lei na die Koning se Hof.
“Die pad is joune om te volg.” kom die stem. “As jy dit wil waag.”
Thor het omgetol, maar sien niks. Dit was net ‘n stem wat eggo. Maar hy het geweet Argon was daar, iewers, besig om hom aan te por. En hy voel, diep binne hom, dat hy reg was.
Sonder om ‘n oomblik langer te huiwer, klouter Thor van die rots af en beweeg deur die bos in die rigting van die pad in die verte.
Naelloop na sy bestemming.
HOOFSTUK DRIE
Koning MacGil---swaarlywig, breedborstig, met ‘n baard wat te dik is, grys lang hare om daarby te pas, ‘n breë voorkop wat geplooi is deur te veel gevegte---staan op die boonste bolwerk van sy kasteel, sy koningin langs hom, terwyl hy die die dag se ontluikende feestelikheid dophou. Sy koninklike grond lê uitgestrek onder hom in al hulle glorie, strek so ver as wat die blote oog kon sien, ‘n vooruitstrewende stad wat omring is met antieke rots fort. Koning’s Hof. Aanmekaar verbind deur n doolhof van kronkelende strate is die klip geboue van menige vorm en grote--- vir die krysmanne, vir die versorgers, die perde, die Silwer, die Legioen, die wagte, die kaserne, die wapens huis, die wapenskut----en tussen hierdie, was daar honderde tuistes vir die menigte van sy volgelinge wat verkies het om binne die stads mure te woon. Tussen hierdie strate strek hectare gras, koniklike yuine, steen-bedekte binnehowe, en vloeiende fonteine. Koning’s Hof is deur die eeue heen verbeter, eers deur sy vader, en sy vader voor hom---en is huidiglik op die kruin van sy glorie. Sonder twyfel, was dit nou die veiligste vesting binne die Westelike Koninkryk van die Sirkel.
MacGil was geseën met net die beste en mees lojale vegters wat enige koning nog ooit gehad het, en gedurende sy leeftyd, het niemand dit ooit gedurf om aan te val nie. As die sewende MacGil om die troon te betree, het hy dit goed behou gedurende gedurende sy twee en dertig jaar as heerser, en was ‘n goeie en wyse koning. Die land het goed vooruitgegaan in sy heerskappy. hy het sy weermag vedubbel, sy stede uitgebrei, vir sy mense belonings gegee, en nie ‘n enkele klagte sal onder sy mense gevind word nie. Hy was bekend as die vrygewige koning, en daar was nog nooit so ‘n periode van loning en vrede vandat hy die troon betree het nie.
Dit was presies wat MacGil snags gereeld wakker gehou het. Want MacGil het sy geskiedenis geken: deur die eeue heen, was daar nog not so ‘n lang tydperk sonder oorlog nie. Hy wonder nie meer of daar ‘n aanval sal wees nie---maar waneer. En deur wie.
Die grootste bedreiging was natuurlik van buite die Sirkel, van die magdom van wreedaards wat heers oor die afgeleë Wilde, waaraan al die mense buitekant die Sirkel onderwerp is, anderkant die aardtros. Vir MacGil, en die sewe generasies voor hom, het die Wilde nog nooit ‘n direkte bedreiging ingehou nie. Omdat sy koninkryk oor ‘n unieke geografie beskik, gevorm in ‘n perfekte kring---‘n sirkel---afgesny van die res van die wêreld deur ‘n diep afgrond wat ‘n myl weid strek, en beskerm was deur ‘n energie skild wat al aktief was sedert die eerste MacGil geheers het, het hulle min te vrese gehad van die Wilde af. Die wreedaards het al menig maal prober om hulle aan te val, om deur die skild ted ring, om die afgrond te oorkruis; maar was nog noit suksevol nie. So lank as wat hy en sy volgelinge binne die Sirkel bly, was daar geen bedreiging van buite nie.
Dit het egter nie beteken dat daar geen bedreiging aan die binnekant van die sirkel was nie. En dit was wat MacGil snags wakker gehou het. Dit was inderdaat die doel van die dag se feesvieringe: die huwelik van sy oudste dogter. ‘n Huwelik wat spesifiek gereël is om sy vyande tevrede te stel, om die brose vrede tussen die Oostelike en die Westelike Koninkryke van die Sirkel te bewaar. Terwyl die Sirkel ongeveer vyf-honderd myl strek in elke rigting, was dit in die middle verdeel deur ‘n bergreeks. Die Hooglande. Aan die ander kant van die Hooglande is die Oostelike Koninkryk, wat geheers word deur die ander helfte van die Sirkel. En hierdie koninkryk, vir eeue geheers deur hulle teenstanders, die McClouds, het nog altyd probeer om die brose vrede te verbreek met die MacGils. Die McClouds was misgenoegd, ontevrede met hulle toekoms, oortuig daarvan dat hulle grond minder vrugbaar was. Hulle het oor die Hooglande ook gestry, daarop aangedring dat die hele bergreeks aan hulle behoort, terwyl helfte daarvan aan die MacGils behoort het. Hulle was bekend vir hulle grens onderonsies, en daar was geduring ‘n bedreiging van indringing.
Terwyl MacGil hieroor wonder, raak hy vererg. Die McClouds behoort gelukkig te wees; hulle was veilig in die Sirkel, beskermd deur die aardtros, hulle besit uigekose grond, en het niks on te vrees nie. Waarom kon hulle nie net tevrede wees met hulle eie helfte van die Sirkel nie? Dit was slegs omdat MacGil so ‘n sterk weermag gebou het, dat vir die eerste keer in die geskiedenis, sou die McClouds dit nie waag om hulle aan te val nie. Maar die wyse MacGil, het aangevoel dat alles nie rooskleurig was op die horison nie, he het geweet dat hierdie vrede nie sou hou nie. Daarom het hy hierdie huwelik gereël tussen sy oudste dogter en die oudste prins van die McClouds. En nou het die dag aangebreek.
Terwyl hy afkyk, sien hy voor hom uitgestrek die duisende onderdane almal geklee in helder kleurige uitrustings, wat vanuit die hele koninkryk uit in sypel, van beide kante van die Hooglande. bykand die hele Sirkel, stroom sy vesting binne. Hy het sy mense voorberei vir maande, die bevel gegee dat alles vooruitstrewend en sterk moet vertoon. Hierdie was nie net ‘n huweliksdag nie; dit was ook die geleentheid om ‘n boodskap oor te dra aan die McClouds.
MacGil vat ‘n opname van sy honderde soldate wat strategies langs die bolwerke gelyn staan, in die strate, by die mure langs, meer soldate as wat hy ooit sou nodig h strategies langs die bolwerke gelyn staan, in die strate, by die mure langs, meer soldate as wat hy ooit sou nodig hê---en hy voel tevrede. Dit was die toonbeeld van mag wat hy wou hê. Maar hy voel ook onrustig, die omgewing was belaai, ryp vir ’n onderonsie. Hy hoop dat geen oproermaker, versterk met alkohol, vanuit enige kant opvlam nie.
Hy kyk na die toernooi gronde, die speel gonde, en dink aan die dag wat voorlê, gevul met spele en toernooie en allerhande soorte feestigheid. Dit sou intens wees. Die McClouds sal sekerlik opdaag met hulle eie klein weermag, en elke toernooi, elke stoeigeveg, elke kompetisie, sal betekenis hê. As enigeen van hulle skeefloop, kon dit in ‘n geveg ontaard.
“My Koning?”
Hy voel ‘n sagte hand op syne en draai om na sy Koningin, Krea, steeds die mooiste vrou wat hy ooit geken het. Gelukkig getroud deur sy hele heerskappy, het sy geboorte gegee aan vyf kinders,