“พระบิดา ข้าไม่เคยคาดหวังให้ทรงทำเช่นนั้น ข้าพอใจกับสิ่งที่มีแล้ว ได้โปรดอย่าให้เรื่องนี้ทำให้ต้องลำบากพระทัย”
ราชาทรงเจ็บปวดกับการตอบรับของเขา ทรงรู้สึกว่าเขามีความดีอย่างแท้จริง และยิ่งต้องการจะแต่งตั้งให้เขาสืบทอดราชบัลลังก์
“ทีนี้ก็เหลือพวกเจ้าอีกสี่คน รีส เจ้าเป็นเด็กหนุ่มที่ดี ดีที่สุดที่ข้าเคยพบ แต่เจ้ายังเด็กเกินไปที่จะมีส่วนในเรื่องนี้”
“ข้าก็หวังเช่นนั้น พระบิดา” รีสทูลตอบ พร้อมคำนับเล็กน้อย
“ก็อดฟรีย์ เจ้าเป็นหนึ่งในโอรสสามคนที่ชอบด้วยกฎหมายของข้า แต่เจ้าเลือกที่จะทิ้งชีวิตไปใน
โรงเหล้า กับเรื่องโสมม เจ้าได้รับอภิสิทธิ์มากมายในชีวิต แต่เจ้ากลับปฏิเสธทุกสิ่ง หากข้าจะมีความผิดหวังอันยิ่งใหญ่ในชีวิต สิ่งนั้นก็คงเป็นเจ้า”
ก็อดฟรีย์หน้าบึ้งตึง ขยับตัวอย่างอึดอัด
“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้น ข้าก็คงจะหมดธุระตรงนี้แล้ว ข้ากลับไปที่โรงเหล้าได้แล้ว ใช่ไหม พระบิดา?”
เขารีบโค้งคำนับอย่างล้อเลียน แล้วหันหลังเดินข้ามห้องไป
“กลับมาที่นี่!” ราชาแม็คกิลตวาด “เดี๋ยวนี้!”
ก็อดฟรีย์ยังคงเดินต่อ ไม่สนใจพระองค์ เขาเดินไปดึงประตูเปิดออก ทหารสองนายยืนอยู่ตรงนั้น
ราชาทรงกริ้ว ขณะที่ทหารมองพระองค์อย่างลังเล
แต่ก็อดฟรีย์ไม่ได้รอ เขาพุ่งตัวผ่านพวกนั้นไปยังโถงด้านนอก
“จับเขาไว้!” พระราชาตะโกน “แล้วพาไปให้พ้น อย่าให้ราชินีเห็นเขา ข้าไม่อยากให้แม่ต้องทุกข์ใจที่เห็นสภาพเขาในวันแต่งงานของธิดา”
“พะยะค่ะ