Kryminał. Zygmunt Zeydler-Zborowski

Mo­jej żony nie ma w domu.

      Do­wnar zro­bił zdzi­wio­ną minę.

      – Zda­wa­ło mi się, że pań­stwo ra­zem po­je­cha­li do Ka­zi­mie­rza.

      – Tak, ale po dro­dze zmie­ni­li­śmy na­sze pla­ny. Żona zo­sta­ła u sio­stry w Pu­ła­wach, a ja sam po­je­cha­łem do Ka­zi­mie­rza. Ta­kie małe nie­po­ro­zu­mie­nie mał­żeń­skie. Po pro­stu się po­kłó­ci­li­śmy.

      – No cóż… bywa – uśmiech­nął się Do­wnar.

      – A pan żo­na­ty, pa­nie ma­jo­rze?

      – Na szczę­ście nie.

      – O, to pan wy­grał wiel­ki los na lo­te­rii.

      – Co­raz czę­ściej to sły­szę. Ale, wra­ca­jąc do na­szej spra­wy, niech mi pan ła­ska­wie jesz­cze po­wie, gdzie obec­nie mógł­bym zna­leźć pana Go­dlew­skie­go?

      – Nie mam po­ję­cia.

      – A kie­dy wi­dział go pan po raz ostat­ni?

      – Do­kład­nie nie pa­mię­tam, ale do­syć daw­no, może ty­dzień temu, a może jesz­cze daw­niej.

      – Czy przez ten cały ty­dzień jego wóz stał w ga­ra­żu?

      – Tak. Na­wet mnie to zdzi­wi­ło, bo my­śla­łem, że gdzieś wy­je­chał.

      – Hm – Do­wnar za­my­ślił się. – Co z tym mle­kiem?

      – Z ja­kim mle­kiem?

      – Pań­ska te­ścio­wa wspo­mnia­ła w roz­mo­wie, że kie­dy pan Go­dlew­ski wy­jeż­dżał, ona za­bie­ra­ła jego mle­ko, żeby się nie zmar­no­wa­ło.

      Den­ty­sta ski­nął gło­wą.

      – To praw­da. Bar­dzo mi się to nie po­do­ba­ło, chcia­łem, żeby mu pła­cić za to mle­ko, ale nie chciał przyj­mo­wać pie­nię­dzy, mó­wiąc, że i tak mle­ko by się ze­psu­ło.

      – A przez ten ty­dzień, w cza­sie któ­rego pan go nie wi­dział, te­ścio­wa tak­że za­bie­ra­ła mle­ko?

      – A tego nie wiem.

      – Czy mógł­by pan za­py­tać o to te­ścio­wą?

      Ba­ra­now­ski wy­szedł i za chwi­lę wró­cił.

      – Nie. Moja te­ścio­wa twier­dzi, że mle­ka przez cały czas nie bra­ła.

      – To zna­czy, że Go­dlew­ski mle­ko od­bie­rał. Dziw­ne, że nikt go nie wi­dział.

      – To rze­czy­wi­ście do­syć dziw­ne – przy­znał den­ty­sta.