Seksowny kłamca. Christina Lauren

oczekiwała mojego zdziwienia. Z oczywistych względów nie okazuję go. Uniesieniem brwi daję jej znak, by odpowiedziała na pytanie.

      – Byliśmy razem naprawdę długo, ale nie… nie braliśmy razem prysznica.

      – Co za palant.

      – Nie masz pojęcia – śmieje się i znika na chwilę, kiedy wkłada koszulkę przez głowę.

      I… no tak, teraz rozumiem.

      – Zdradził cię, co?

      London wynurza się spod koszulki i mierzy mnie czujnym wzrokiem.

      – Skąd wiesz?

      – Bo masz wypisane na twarzy: „faceci to świnie”.

      – Z doświadczenia wiem, że w pewnym momencie większość mężczyzn zaczyna zdradzać.

      Czuję, jak głowa odskakuje mi lekko do tyłu.

      – Większość mężczyzn? To trochę niesprawiedliwe.

      London wzrusza ramionami.

      – Szczerze mówiąc, w mojej branży rzadko spotykam szczerych dżentelmenów.

      – No to dlaczego pracujesz w barze? – przerywam, kiedy London nie odpowiada, po czym krzywię się. – Nie ma łagodnych słów, żeby to powiedzieć, więc będę bezpośredni: masz dyplom. Nie musisz zarabiać na życie mieszaniem drinków.

      – Nie tak łatwo znaleźć pracę, jak ci się wydaje, przyszły prawniku. Poza tym lubię podawać drinki. Grafik mi odpowiada. Rano surfuję, a w wolnym czasie robię jakieś zlecenia. W barze dobrze zarabiam. Na zleceniach nie za bardzo. Jeszcze nie.

      – Zlecenia projektów graficznych?

      – Tak. Rysunki, projektowanie logo, wideo, strony internetowe. – London spina się, to widać: opuszcza ramiona, ściska dłonie, wsuwa je między kolana, siedząc na moim łóżku. Całe jej ciało krzyczy: „czy mogę już iść?”.

      Rozpoznaję tę postawę. Sam ją przybierałem. Nie wiem dlaczego, ale boli mnie to – po tym, co właśnie zrobiliśmy. Mam ochotę jeszcze ją tu zatrzymać. Dlaczego zawsze odruchowo próbuję na nią naciskać, chociaż odrobinę?

      – Gdy pracuję w domu albo za barem, na pewno nikt mi się nie spodoba, więc nie ma szans, bym kogoś poznała.

      Unosi na mnie wzrok; jej niebieskie oczy wydają się jarzyć własnym światłem w ciemniejącym pokoju.

      – A ty? Kiedy ostatnio miałeś kogoś, kogo uważałeś za swoją dziewczynę?

      – Na pierwszym roku studiów.

      London obrzuca mnie niedowierzającym spojrzeniem.

      – To cztery lata temu.

      – Zgadza się. Ale wcześniej byliśmy dość długo razem. – Siadam na brzegu łóżka tuż obok niej, pochylam się i opieram łokcie na udach. Wciąż mam na sobie tylko ręcznik.

      – Luke…

      Czuję na twarzy jej spojrzenie. Odwracam się, żeby na nią spojrzeć. Z jej miny wnioskuję, że już dodała dwa do dwóch.

      – Tak?

      – Skąd ty właściwie znasz Mię?

      Uśmiecham się, ale czuję, że uśmiech ograniczył się tylko do ust.

      – To moja była.

      – Och. – London zamyka oczy. – Och. Słyszałam przelotnie wzmiankę o jej chłopaku przed Anselem. Byliście razem naprawdę długo.

      – Pierwszy raz pocałowaliśmy się w wieku dwunastu lat.

      – A ostatni? – pyta London.

      Serce mnie boli – ale to ból fantomowy, jak w przypadku amputowanej kończyny – jak zawsze, kiedy sobie przypominam: oboje wtedy wiedzieliśmy, że to ostatni pocałunek.

      – Kiedy mieliśmy dziewiętnaście lat.

      London wstaje, otwiera oczy, przesuwa dłońmi po bokach i rozgląda się wokół, jakby czegoś szukała.