Cicha noc. Małgorzata Rogala

programu była priorytetem, więc fani musieli mieć możliwość wyrzucenia emocji post factum.

      – Ryszard Urbaniak nie żyje – wypaliła Lidia po chwili ciszy i westchnęła tak, jakby miała zacząć płakać.

      – Co? – Prezes znieruchomiał z rękami na kierownicy. – Jak to nie żyje?

      – Chyba… Chyba został zamordowany, ponieważ… – Następne słowa zagłuszył szum i trzaski.

      – Co jest, do cholery, z tym telefonem? – zirytował się Jarosław, a przyjemne napięcie w ciele ustąpiło miejsca złości. – Halo?! Słyszy mnie pani?

      – Tak, ja pana słyszę. Mówię, że rano już nie żył – wyjąkała kobieta. – Zostaliśmy… byli pijani… – Głos asystentki znów zanikał.

      – Halo? Gdzie pani jest? Znów coś z zasięgiem… Halo!

      – To chyba ten budynek, wciąż tu jesteśmy.

      – U Ryszarda?

      – Tak, pełno tu policji.

      – Policji? – Piotrowski poczuł, że zwilgotniały mu dłonie.

      – Mają nas przesłuchiwać. – W głosie Lidii pobrzmiewały teraz nuty histerii.

      Jarosław starał się nie dopuszczać do siebie uczucia paniki, które było tuż, tuż, pod powierzchnią skóry, i czekało, by się rozprzestrzenić, przejąć nad nim władzę i zacisnąć na gardle zimne macki.

      – Panie prezesie…

      – Chwila. – Jarosław zauważył na drodze umundurowanego policjanta, który wszedł przez otwartą bramę, podszedł do auta i zasalutował.

      – Dzień dobry, Jarosław Piotrowski? – Funkcjonariusz przedstawił się i poprosił o dokument ze zdjęciem.

      – Ale po co? – Producent wysiadł z samochodu i z jawną niechęcią włożył rękę do wewnętrznej kieszeni marynarki. – Dlaczego policja niepokoi obywateli podczas weekendu?

      – Mam dla pana wezwanie do komendy stołecznej na przesłuchanie w charakterze świadka. – Policjant sprawdził dane mężczyzny, a następnie zlustrował jego twarz. – Proszę pokwitować odbiór.

      – A to niby w jakiej sprawie?

      – Dowie się pan na miejscu. Dziękuję i życzę bezpiecznego dnia.

      – Wal się, kurwa, psie – mruknął pod nosem Piotrowski, gdy funkcjonariusz odszedł na wystarczającą odległość, i zdał sobie sprawę, że na linii wciąż czeka asystentka. – Pani Lidio, proszę wszystkiego dopilnować, a później do mnie zadzwonić – polecił. – Będę do popołudnia w biurze.

      Prezes odłożył telefon na siedzenie, zaklął powtórnie i wyjechał na ulicę. Miał nadzieję, że nic nie wycieknie do prasy. Nie mógł dopuścić, żeby cokolwiek przeszkodziło w emisji drugiej edycji reality show. Postanowił, że i tak ją zrobi, znajdzie odpowiedniego człowieka, miał wystarczająco dużo środków na koncie, żeby kupić najlepszych. Zbyt wiele pieniędzy przyniósł mu ten program, żeby pozwolił, aby teraz coś poszło nie tak.

[4] Tu i dalej: piosenka Wonderful Dream (Holidays Are Coming) w wykonaniu Melanie Thornton.