Hamlet. William Shakespeare

odkrytą głową, rozpięty, w obwisłych

      Brudnych pończochach, blady jak koszula,

      Chwiejący się na nogach, z tak okropnym

      Wyrazem twarzy, jakby się wydostał

      Z piekła i jego zgrozę chciał obwieścić,

      Stanął przede mną.

      POLONIUSZ

      Czyliżby z miłości

      Oszalał?

      OFELIA

      Nie wiem, ale się obawiam.

      POLONIUSZ

      Cóż ci powiedział?

      OFELIA

      Ujął mnie za rękę,

      Nie mówiąc słowa, i silnie ją trzymał;

      Cofnął się potem na długość ramienia

      I, drugą rękę przytknąwszy do czoła,

      W twarz moją wlepił oczy tak badawczo,

      Jak gdyby ją chciał narysować. Długo

      Tak stał, nareszcie, lekko potrząsając

      Moim ramieniem i kiwając głową,

      Wydał tak ciężkie, żałosne westchnienie,

      Że się zdawało, iż mu piersi pękną

      I życie z niego uleci. Odstąpił

      Wtedy ode mnie i powolnym krokiem

      Szedł z odwróconą głową poza siebie,

      Kierując się ku drzwiom. Przeszedł w ten sposób

      Przez cały pokój, bez pomocy oczu,

      I wyszedł, ciągle wpatrując się we mnie.

      POLONIUSZ

      Muszę natychmiast udać się do króla;

      Są to objawy gwałtowne miłości,

      Która się trawi w sobie i prowadzi

      Do rozpaczliwych kroków, tak jak każda

      Inna namiętność trapiąca ród ludzki;

      Boleję nad tym. Możeś tymi czasy

      Przykre mu jakie słowo powiedziała?

      OFELIA

      Nie, panie; tylko, tak jak rozkazałeś,

      Odesłałam mu listy i wzbroniłam

      Dalszych odwiedzin.

      POLONIUSZ

      To go w szał wprawiło.

      Boleję nad tym, żem jego skłonności

      Dokładniej, pilniej nie zbadał. Myślałem,

      Że on cię durzy, przywieść chce o zgubę.

      Przeklinam teraz moją podejrzliwość.

      Zdaje się, że nam, starym, jest właściwe

      Przebierać miarę w przezorności, tak jak

      Nawzajem młodym mało jej posiadać.

      Biegnę do króla; zatajenie tego

      Więcej niż rozgłos zrządzić może złego.

      Pójdź.

      Wychodzą.

      Scena druga

      Sala w zamku.

      Król, Królowa, Rozenkranc, Gildenstern i orszak.

      KRÓL

      Witaj, Rozenkranc, witaj, Gildensternie!

      Pośpiechu, z jakim was tu wezwaliśmy,

      Nie sama tylko chęć widzenia panów

      Była przyczyną, ale i potrzeba

      Waszej pomocy. Wiecie już o dziwnym

      Przeistoczeniu się Hamleta, mówię

      Przeistoczeniu, bo nic w nim tak wewnątrz,

      Jak i na zewnątrz nie jest tym, czym było.

      Co by innego jak śmierć ojca mogło

      Do tego stopnia wywieść go za obręb

      Jego natury, nie pojmuję wcale.

      Proszę was przeto, was, coście z nim wzrośli

      I z bliska z jego wiekiem i myślami

      Sąsiadujecie, abyście czas jakiś

      Raczyli u nas zostać, by Hamleta

      Trochę rozerwać, a przy tej okazji

      Zbadać powody obcego nam smutku,

      Na który, gdyby stał się nam wiadomym,

      Znaleźlibyśmy może jakiś środek.

      KRÓLOWA

      Często on o was wspominał, panowie,

      I wiem, że nie ma na świecie dwóch ludzi

      Bardziej mu niż wy miłych. Jeśli w dowód

      Życzliwych chęci i uczuć uprzejmych

      Zechcecie trochę czasu tu przepędzić

      I wesprzeć nasze nadzieje, możecie