SAFA. Nie okaleczajcie mnie. Waris Dirie

w samochodzie Safa mocno się do mnie przytuliła.

      – Dziecinko – powiedziałam i zrobiło mi się ciepło na sercu – czy ty wiesz, jak wiele dla mnie znaczysz? Jak często się za ciebie modliłam? Tak bardzo chciałam w końcu spotkać się z tobą.

      Dziewczynka bez słowa sięgnęła do swojej szyi, wyjęła na wierzch łańcuszek, który schował się pod fioletową sukienką, i pokazała mi wisiorek – rękę Fatimy. To był naprawdę ten łańcuszek, który jej kiedyś podarowałam.

      Po kilku kilometrach wyjechałyśmy z miasta. Dotarłyśmy do mostu na rzece Ambuli, która dzieliła śródmieście od okrytej złą sławą dzielnicy biedoty, Balbali. W pobliżu przeludnionego getta stała stara latarnia morska, od której ta część miasta wzięła swoją nazwę. Bal-bal to po somalijsku „migać”. Ponieważ latarnia morska wciąż jeszcze, choć z trudem, spełniała swoje zadanie, w końcu ludzie nazwali jej otoczenie Balbalą. Pierwotnie osiedle zostało założone jako francuska baza wojskowa dla ochrony miasta przed powstańcami. W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym siódmym roku, po ogłoszeniu niepodległości Dżibuti, zlikwidowano ten posterunek i zmieniono w teren mieszkalny, na którym osiedliło się tymczasem mnóstwo uchodźców z pobliskich krajów.

      Na moście, pod którym zabarwiona szlamem na brązowo woda leniwie płynęła w kierunku morza, był wojskowy posterunek. Safa wdrapała się na moje kolana. Najwyraźniej uzbrojony żołnierz napędził jej strachu. Umundurowany Afrykanin zatrzymał nas. Wolnym krokiem okrążył samochód, patrząc podejrzliwie.

      – Co się dzieje? – chciałam się dowiedzieć od Fardouzy, która częściej bywała w tej okolicy.

      – Waris, proszę, nic teraz nie mów! – odpowiedziała tylko i przyjaźnie się przy tym uśmiechnęła do żołnierza. – Od pewnego czasu rutynowo kontrolują wszystkie pojazdy. Po wyborach mieliśmy tu dzikie ekscesy, jak w wielu innych krajach afrykańskich. Ludzie nie zgadzali się z wynikami wyborów i wyszli na ulice. Przede wszystkim tutaj, w Balbali, dochodziło do zamieszek. Podpalano samochody, a rzucający kamieniami demonstranci blokowali drogi – szeptem wyjaśniła Fardouza.

      Do samochodu podszedł drugi żołnierz i wsadził głowę przez jedno z nadal szeroko otwartych okien.

      – Macie przy sobie broń? – zapytał surowo.

      – Nie – spokojnie odpowiedziała Fardouza. – Odwozimy tylko tę małą dziewczynkę do jej rodziców do Balbali.

      Taksujące spojrzenie żołnierza powędrowało do tyłu w kierunku Safy, która teraz prawie wcisnęła twarz w mój brzuch.

      – Proszę jechać dalej – polecił w końcu i przepuścił nas.

      Przejechałyśmy przez most i dotarłyśmy do osiedla biedoty.