Żal po stracie. Ewa Woydyłło

      Sztukę tracenia posiąść każdy raczy.

      Utrata zda się być przeznaczeniem wielu

      rzeczy, które gdy zaginą, nie budzą rozpaczy.

      Trać codziennie. Pogódź się z utratą

      zagubionych kluczy, zmarnowanej godziny.

      Sztukę tracenia posiąść każdy raczy.

      Potem ćwicz tracenie dalej, tracąc coraz więcej:

      miejsca, imiona, intencje podróży.

      Gdy te utracisz, nie zaznasz rozpaczy.

      Ja mamy mojej zegarek straciłam. I jeszcze

      ostatni czy przedostatni z domów ukochanych.

      Sztukę tracenia posiąść każdy raczy.

      Utraciłam dwa miasta, takie piękne były. I więcej,

      królestw moich kilka, dwie rzeki, kontynent.

      Tęsknię za nimi, ale nie w rozpaczy.

      I nawet ciebie tracąc (żart w głosie,

      gest kochany) zaprzeczyć nie umiem:

      sztukę tracenia niech każdy opanować raczy,

      choć czuję (piszę to teraz), żem jednak w rozpaczy^[8].

      Elizabeth Bishop, Sztuka tracenia

      Urzekł mnie ten wiersz. Nic dziwnego, stałam wtedy nad świeżym grobem, w którym spoczywało nie tylko to, co najlepsze, ale też najgorsze w moim dorosłym życiu. Bardziej niż kiedykolwiek potrzebowałam „leczniczej desensytyzacji” i przypomnienia, że nihil novi sub sole. A właśnie w tym wierszu poetka nie pociesza i nie zaprzecza cierpieniu w obliczu strat, tylko zdobywa się na przymrużenie oka, raczej nieczęste w chwilach bólu po najdroższej sercu stracie.