Konferencja ptaków. Ransom Riggs

Horatio pożreć swoje oczy. – Kilkoro moich przyjaciół wydało z siebie pełne obrzydzenia jęki. – Dzięki temu głucholec chyba skonsumował jego osobliwą duszę. Kilka minut później zaczął się przemieniać, sam nie wiem w co, pewnie w upiora albo w jego początkowe stadium.

      – I wtedy się obudziłam – dodała Noor. – A Horatio powiedział coś, co brzmiało jak wskazówka.

      – Potem skoczył z okna – dokończyłem.

      – Mogę zobaczyć tę mapę? – zapytała pani Peregrine.

      Podałem jej resztki mapy. Marynarka Millarda pochyliła się nad ramieniem pani P, gdy dyrektorka wygładziła na nodze fragment papieru. W pokoju zapadła cisza.

      – Z tego skrawka niewiele da się wyczytać – oświadczył Millard po kilku sekundach. – To kawałek znacznie większego dokumentu, mapy o charakterze topograficznym.

      – Wskazówka Horatio brzmiała jak dane z siatki współrzędnych – wyjaśniłem.

      – Pewnie więcej by nam to powiedziało, gdybyśmy mieli całą mapę – oznajmił Millard. – Albo gdyby na mapie widniały nazwy miast, dróg i jezior.

      Pani Peregrine pochyliła się niżej, przykładając do oka monokl.

      – Chyba je usunięto – powiedziała.

      – Zdziwniej i zdziwniej – mruknął Millard. – Wspominaliście, że były głucholec coś powiedział... Co konkretnie?

      – Powiedział, że możemy znaleźć ją w pętli – odparłem. – H nazwał to „silnym wiatrem”, a Horatio mówił, że „w sercu burzy”.

      – Coś wam to mówi? – Noor zwróciła się do wszystkich obecnych.

      – To mi wygląda na zapętlony huragan albo cyklon – odezwał się Hugh.

      – Ewidentnie – przytaknął Millard.

      – Która stuknięta ymbrynka zrobiłaby pętlę z czegoś tak okropnego? – spytała Olive.

      – Taka, która nie lubi gości – odparła Emma.

      Pani Peregrine pokiwała głową.

      – Słyszała pani o takim miejscu? – spytała ją Emma.

      Pani Peregrine zmarszczyła brwi.

      – Przykro mi, ale nie. Pewnie jest ukryte gdzieś w Ameryce. Na tym również nie znam się szczególnie dobrze.

      – Z pewnością istnieje jakiś specjalista – oświadczył Millard. – Nie rozpaczaj, droga panno Pradesh. Jeszcze to rozgryziemy. Mogę pożyczyć? – Podniósł mapę, która wydawała się płynąć w powietrzu.

      Popatrzyłem na Noor, a ona skinęła głową.

      – Okej – powiedziałem.

      – Jeśli nie zdołam tego rozgryźć, na pewno ktoś inny tutaj da radę – zapewnił nas Millard.

      – Mam nadzieję – westchnęła Noor. – Kiedy będziesz rozpytywał po okolicy, chciałabym pójść z tobą.

      – Oczywiście. – Millard wyglądał na zadowolonego.

      – A ja pomogę ci dowiedzieć się czegoś więcej o tym proroctwie – wtrącił Horace.

      – Możesz porozmawiać z panną Avocet – odezwała się pani Peregrine. – Dawno, dawno temu byłam jej uczennicą i pamiętam, że szczególnie interesowały ją obłąkanie, przepowiadanie przyszłości oraz pismo automatyczne. Prorocze teksty być może również podpadają pod tę kategorię.

      – Fantastyczny pomysł. – Horace przechylił głowę, patrząc na panią Peregrine, a jego oczy zalśniły. – Chociaż pewnie poszłoby szybciej, gdybym przez kilka dni nie musiał sprzątać...

      – W porządku – westchnęła dyrektorka. – Wobec tego ty też jesteś zwolniony z pracy, Millardzie.

      – To niesprawiedliwe! – jęknęła Claire.

      – Ja na pewno mógłbym się przydać. – Enoch uśmiechnął się szeroko. – Może powinniśmy porozmawiać z niedawno zmarłym H?

      Wzdrygnąłem się na wspomnienie trupa w lodzie, którego Enoch pomógł nam przepytywać jeszcze na Cairnholm.

      – Nie, dzięki, Enoch – odparłem. – Nigdy bym mu tego nie zrobił.

      – Coś wymyślę. – Wzruszył ramionami.

      Wszyscy rozmawiali ze sobą cicho, aż w końcu Noor wstała i odkaszlnęła.

      – Chciałam tylko podziękować – oświadczyła. – Jestem tu całkiem nowa i nie wiem, czy takie rzeczy są na porządku dziennym, czy nie... Proroctwa, porwania, tajemnicze mapy...

      – Nie aż tak często – zauważyła Bronwyn. – Przez prawie sześćdziesiąt lat nic się nie działo.

      – Więc... dziękuję. – Lekko zarumieniona z zakłopotania Noor usiadła.

      – Przyjaciele Jacoba są naszymi przyjaciółmi – oznajmił Hugh. – I tak właśnie ich traktujemy.

      Wszyscy zgodnie przytaknęli, a ja nagle spokorniałem, oszołomiony z zachwytu, że mam takich przyjaciół.