Stormpad na Vadersrust. Dirna Ackermann

kom sit oorkant haar. “Nou wat?”

      “Ons het baklei.”

      “Baklei? Van wanneer af baklei julle? En waaroor nogal?”

      Vandat ene meneer Richardson en sy familie deel geword het van ons lewens, wil Michaela antwoord. Maar sy sê slegs kortaf: “Kayne se stiefpa.”

      Die woorde klad die laaste bietjie kleur uit haar ma se gesig. Sy is so wit soos ’n lyk, maar haar stem is ferm toe sy vra: “Waarom sal julle oor Darius Jordaan baklei?”

      Michaela verduidelik van haar opdrag, dat Pepita die hele ding as onderduims beskou en hewig beswaar aangeteken het. Heeltyd hou sy haar blik priemend op haar ma.

      Kleur kom stadig terug in Nelia se wange, maar toe sy weer praat, is die woorde ’n skaars merkbare beweging van haar stywe lippe: “Jy gaan ’n onderhoud voer met Darius Jordaan?”

      “Ma, is jy oukei?”

      Michaela leun oor, vou haar ma se yskoue hande in haar eie toe, nou vas oortuig dat daar êrens ’n groot skroef los is. “Asseblief,” pleit sy, “sê vir my waarom ontstel die noem van dié man se naam Ma so?”

      “Antwoord my, Michaela: het ek reg gehoor?”

      “Ja. Maar hoekom –”

      Die stoel skraap oor die vloer toe Nelia vinnig orent kom. “Verskoon my, dit was ’n lang dag en ek is werklik moeg. Ek gaan nou slaap.”

      Michaela kyk verslae toe hoe die altyd regop figuur geboë wegstap. Sedert Darius Jordaan se naam gister die eerste keer in hierdie huis genoem is, het haar ma as’t ware oornag verouder.

      In die deur draai Nelia terug. “Hoe kom jy môreoggend op die lughawe?” wil sy weet, haar stem skielik broos.

      “Nols sal my vyfuur kom haal om betyds te wees vir my seweuurvlug.”

      “Nou ja, ek vertrou jy sal ’n voorspoedige reis hê. Sien jou weer Vrydag. Nag.”

      “Nag, Ma.”

      Voetstappe begin sleep in die gang af, maar oomblikke later is Nelia terug. “Daar is iets baie belangrik wat ek jou moet vertel, maar dit kan wag tot jy terug is. Lekker slaap, my kind.” ’n Glimlag verlig meteens haar somber gelaat. Sy druk met een hand teen die kosyn asof sy ondersteuning nodig het, haal diep asem soos een wat na suurstof soek en sê: “Ek hoop jy kry die onderhoud van jou lewe.”

      Dan stap sy weg, en die ligte klap van ’n deur vertel sy het nou die wêreld uitgesluit.

      Nie net die wêreld nie, maar ook die dogter wat sy grootgemaak het. Onder moeilike omstandighede, in oorvloed en in tye van net-net genoeg was Nelia Beekman getrou. Het sy meer gedoen as baie ander ouers. Het sy baie, baie male haar porsie kleiner gemaak dat haar enigste kind nie gebrek hoef te ly nie, al het sy gedink Michaela weet nie daarvan nie.

      Michaela skakel die kombuislig af en sleepvoet self die gang af. Te tam om haar knieë te lig, ’n loodsware leemte waar haar hart veronderstel is om te wees.

      Vir vier en twintig jaar al voel sy dat die vrou wat haar ma is, haar net op ’n afstand liefhet. Sy weet vergifnis is wat die Here van haar vra, en vergewe hét sy al. Weer en weer en weer het sy vergewe. Aan die een kant haar ma, omdat sy blykbaar nie weet hoe om haar liefde vir haar dogter aan haar te kommunikeer nie, en aan die ander kant haarself.

      Want wat moes Nelia Beekman nou eintlik nog gedoen het om te bewys dat sy vir haar kind lief is? Het sy dan nie alles gegee waartoe sy in staat was nie?