tion>
Verbode liefde
Malene Breytenbach
Melodie
1
“Van al die skrywers by hierdie Boekefees wil ek die graagste gaan luister na Iain MacLean,” sê Marian Sinclair vir haar vriend Emile en haar niggie Morag terwyl hulle toustaan vir kaartjies. “Hy skryf oor fassinerende goed soos skeepswrakke en reise na ver, eksotiese plekke.”
“En jy is mos van altyd af begeester deur skeepswrakke,” sê Morag. “Maar ek moet sê, dit fassineer my ook nogal.”
“Ag, dis gewoonlik baie moeite vir min rendement,” spot Emile. “Mense soek hulle dood, teen astronomiese koste, na skepe wat iewers aan ’n kus vergaan het. Daar was kastig fabelagtige skatte aan boord, dan vind hulle net ’n paar verrotte planke en ’n bietjie gebreekte porselein.”
Marian vervies haar, maar besluit om sy negatiwiteit te ignoreer. Emile deel nie hierdie belangstelling van haar nie. Hy vertel haar gedurig dat hy halsoorkop op haar verlief geraak het, maar hulle deel so min belangstellings dat sy wonder of sy dit ooit sal regkry om sy liefde te beantwoord.
Ten spyte daarvan dat hy nogal aantreklik is en baie eienskappe het wat hom vir ander vroue gesog sou maak, weet sy nie of hy die regte een vir haar is nie. As prokureur by een van die grootste regsfirmas in Kaapstad doen hy goed, en hy is intelligent, soms selfs ’n bietjie humoristies. Hy laat net nie haar hart enigsins vinniger klop nie. Tog is hy deel van haar lewe, en sy het nie die hart om hom summier af te sê nie.
“Wel, skeepswrakke fassineer my eindeloos,” sê sy. “Ek moes ’n mariene argeoloog geword het, nou is ek ’n joernalis. Maar ek gaan nog iets oor daardie Iain MacLean skryf. Hy is ’n avonturier, en hy skryf oor sy wedervaringe. Ek dink dis fantasties – ek wens ek kon dit doen. Ek het iewers gelees dat hy ’n broer het wat ’n boek geskryf het oor die Jakobiete se stryd in Skotland, toe die Highlanders onder Bonnie Prince Charlie, wat die Skotse troon wou terugkry van die Engelse, by Culloden verslaan is.”
“Baie interessant,” merk Emile lakoniek op, maar sy weet sommer hy bedoel dit nie. Historiese vetes, veral in die verre Skotland, interesseer hom nie in die minste nie. Maar sy is van Skotse afkoms en stel daarom intens belang.
Hy kyk skepties rond na die skare in die Konferensiesentrum. “Hier is vandag so ’n magdom culture vultures dat jy dankbaar kan wees as ons plek kry vir MacLean se lesing.”
“Dis wonderlik hoe suksesvol die Skotse skrywers is – Ian McEwan, JK Rowling, Alexander McCall Smith, Iain MacLean,” sê Morag. “Omtrent almal woon in Edinburg, wat op sigself ’n fassinerende stad is.”
Emile grinnik. “Dit moet iets in die water van Edinburg wees wat hulle breine so stimuleer. Of anders is dit die whisky.”
“Ek onthou nou dat Iain MacLean se broer se naam Roderick is,” sê Marian. “Maar ek het nog niks gelees wat hy geskryf het nie.”
“Is hy nie dalk ook hier iewers nie?” vra Morag.
“Nee, ek het op die program gekyk, daar is geen Roderick MacLean wat ’n aanbieding kom doen nie. Iain MacLean het laas jaar by die Somerskool aan die Universiteit van Kaapstad lesings gegee, maar ek kon nie na hom gaan luister nie. Ek was so teleurgesteld.”
Hulle is nou voor, by die toonbank. Marian bespreek vir verskeie praatjies, en toe kom sy by Iain MacLean s’n.
“Drie kaartjies vir Iain MacLean se lesing om twaalfuur, asseblief.”
Die vrou frons. “Dis ongelukkig vol, want hy is gesog. Hier is geen kaartjies oor nie.”
Marian sug moedeloos. “Ag nee. Dis nou geweldig teleurstellend.”
Emile leun oor haar skouer. “Kan ons nie op die vloer sit nie?” vra hy. “My vriendin sal nooit hierdie teleurstelling kan verwerk nie. Ek is in vir ’n rowwe dag.”
Die vrou lag. “Nee, ons laat dit nie toe nie. Maar ek sê julle wat: hy is om tweeuur by een van die stalletjies – Penguin Books s’n – waar hy sy boeke sal teken. Julle kan soontoe gaan.”
“Ons sal maar moet, dankie,” sê Marian. “Ons sal hom gaan voorlê. Ek gaan in elk geval nog van sy boeke koop.”
Hulle kyk in die stalletjies rond en na boeke en woon een lesing van ’n Afrikaanse skrywer by. Nadat hulle worsbroodjies geëet het, gaan hulle na Penguin Books se stalletjie. Iain MacLean se boeke is uitgestal en Marian bekyk hulle.
“Hierdie een gaan oor die wrakke van die Spaanse Armada om die Skotse kuste,” sê sy en tel die boek op. “Ek gaan dit koop.”
Sy kyk na die skrywer se foto op die stofomslag van die boek. Die man het ’n besonder sterk gesig. Nie konvensioneel mooi nie, maar aantreklik en manlik. Daar is ’n kort biografie en sy lees dit:
Iain MacLean is afkomstig van die eiland Mull in die Binne-Hebride van Skotland, waar sy familie die kasteel van Glenbogan besit. Sy ouer broer, ook ’n skrywer, is sir Roderick MacLean, die laird van Glenbogan. Iain het aan die Universiteit van Edinburg gestudeer. Tans woon hy drie maande uit elke jaar in dié stad, en ’n deel van die jaar in die familie se kasteel op Mull, waar hy skeepswrakke aan die kus bestudeer. Hy noem homself ’n gewoontereisiger wat altyd nuwe indrukke en avonture soek wat materiaal vir sy boeke kan wees. Hy stel veral belang in mariene argeologie. ’n Ander belangstelling is motorsport, en hy het reeds twee keer die Tour of Mull gewen.
Marian se hele lyf het verstyf. “Liewe hemel, hy is al die tyd een van dáárdie MacLeans, Morag!” roep sy afkeurend uit. “Roderick MacLean, sy broer wat die romanskrywer is, is sowaar die laird van Glenbogan.”
“Slaan my dood,” sê Morag geskok. “Dis mos vreeslik!”
“En nou?” vra Emile. “Ek dag dan julle is bewonderaars van Iain MacLean. Wat is so snaaks aan dié MacLeans?”
“Dis hulle – daardie einste MacLeans – wat ons familie en baie ander mense uit hulle tuistes op die MacLean-landgoed verdryf het om plek te maak vir weiding vir skape. Dis die Clearances genoem, en dit was een van die wreedste ontheemdings denkbaar.”
Daar is meteens ’n lawaai van opgewonde stemme en sy kyk om.
“Dis seker die beroemde man daardie, as die mense so om hom koek en kloek,” sê Emile en beduie na die bondel mense wat aangekom het. “Kom ons staan nader. Kan julle oor die koppe sien?”
Marian moet op haar tone staan om te probeer sien. Nou lyk Iain MacLean heeltemal anders as wat sy haar voorgestel het. Hy is groter en frisser as wat sy verwag het, en sy skat hom in sy middel-dertigs. Hy is aangetrek in grys-en-swart Skotse tweed en lyk besonder gedistingeerd. By hom is ’n mooi vrou. Sou dit sy agent wees? wonder Marian.
“Wel,” sê Emile. “Hy lyk … uitsonderlik.”
“Ek dink hy is ongelooflik aantreklik,” merk Morag op, haar gesig die ene verwondering.
Marian staar die skrywer aan. Sy behoort hom te verfoei oor die swaarkry en diaspora wat aristokratiese families soos syne duisende mense aangedoen het, maar sy kan nie help om hom te bewonder nie.
Hulle wag totdat die skare mense wat boeke laat teken, begin uitdun. Dit voel eindeloos. Marian is erg gespanne.
“Moet ek vir julle ’n pad deur die laaste fans baan?” vra Emile. “Volg my.”
Hy kry dit reg en toe Marian weer sien, staan sy voor die skrywer en kyk sy op in sy blou oë. Die man het ’n pen in sy hand.
Sy blik flits oor haar. “Aan wie moet ek die boodskap skryf?”
Die Skotse Engels in ’n baritonstem klink vir Marian soos ’n lied. Soos haar oupa gepraat het. Vir ’n oomblik is sy verlore, maar dan ruk sy haar reg. Haar woorde glip uit voordat sy nog dink wat sy doen.
“My naam is Marian Sinclair, en my familie kom van Mull af, van Glenbogan. Jou familie het hulle daar weggejaag tydens die Clearances. Hulle moes emigreer sodat julle hulle met Cheviot-skape kon vervang.”
Sy oë rek en hy kyk haar ondersoekend aan. “Is dít so? Dan is ek jammer dat