en die stalwerkers hou. Ek soek ook nie betaling nie, ounooi. Meneer Alexander het voorsorg gemaak. Ek het die geselskap van perde en mense nodig, nie verdere geld nie. Met jou en die seuntjie hier sal ek nooit alleen wees nie,” sê Martiens tevrede en staar misnoeg na die toebroodjie wat sy steeds in haar hande hou.
“Daar is braaihoender en ’n skaapboud in die yskas, en allerlei terte en koek in die spens. Vars brood in die broodblik ook. Ek bak nie, maar ek het lankal geleer om vleis gaar te maak. Vir wat het jy jou geld op ou Breggie se droë toebroodjies gemors? Of meen jy meneer Alexander het van jou so ’n ryk meisie gemaak dat jy nou net van wegneemetes gaan lewe?”
“Ag, moenie mor nie, oom Martiens. Ek het nie geweet oom gaan soveel moeite doen nie. Gee maar die broodjie vir die stalwerkers. Ek hou beslis meer van die kos wat oom maak. En nou wil ek darem regtig ingaan en sien of alles hier nog dieselfde lyk!”
“Ham, sê jy? Hmm, lanklaas ’n hamtoebroodjie geëet,” mompel Martiens, reeds besig om die pakkie oop te maak, en hy stap vinnig om die hoek van die opstal.
“Oom onthou tog seker ek koop altyd net hamtoebroodjies!” roep sy onnutsig agterna en stap dan glimlaggend na die oop houtvoordeur.
* * *
Zandri klim ’n paar uur later uit die stort, hoor die voordeurklokkie lui en raap ’n badhanddoek op. Oom Martiens sal nie die klokkie lui nie en niemand weet sy is terug . . . Nee, álmal weet natuurlik teen hierdie tyd; tant Breggie staan immers bekend as die Wyedraai Koerant. Ferdinand weet ook sy’s hier, maar hy sal die afsigtelike ongehude ma sekerlik soos die pes vermy.
“Verkrampte buffel!” mompel sy terwyl sy haar hare en lyf vinnig hier en daar droog klad. Sy trek haastig ’n skoon langbroek en T-hemp aan.
“Ja, ek kom! Ek kom!” roep sy ongeduldig toe haar besoeker ’n derde maal die deurklokkie lui. Sy storm in die kronkelende gang af en gaan pluk die voordeur oop. “As daar ’n brand is, wil ek nie weet nie!” sê sy boos nog voordat die deur ordentlik oop is, kyk in die verdwaasde Andrea Bouwer se gesig vas en bars uit van die lag.
“Andrea! Ou vriendin!”
“Herken jy my sowaar? Dankie toggie!” Andrea slaan haar oë opwaarts asof sy die hemele bedank en glimlag bedroë. “Op agt-en-twintig kry ek skoon klem in die kaak as ek snags wakker skrik en onthou oor twee jaar is ek dertig, ongetroud en kinderloos, en net die Silwerjare Ouetehuis wag op my. Maar as jy my ná sewe jaar nog herken, beteken dit my talle plooie kon nog nie my opsigtelike skoonheid verberg nie.”
“Nee, jy het jou babavet verloor en skielik nogal mooi geword,” terg Zandri.
“Doodgewone bruin hare en oë en ’n groot mond is g’n mooi nie, jou leuenaar. Al my vriendinne vertel my kamstig ek’s so mooi, maar die mans ignoreer my, so hoe verklaar jy dit? Maar wag, is jy baie besig? Sal ek liewer môre na werk ’n draai kom maak?”
“Jy weet net nie hoe welkom jy is nie! Kom in, Andrea. Ek het tot dusver nog net geëet, bietjie verlore slaap ingehaal en gestort. Ons vlug van Heathrow af het vanoggend geland en ek het dadelik hierheen gekom. Is jy ook so lus vir koffie? Kom saam kombuis toe.”
“Koffie en skinder, niks anders nie,” antwoord Andrea bly, haak by Zandri in en steek voor die vergulde spieël in die voorportaal vas. “Agge nee! Daar is al my moeite met selfhipnose daarmee heen! Móés ek myself nou in die spieël langs jou gesien het? Ek is so lank en maer en kyk hoe lyk jy, perfek slank met net die regte rondings. Hoekom is die lewe so onregverdig?”
“Toe jy ronder was, het jy gekerm oor jou vetjies, klakous. Sê my, is die Mediese Man nog ongetroud?” vra Zandri skertsend.
Andrea glimlag halfhartig. “Ongetroud en onweerstaanbaar – en die gewildste man op Wyedraai, aangesien broer Ferdinand dan nou immuun is teen vroue,” sê sy terwyl hulle saam die kombuis binnegaan.
Zandri skakel die ketel aan en vra met gedwonge neutraliteit: “Is dit Ferdinand wat jou vertel het ek is terug op Reënboogrant?”
“Hoe anders? Ferdinand weet mos ek en Klara het jou onder ons vlerke geneem van jou eerste vakansie op Reënboogrant af,” sê Andrea en maak die kombuiskasdeure oop totdat sy porseleinbekers opspoor.
“Julle was vier jaar ouer as ek. Het julle my net jammer gekry?” vra sy vrolik.
“Natuurlik nie – jou oom was net so vreeslik lief vir jou. Ek en Klara het gedink as ons ekstra aandag aan jou gee, sal oom Alexander nie omgee as ons elke dag kom perdry nie,” antwoord Andrea met ’n treiterende glimlag.
“Nou maar dankie vir niks nie!” kom dit kamma vies van Zandri. “Ek het altyd geglo ons is goeie vriendinne, maar nou’s ek jammer oor al daai SMS’e wat ek op julle vermors het, en daai dae was die goed nog duur!”
Andrea lag lekker, kyk dan swygend toe terwyl Zandri vir hulle kitskoffie maak. Sy wag totdat Zandri oorkant haar aan die kombuistafel gaan sit voordat sy huiwerig sê: “Nee, Zandri, ons is regtig goeie vriende en vertrouelinge, jy weet mos. Net Klara en jy weet dat ek al van hoërskool af op Nicolas Adelmann verlief is – nee, ek hét hom lief. Toe hy besluit om ’n dokter te word, het ek so byna vir verpleegster gaan studeer, maar my liefde vir diere het gewen. En hier sit ek, al vir agt jaar lank diereverpleegster vir die Adelmanns, van alle mense. My enigste, enigste troos is dat Nicolas nou en dan by die spreekkamer kom inloer om met Ferdinand te gesels.”
Die beker koffie ruk in Zandri se hand en sy sit dit haastig op die tafelblad neer. “Help Ferdinand dan nog sy pa hier uit gedurende sy vakansies?” vra sy stil.
“Het Ferdinand of die praatsieke tant Breggie jou nie vertel nie?” vra Andrea verras, en verduidelik toe Zandri haar onbegrypend aankyk: “Ou meneer Adelmann het net gewag tot Ferdinand sy doktorsgraad gekry het, en toe besluit dat hy as ’n man van byna sewentig verdien om saam met sy vrou in hul strandhuis op Kampsbaai af te tree. Ek werk al ’n paar maande vir my nuwe baas.”
“O,” reageer Zandri geskok. “Met al sy grade het ek verwag dat Ferdinand ’n dosent sal wees, of navorsing doen of iets. Hoekom het hy homself op ’n klein dorpie kom begrawe met sy doktorsgraad?”
“Seker maar omdat dit familietradisie is dat daar ’n Adelmann as veearts op Wyedraai moet wees. Ferdinand doen wel ook navorsing oor perdevoeding. Aangesien die praktyk hier nie te veeleisend is nie, het hy heelwat tyd daarvoor.” Andrea drink ’n slukkie koffie en vra huiwerig: “Gaan jy Reënboogrant verkoop, Zandri?”
“Nooit nie!” verklaar Zandri met sekerheid en laat haar oë deur die ruim kombuis dwaal. “Die huis, die stalle – elke sentimeter van Reënboogrant herinner my aan my oom Alexander en al my gelukkige vakansies saam met hom. Selfs hierdie enorme ou kombuistafel . . . hy het volstrek geweier om daarvan ontslae te raak toe die kombuis gemoderniseer is. Dit laat my nader aan hom voel. My oupa en ouma De Klerk woon nou in my ouers se huis in Pretoria, en ek voel nooit werklik tuis daar nie. Reënboogrant is my plekkie in die son – die enigste plek waar ek regtig welkom voel. Ek is tuis.”
Andrea trek onsigbare patroontjies met haar wysvinger op die tafelblad en vra aarselend: “Gaan jy jou kind hierheen bring, of sal hy saam met jou ouers teruggaan Engeland toe?”
Zandri sien die diep blos van verleentheid op Andrea se gesig en antwoord beheers, al grief dit haar: “My ouers is hardwerkende dokters met ’n groot praktyk. Net hul skuldige gewetes dwing hulle om elke twee jaar by my oupa-hulle te kuier. My ma het beslis nie die tyd of belangstelling om Robbie groot te maak nie. So, sodra my ouers teruggaan Cambridge toe, sal Robbie hier na my toe kom.”
Andrea haal diep asem en praat vinnig, haar oë pleitend op dié van Zandri: “Die hele dorp, selfs Ferdinand, glo jy is die ma van ’n buite-egtelike kind, maar ek glo dit nie. Wie is Robbie se ouers, Zandri?” Sy vra dit met dringende erns.
Zandri lag sag en genoeglik. “Dank die hemel ek het één vriendin! Hoekom is jy dan so seker Robbie is nie my kind nie, Andrea?”
Andrea is ’n rukkie stil voordat sy praat. “Daardie laaste vakansie nadat jy jou matriekeksamen geskryf het . . . Ferdinand het mos