het skaamteloos met Josua geflirt en die befoeterde Ferdinand geïgnoreer. Hoekom?”
“Ek was seker maar verlief op Josua. Hy was tog baie aantreklik en ek net ’n tiener,” antwoord Zandri skouerophalend.
“Nonsens! Ek vermoed nog al die jare dat jy met Josua geflirt het juis omdat jy Ferdinand liefgekry het. Nee, moenie jou kop skud nie. Ek het jou dopgehou en gou genoeg agtergekom jy flankeer net met Josua as Ferdinand in die rondte was. Gaan jy dit ontken?”
“Met ’n skoon gewete,” sê Zandri met ’n sorgelose glimlaggie. “Jy het gelyk: Ek het skaamteloos met Josua geflankeer, maar nie omdat ek bang was dat Ferdinand sal agterkom ek is verlief op hom nie.” Sy byt op haar onderlip en vra, skielik gekwets: “Maar . . . is dit dan wat Ferdinand al die jare glo? Dat ek in Engeland gaan studeer het omdat ek naby Josua wou wees?”
“Dalk. Ons het geweet Josua het ’n pos as veearts op Peterborough naby Cambridge gekry. Jou skielike besluit om Londen toe te gaan, en om boonop Klara om te praat om saam met jou te gaan, het jou nie juis gewild gemaak onder die Adelmanns nie. Klara se ma het mos tot ’n ligte beroerte gehad, en al die Adelmanns het verwag dat Klara haar ma sou verpleeg.”
“Dis presies waarvoor Klara nie kans gesien het nie: om soos haar pa en die liewe Ferdinand heeldag haar ma te pamperlang. Jy kan dit tog nie ontken nie, Andrea: Tant Elsa maak ’n troeteldier van al haar skete. Klara het gesê haar ma se ligte beroerte was niks meer as ’n angsaanval nie. Ek glo sy was reg, want dis sewe jaar later en tant Elsa is nog springlewendig,” sê Zandri.
“Wel . . .” Andrea glimlag onnutsig. “Ja, ek vermoed tog dis ’n groot verligting vir Ferdinand en Nicolas dat tant Elsa en hul pa nou hier weg is. Maar vertel my nou: Wie is Robbie se ouers?”
“ ’n Pa en ’n ma,” antwoord Zandri beslis, en sê nadruklik: “Moenie my uitvra nie, Andrea. Wanneer julle meer moet weet, dan sal julle. As die mense van Wyedraai wil glo ek is ’n ongehude ma, laat hulle so glo. Ek is dankbaar jy weet dis nie so nie, maar moenie dit met enigiemand deel nie.”
“Nie eens met Ferdinand nie?” vra Andrea afgehaal.
“Veral nie met Ferdinand nie! Hy was so smalend oor my ongehude moederskap wat my kamstig vinnig volwasse gemaak het dat ek hom ’n dekselse harde skop kon gee! As die aap so gretig is om Odette Jordaan se skinderstories te glo, gaan ek hom nie reghelp nie. Oom Alexander het die waarheid oor Robbie geken, en hy het niemand veroordeel nie. Ek is verbaas Ferdinand het oom Alexander nie in kruisverhoor geneem oor my skielike moederskap nie – of dalk het hy,” sê Zandri bitter.
“Oom Alexander was ’n gerespekteerde man en so vreeslik oud . . . Ek twyfel of enigiemand op Wyedraai so harteloos sou kon wees. Die laaste paar jaar het oom Alexander nooit meer dorp toe gekom nie, oom Martiens het vir die inkopies gesorg. Jy ken oom Martiens: Hy is altyd so haastig om terug te kom op Reënboogrant dat hy skaars tyd het om enigiemand op die dorp te groet, wat nog om na skinderstories te luister.” Andrea staan op. “Nou ja, ek het ’n ma wat glo ek is ’n ondankbare skepsel as ek laat is vir aandete. Ek is so bly jy is terug op Reënboogrant, Zandri. Kan ek die naweek kom perdry?”
“Jy weet jy is altyd welkom, my enigste vriendin,” glimlag Zandri.
* * *
Sy wens dit was nie nodig vir haar om oom Alexander se prokureur te besoek nie. Zandri is ongemaklik bewus van die groepie nuuskieriges op die sypaadjie voor die prokureursfirma. Hulle volg haar met hul oë en praat gedemp onder mekaar. Sy klim haastig in haar voertuig en trek met protesterende bande weg toe sy Odette Jordaan uit die apteek sien stap. Enkele bekendes het haar met ’n stywe kopknik en ’n gedwonge glimlag gegroet, maar Odette sal nie huiwer om haar trompop te loop om haar oor die kind uit te vra nie.
Zandri vlieg behoorlik in die hoofstraat af, maar ry stadiger toe sy die dierehospitaal nader. Sy kyk geamuseer na die bejaarde vrou wat met ’n groot rooi tas in elke hand op die sypaadjie voor die dierehospitaal staan en wild met die regterhand se tas na Ferdinand se kop swaai. Wie op aarde is die kwaai ou tannie? Zandri trap die rempedaal byna sonder dat sy besef wat sy doen.
“Ek vermorsel jou aangesig as jy aan my of my tasse raak, Ferdinand!” hoor Zandri die vrou dreig. “Ek het jou gesê ek het ’n ander heenkome . . .” Sy breek haar betigting af toe sy Zandri gewaar en dan glimlag sy, stralend van verligting. “Ja, hier is die kind nou! Sy het gesê sy sal my na my nuwe blyplekkie toe neem.”
Onthuts sien Zandri hoe die vrou met ’n verrassende huppelstappie op haar voertuig afpeil, met Ferdinand kort op haar hakke. Hy bars uit nog voor hulle langs haar motor staan:
“Wat besiel jou om met my tant Ragie te konkel, Zandri? Hoe ken jy haar ooit? Jy is nog nie vier-en-twintig uur terug op die dorp nie, maar jy bemoei jou reeds met sake wat jou nie raak nie. Het jy nie genoeg probleme van jou eie nie?” Ferdinand se stem is bars en daar is afkeer in elke lyn van sy gelaat.
Zandri kyk in sy blitsende oë en glimlag uittartend. “Jy het jou eerste met my sake bemoei, Ferdinand. Jou tant Ragie is nou een van my persoonlike probleme,” antwoord sy doodluiters, net half bewus van die vrou wat haar tasse op die agtersitplek gooi en dan haarself steunend op die passasiersitplek inwurm.
“Ry, kintatjie, ry! Die arme drommel weet als van perde, maar g’n niks van mense nie,” blaas Ragie, kortasem ná haar struweling met Ferdinand. Hy hou egter die oop deur langs sy tant Ragie vas en sê dreigend:
“Klim hier uit, tant Ragie. As dit moet, tel ek tannie self uit die motor en dra tannie terug na tannie se kamer!”
’n Genoeglike laggie borrel oor Ragie se lippe. “Sukkel jy met jou oë, boetman? As ek effentjies op my tone staan, kyk ek jou vierkant in die oë – en ek is ’n gewigtige vrou met magtige spiere. Tel my op, Ferdinand, en jy breek jou rug, en moenie verwag dat ek jou sal verpleeg nie.” Haar gesigsuitdrukking koggel hom behoorlik.
Ferdinand leun in die motor in en kyk die geamuseerde Zandri stroef aan. “Jy’t hiervoor gesoek, Zandri,” sê hy vies, wend hom dan tot Ragie en sê: “Zandri is einste die beginsellose meisietjie oor wie tannie en tant Breggie so lekker geskinder het. Gaan tannie nog steeds saam met haar ry?”
2
Zandri weet dat dit woede en nie verleentheid nie is wat ’n vuurwarm blos oor haar nek stoot en haar wange laat gloei. Sy ignoreer Ferdinand en kyk eerder net afwagtend na die groot vrou wat langs haar sit.
Ragie staar Ferdinand oomblikke lank sprakeloos aan en bekyk Zandri dan met ernstige belangstelling. Sy glimlag skielik en tik Zandri liggies op haar hand.
“As dieselfde geluk my getref het, my kinta, het ek nie op my oudag stoksielalleen en verstote op die vlakte gesit nie. Glo my, Zandri’tjie, niks maak ’n mens ryker as ’n kind se liefde nie.”
“Dis waar, tannie, liefde is die grootste rykdom,” antwoord Zandri en weet dat sy vir die res van haar lewe vir tant Ragie sal liefhê oor daardie woorde. Sy glimlag met lieftallige onskuld vir die fronsende Ferdinand.
“Dankie dat jy tant Ragie solank van my seuntjie vertel het, Ferdinand. As jy die deur toemaak, sal ons graag wil vertrek.”
“My tante ly aan alzheimersiekte! Sy waarsku my en Nicolas voortdurend teen . . . teen . . .” Hy breek af en gluur Zandri net aan.
“Teen meisies soos ek?” vra Zandri met ’n guitige glimlaggie. “Moet jou nie kwel nie, Ferdinand. Oom Alexander het my ook jare lank teen mans soos jy gewaarsku.”
“Sê hom, my skapie!” kom dit ingenome van Ragie. Sy draai na Ferdinand en gaan onstuimig voort: “Ek het al my breinselle verloor die dag toe jy my in daardie dodehuis gestop het, Ferdinand. Ek is sestig, nie seniel of sterwend nie. As jou ma nie haar lewe lank aan ipekonders gely het nie, het ek nog altyd as hospitaalsuster gewerk. Tot siens, broertjie. Bly voortaan weg van my – hoe verder weg, hoe beter! Jy en jou vervlakste alzheimerpraatjies!”
“Tannie kan nie weer gaan werk nie! Tannie moet so gou moontlik ’n rugoperasie –” protesteer Ferdinand, maar hy tree haastig agteruit toe Ragie Zandri se skouersak opraap en roekeloos